Carpe Diem
Door: Moniek Korsmit
Blijf op de hoogte en volg Moniek
26 Februari 2015 | Ghana, Swedru
Akwaaba luitjes! Ga er maar weer lekker voor zitten, liggen, hangen, op je kop staan, want Moniek heeft weer een “verhaaltje” geschreven...
Hoe het gaat hier? Tja, ik heb veel ups en downs. Deze week gaat het gelukkig wat beter.
Het is nog erg wennen en we moeten allebei nog ons plekje vinden hier, aangezien het voor Abu ook een nieuwe start is hier.
Het is ook allemaal zo snel gegaan en er komt nog steeds veel op me af. Ander land, andere cultuur, andere taal, ander klimaat, ander eten, nieuwe baan, nieuwe mensen, andere werkwijze, etc.
Ik besef me nu dat ik wel internationaal bezig ben zeg. Mijn eerste auto gekocht in Nieuw Zeeland, mijn eerste vaste baan in Ghana… Tjonge, jonge zeg.
Abu is vorige week terug voor controle naar het ziekenhuis geweest. De arts was tevreden. Hij mag zijn knie nog niet veel belasten (tja, en dat voor iemand die niet stil kan zitten en al lang genoeg stil heeft moeten liggen/zitten). Over 3 weken weer terug voor controle en hopelijk mag hij zijn knie weer gaan belasten. Abu loopt (letterlijk én figuurlijk) al vooruit op dit nieuws…
Even weer een voorbeeld van Ghanese logica die ik met jullie wil delen. Abu had een röntgenfoto moeten maken van zijn knie voorafgaand aan zijn bezoek aan de arts. Maar de arts had de laatste keer hier geen brief voor ingevuld. Dus na zijn bezoek aan de arts moest hij alsnog de foto laten maken… voor de controle over 4 weken. Dus zijn dossier en röntgenfoto mee naar huis en alles meer terug over 3 weken. Dan zou je denken dat de foto niet meer up to date is, aangezien hij bij de volgende controle geen foto hoeft te maken.
Dit zijn van die dingetjes dat ik denk van, oké… laten we er maar geen woorden meer aan vuil maken (en ondertussen doe ik dat toch).
Abu verveelt zich vaak, kan nog niet veel en heeft nog niet veel om handen. Maar hij mag hoogstwaarschijnlijk vrijwilligerswerk doen als muziekleraar hier op de school voor een paar dagen in de week. De muziekleraar is na de kerstvakantie namelijk niet meer op komen dag. Ja, zo gaat dat hier in Ghana. Haha. En Abu heeft de papieren niet voor een muziekleraar, dus vandaar vrijwilligers werk. Zou leuk zijn. Heeft hij iets te doen, hij is lekker onder de mensen en wie weet wat voor moois er uit rolt. Niet geschoten, altijd mis. En daarnaast de workshops nog.
Op het werk gaat het momenteel wat minder lekker, althans, het gaat niet zoals ik had verwacht.
Ik heb het erg druk (jaja, andere koek als de eerste weken), er wordt veel van me verwacht, wordt af en toe nogal voor het blok gezet, maak lange dagen (soms zonder pauze), teleurstellingen qua arbeidsvoorwaarden, etc. Kortom, ze hebben het allemaal wat mooier doen lijken dan dat het in werkelijkheid is. En ik ben een beetje in het diepe gegooid (gelukkig kan ik zwemmen). Inwerkperiode heb ik niet gehad, gelijk vanaf dag 1: bam, aan de slag.
Dat ik het druk heb vind ik helemaal niet erg, maar de omstandigheden eromheen. Voor de rest mag ik niet klagen… maar dat doen we natuurlijk gewoon wel!
Ik moet mezelf gewoon wat meer tijd gunnen en ik moet wat meer geduld hebben misschien… Is toch wel een vereiste hier in Ghana. Ik begin natuurlijk helemaal opnieuw en dat betekent ook dat ik onderaan moet beginnen. En dit soort werk heb ik nooit eerder gedaan. En in de thuiszorg werkte ik in principe altijd alleen en maakte ik zelf beslissingen in mijn werk. Hier werk ik ook alleen, maar toch anders. Snap je? En moet om alles goedkeuring vragen. Maar iedereen is zo druk hier en momenteel is het een beetje chaotisch. En een beetje stress voor papieren en registratie.
Twee weken terug heb ik een gesprek gehad met de directeur en het hoofd van de school aangevraagd. Ik zat gewoon erg in de put vanwege de omstandigheden op het werk. Ik was er gewoon helemaal klaar mee en stond op het punt te stoppen. Na een goed en lang Skype gesprek met mijn vader en moeder uiteindelijk toch wat punten achterwege gelaten, wat punten geschrapt van mijn lijstje wat ik wilde zeggen/bespreken. Gelukkig achteraf (die ouwe hebben nog steeds vaak gelijk..)
Voortgang van de kliniek besproken en ik wilde wat punten aankaarten. Ik vroeg mij ook af, waarom ik steeds alleen werd gelaten. Ik kreeg nauwelijks hulp. Dat kon twee dingen betekenen: óf dit is een goed teken dat ik mijn werk goed doe en dat ze me vertrouwen óf ze hebben het te druk met zichzelf. Uiteindelijk bleek de eerste reden te kloppen. Ze hebben duidelijk aangegeven dat ze zeer tevreden over mij zijn en ze was duidelijk tegenover het feit dat ze mij alleen laten, puur omdat ik erg goed werk lever. Ik schijn in de eerste week al meer te hebben gedaan dan de vorige verpleegkundige in 1 jaar. Nou, dat is mooi compliment! Daarmee kon ik weer even vooruit.
Ik leer hier wel voor mezelf opkomen, ik leer om van me af te bijten, om mijn grenzen aan te geven. Ik besef als ik dat nu niet doe, wordt het alleen maar moeilijker. En geef één vinger…
Ik vind dit wel erg moeilijk, vooral omdat het in een andere taal is. Het leven gaat niet altijd over rozen.
Maar daarnaast zijn er nog meer positieve dingen, met onder andere onze verhuizing! Jaja, we zijn VERHUISD!!! Én wat waren wij blij zeg! Eindelijk ons eigen plekje. We zijn erg blij met het appartement en de locatie, het meubilair en de kleur muren daarentegen wat minder. Om het maar even zo te noemen: afgrijselijk!! En wat ergerde ik me hieraan. Maar Abu zei steeds, het is niet ons huis. En we zijn in Ghana, materialisme is hier niet belangrijk. Maar toch, ik had al jaren toch wel ideeën hoe mijn huis er later uit zou zien.
Ons huis wordt langzamerhand steeds meer ons thuis. Lekker spulletjes uitzoeken en een plekje geven, het huisje gezellig maken. Komt helemaal goed!
We hebben wel geen warm water meer, geen 24/7 stroom, geen airco, maar dat nemen we voor lief! We hebben lekker ons eigen plekje, vrijheid (is blijheid)!
Eigenlijk moet het omgekeerd zijn hé… Qua woonomstandigheden vooruit gaan in plaats van achteruit. Haha
En ik heb het ook echt niet slecht hier. Toen Abu voor een nacht naar zijn kamer in Accra was, vanwege controle in ziekenhuis, nam Phyllis (hoofd van de school) mij die avond lekker mee uit eten. En vorige week donderdagochtend gingen we verhuizen.
Oh ja, nog zo iets. Even tussendoor hoor. Al 3 weken wordt er tegen ons gezegd dat we gaan verhuizen. Komt de klusjesman op woensdagmiddag half 3 mededelen dat we kunnen verhuizen. Uuuh, ik ben aan het werk. Ik ben om 4 uur klaar, spullen zijn nog niet gepakt (helft zat nog in onze koffers, maar goed), en ik zeg: en dan zijn al onze spullen daar rond 6 uur (tijd altijd ruim nemen hier) en dan is het light off (geen stroom)… Ik denk het niet! En in Ghana is het elke dag rond half 7 al donker. En dan zitten we daar met al onze koffers. Ik dacht bij me eigen, het is goed. Er wordt al 3 weken ons beloofd dat we gaan verhuizen, dus dan kan er nog wel één dag bij.
Dus donderdagochtend gingen we verhuizen, maar ik moest gewoon gaan werken. Dus ik kom bij Helen, zegt ze: “En, gaan jullie verhuizen?” Dus ik vertellen. En toen vertelde ze mij dat ik lekker mee moest gaan. Ze zeg, ik zie je vanmiddag na de lunch wel terug. Super toch?!
Om er eens lekker tussenuit te gaan, zijn we met Valentijn (én carnavalsweekend…) lekker een weekend naar Kokrobite gegaan, lekker gecarnavald in de zon. Eindelijk onze vrienden weer gezien! Wat een super weekend was het! Een weekend vol zon, zee, strand, muziek, lekkere drankjes, lekker eten en veel lieve en leuke mensen om ons heen!
Zaten we vrijdagavond lekker een drankje te doen ergens, komt Helen (directeur school) aanlopen. Zij hebben ook een huis daar en gaan als ze vrij zijn daarheen. Ik had gelijk zoiets: k*t… mijn baas hier, ik moet me inhouden en netjes gedragen (doe ik natuurlijk altijd). Toen we ’s avonds Lizzy en haar vriend als verrassing op gingen zoeken (dankzij Lizzy heb ik deze baan en zij hebben ons erg goed geholpen tijdens ziekenhuisopname van Abu), nodigde Lizzy mij uit om bij haar en haar vriendinnen te gaan zitten (blank clubje). Helen is daar één van. Toch zat ik niet echt op mijn gemak.
De volgende dag waren we net terug in onze kamer om ons op te frissen voor de avond, belde Helen. Ik had gelijk zoiets: huh, wat is er aan de hand… Zijn het niet de studenten die me in mijn vrije tijd lastig vallen, is het mijn baas wel. Haha. Ze vroeg waar ik was en of ik even wilde komen, maar 5 min. Huh, is er iets met haar dochter aan de hand? Dus ik met tegenzin, niet wetende wat me te wachten stond, gelijk terug. Abu ging mee. Kwamen we daar aan, zat Phyllis (hoofd van de school) daar aan tafel, met haar man! Wat een verrassing, super leuk!! Kleine staff meeting aan het strand! Dus wij aanschuiven en lekker geborreld met zijn allen. Was een ontspannen sfeer. En nog iets, bleek dat Abu en Phyllis haar man, ook Abu, elkaar al jaren goed te kennen!! Die mannen stik blij dat ze elkaar weer zagen.. Jeetje, wat is de wereld klein. (En ik naderhand voor de zekerheid even checken of ze elkaar kenden positief was en dat was gelukkig! Ja, je weet het niet. Haha).
En dit weekend zijn we een man tegen het lijf aan gelopen (niet echt natuurlijk). Hij zat op hetzelfde terras en we raakten op een gegeven moment aan de praat met elkaar. Hij is blank en ik merk dat blanken onder elkaar hier al gelijk een “klik” hebben. Toch fijn om met een blanke te praten, toch een ander soort gesprekken heb je met elkaar, op een ander level. Geen vragen van: neem je me de volgende keer mee naar Nederland? Hebben ze dit ook in Europa? Etc.
Deze man had erg triest nieuws. Hij woont hier en werkt ook op een school (niet relevante informatie voor jullie, maar toch. Maakt het verhaal compleet). Afgelopen december was hij terug in Engeland (daar komt hij vandaan) vanwege overlijden van zijn vader. En in die tijd is er kanker bij hem geconstateerd en vanwege behandeling verhuist hij terug naar Engeland.
Op een gegeven moment kwam zijn auto ter sprake. Die moest hij ook verkopen.
Abu en ik wilde met de tijd een auto kopen. Dat is wel erg fijn hier in Ghana. De vrijheid, je kunt gaan en staan waar je maar wil.
Dus ik vraag naar details. Uiteindelijk waren wij heel enthousiast over de auto, mooie prijs. Gewoon een goede deal. Zoiets zullen we niet gauw meer tegen komen. En voor ons maakten het verschil, niet racistisch bedoeld, dat hij blank is. En achteraf maakte dat ook verschil voor hem. Auto had hij toen over laten komen uit Engeland. Stuur hebben ze verplaatst naar linkerkant.
We wilden er nog even over nadenken, maar ik ken mezelf, als ik eenmaal iets in mijn kop heb…. Hahaha.
Uiteindelijk, na “lang” wikken en wegen de knoop doorgehakt. En woensdag was het dan zover: onze auto opgehaald! Poeh hey, wát een luxe, wát een bak… Haha.
Dus afgelopen woensdag reed ik terug vanuit Accra naar Manso, onze woonplaats (ik was mee met een schoolreis naar Accra en Abu aan het einde daarvan ontmoet in Accra). Een hele happening voor mij, om in Accra te rijden. Het verkeer gaat er namelijk nogal anders aan toe hier.
We reden onderweg naar huis al erg lang achter een grote bus. En ik kon/durfde steeds maar niet in te halen. Op een gegeven moment kwam er geen tegemoet komend verkeer, maar doorgetrokken streep. Ik zag het gevaar niet, maar goed. Abu zegt toen, ja, haal in. En ik zo, nee, dat mag niet (ik ben van de regeltjes he. Haha. Maarja, die zijn er om verbroken te worden zeggen we maar). En ik was moe, pijn in mijn hele lichaam (waarschijnlijk van alle spanningen), dus ik luister ook een keer naar mijn vent. Dus ik die bus ingehaald. Ja hoor, politie. @$%#^&*#!! Niet nu, a.u.b.! Die politieman vroeg waarom ik inhaalde. Ik uitleggen, althans, poging. Had geen zin, hij was al het schrijven. Ik moest de volgende ochtend op tijd terugkomen om mijn rijbewijs op te halen en te betalen natuurlijk. Ik dacht: neeeeeee…. Ik kon wel janken, alweer… Abu zegt, laat dit maar aan mij over. Hij de auto uit, met die beste man praten. Op een gegeven moment pakt hij zijn kruk uit de auto. Komt een andere collega naar die politieman die ons aanhield. “Joh, laat ze gaan. Zie je zijn lichamelijke conditie niet?” Dus na lang praten en 25 Cedi armer kreeg ik mijn rijbewijzen terug (internationale en Nederlandse): YESSS!!!
Uiteindelijk veilig, maar brak thuis aangekomen.
Ik mis mijn familie en vrienden wel heel erg. Vooral met onze verhuizing. Hoe afgrijselijk de binnenkant van het huis ook is, we zijn natuurlijk apetrots! Ik had dit graag willen delen met familie en vrienden. Ik wil het laten zien aan iedereen, mijn eerste huis! Daarnaast mis ik natuurlijk ook de twee linkerhanden van mijn pa die goed van pas hadden kunnen komen. ;)
En dan de aankoop van onze auto. Toch vraag ik vaders en moeders om advies en ik overleg met ze. Toen we eenmaal de knoop hadden doorgehakt en de auto hadden, tja, dan mis ik iedereen ook erg. Ook hier geldt, we zijn trots, we willen het laten zien. Bijna niemand vraagt wat voor een auto. Het is niet zomaar een auto, het is gewoon een Landrover jongen! Is wat anders dan die Twingo en Polo… (En deze keer geen opvallend kleurtje, bescheiden kleur zilver).
In Ghana heerst er veel jaloezie onder de mensen, althans, dat ervaar ik en verneem ik van de lokale bevolking. Dus bij een aankoop van een auto zal Abu dit nieuws niet van de daken schreeuwen. Mensen zijn jaloers, kwestie van misgunnen. En dat is jammer (zacht uitgedrukt).
En dan verjaardagen. Ook best moeilijk op afstand. Stom eigenlijk, want in Nederland hechtte ik daar niet zoveel waarde aan (wel aan mijn verjaardag natuurlijk, haha). Nu ik weg ben lijk ik alles te missen. Gewoon de momenten van samen zijn. Niet dat dat altijd één groot feest was, maar toch. Haha.
En als iemand ziek is of minder goed nieuws krijg. Tja,… k*t. Niet dat ik veel zou kunnen betekenen voor die mensen als ik in Nederland zou zijn, maar toch… Het idee.
En dan mijn grootste held natuurlijk, J’Lano. Dat vind ik het nog het moeilijkst. Wat is dat manneke al veranderd! Het feit dat ik hem niet in real live zie opgroeien, doet me echt veel pijn en verdriet. Ik krijg gelukkig regelmatig super leuke foto’s toegestuurd. Eén daarvan afgedrukt op A4 en in mijn kantoor gehangen. Die kleine knapperd bezorgt mij elke dag een lach!
En dan het eten… Dan appt mijn vader nog eens doodleuk op zaterdag: “Wat wil je bij je friet?”Grr…. En mijn ma die dan appt, "Even mijn friet opeten hoor". Ja. Maar gauw die cafetaria vinden in Ghana! Of dat ze lekker toastjes aan het eten zijn…… Moeilijke momenten. Hahaha.
En vaak app ik mijn moeder tijdens GTST. Heb ik niet in de gaten, dus dan appt ze: “GTST”. Ja…
Ook mis ik een maatje hier. Natuurlijk, ik heb Abu. Abu is mijn alles. Mijn partner, mijn maatje, mijn klaagmuur, mijn tranenvanger, etc. T’s sonde ut jong. Ik heb soms wel met hem te doen… Haha.
Maar het zou fijn zijn om hier ook gewoon een maatje te hebben om dingen te kunnen delen en waar ik naar toe kan gaan als het even niet gaat.
Patience, patience… All you need in Ghana!
Ik zit ook nog te veel met mijn hoofd in Nederland. Ik wil nog te graag alles weten wat er reilt en zeilt. Ik merk dat ik erg veel waarde hecht aan contact met familie en vrienden in Nederland. Maar ik besef ook wel (dat doe ik niet, maar dat moet ik) dat iedereen zijn leven in Nederland gewoon doorgaat en niet de wereld voor mij stil staat. En dat is moeilijk… En je leert op zulke momenten ook weer je echte vrienden kennen, dat zijn ook klote momenten. En die kan je op één hand tellen. En met zulk soort dingen hoor ik mijn vader weer zeggen: “Welkom in de grote-mensen-wereld!”
Ik krijg gelukkig nog genoeg appjes, etc., vind ik super fijn! En ben ook een beetje op de hoogte gehouden met de carnaval, inclusief foto’s. Super! Dat doet een mens goed, in dit geval mezelf.
Ik moet me toch gaan focussen op mijn leven hier. Het voelt allemaal nog een beetje als een vakantie. We hebben zo’n leuk huis met een super mooi uitzicht, dat het ook echt op een vakantie lijkt! Haha. Alleen het werk bederft dit gevoel een beetje. Hoewel ik vandaag eindelijk even een rustig dagje heb gehad. Twee zieke studenten zijn lekker een filmpje aan het kijken en ik mijn verhaal aan het typen.
Hoewel ik veel mis, ben ik toch heel graag hier in Ghana!
Ik word tenslotte elke ochtend wakker naast een lekkere vent, ik houd van het Ghanese eten, elke dag zon, dicht bij het strand, etc. I LOVE IT!
Over wakker worden, sinds dat we daar wonen komt er elke dag een vogeltje tegen ons raam tikken. Maakt ons ’s morgens wakker en blijf de hele dag terug komen. Zo schattig!
Ik krijg vragen naar ons adres. In Ghana hebben ze geen brievenbussen aan huis. Ze werken hier met postvakken bij het postkantoor, waar je dan je post kan halen uit je eigen postvak. Binnenkort zullen we een postvak gaan huren en de liefhebbers zal ik ons adres sturen.
Enne, als jullie met Pasen de kerstkaart naar ons stuurt, is er een kans dat wij de kerstkaarten met de kerst ontvangen! Haha. Alles gaat een beetje trager hier hé.
Ik weet niet of ik dit al heb gedaan, maar via deze weg wil ik iedereen (nogmaals) bedanken voor alle lieve kaarten, foto’s, verhalen, woorden, etc. Super!!!
En ook wil ik jullie nogmaals bedanken voor alle hulp en steun tijdens de ziekenhuisopname van Abu!
Zo, weer even lekker alles van me af ‘getypt’, makkelijk geld verdiend, en jullie zijn weer op de hoogte.
Foto’s volgens snel…
Heel veel knuffels en kussen, en vooruit, ook een “negerzoen”,
van ons uit het warme, zonnige, mooie, geduldige, muskietige, zweterige, relaxte Ghana!
Hoe het gaat hier? Tja, ik heb veel ups en downs. Deze week gaat het gelukkig wat beter.
Het is nog erg wennen en we moeten allebei nog ons plekje vinden hier, aangezien het voor Abu ook een nieuwe start is hier.
Het is ook allemaal zo snel gegaan en er komt nog steeds veel op me af. Ander land, andere cultuur, andere taal, ander klimaat, ander eten, nieuwe baan, nieuwe mensen, andere werkwijze, etc.
Ik besef me nu dat ik wel internationaal bezig ben zeg. Mijn eerste auto gekocht in Nieuw Zeeland, mijn eerste vaste baan in Ghana… Tjonge, jonge zeg.
Abu is vorige week terug voor controle naar het ziekenhuis geweest. De arts was tevreden. Hij mag zijn knie nog niet veel belasten (tja, en dat voor iemand die niet stil kan zitten en al lang genoeg stil heeft moeten liggen/zitten). Over 3 weken weer terug voor controle en hopelijk mag hij zijn knie weer gaan belasten. Abu loopt (letterlijk én figuurlijk) al vooruit op dit nieuws…
Even weer een voorbeeld van Ghanese logica die ik met jullie wil delen. Abu had een röntgenfoto moeten maken van zijn knie voorafgaand aan zijn bezoek aan de arts. Maar de arts had de laatste keer hier geen brief voor ingevuld. Dus na zijn bezoek aan de arts moest hij alsnog de foto laten maken… voor de controle over 4 weken. Dus zijn dossier en röntgenfoto mee naar huis en alles meer terug over 3 weken. Dan zou je denken dat de foto niet meer up to date is, aangezien hij bij de volgende controle geen foto hoeft te maken.
Dit zijn van die dingetjes dat ik denk van, oké… laten we er maar geen woorden meer aan vuil maken (en ondertussen doe ik dat toch).
Abu verveelt zich vaak, kan nog niet veel en heeft nog niet veel om handen. Maar hij mag hoogstwaarschijnlijk vrijwilligerswerk doen als muziekleraar hier op de school voor een paar dagen in de week. De muziekleraar is na de kerstvakantie namelijk niet meer op komen dag. Ja, zo gaat dat hier in Ghana. Haha. En Abu heeft de papieren niet voor een muziekleraar, dus vandaar vrijwilligers werk. Zou leuk zijn. Heeft hij iets te doen, hij is lekker onder de mensen en wie weet wat voor moois er uit rolt. Niet geschoten, altijd mis. En daarnaast de workshops nog.
Op het werk gaat het momenteel wat minder lekker, althans, het gaat niet zoals ik had verwacht.
Ik heb het erg druk (jaja, andere koek als de eerste weken), er wordt veel van me verwacht, wordt af en toe nogal voor het blok gezet, maak lange dagen (soms zonder pauze), teleurstellingen qua arbeidsvoorwaarden, etc. Kortom, ze hebben het allemaal wat mooier doen lijken dan dat het in werkelijkheid is. En ik ben een beetje in het diepe gegooid (gelukkig kan ik zwemmen). Inwerkperiode heb ik niet gehad, gelijk vanaf dag 1: bam, aan de slag.
Dat ik het druk heb vind ik helemaal niet erg, maar de omstandigheden eromheen. Voor de rest mag ik niet klagen… maar dat doen we natuurlijk gewoon wel!
Ik moet mezelf gewoon wat meer tijd gunnen en ik moet wat meer geduld hebben misschien… Is toch wel een vereiste hier in Ghana. Ik begin natuurlijk helemaal opnieuw en dat betekent ook dat ik onderaan moet beginnen. En dit soort werk heb ik nooit eerder gedaan. En in de thuiszorg werkte ik in principe altijd alleen en maakte ik zelf beslissingen in mijn werk. Hier werk ik ook alleen, maar toch anders. Snap je? En moet om alles goedkeuring vragen. Maar iedereen is zo druk hier en momenteel is het een beetje chaotisch. En een beetje stress voor papieren en registratie.
Twee weken terug heb ik een gesprek gehad met de directeur en het hoofd van de school aangevraagd. Ik zat gewoon erg in de put vanwege de omstandigheden op het werk. Ik was er gewoon helemaal klaar mee en stond op het punt te stoppen. Na een goed en lang Skype gesprek met mijn vader en moeder uiteindelijk toch wat punten achterwege gelaten, wat punten geschrapt van mijn lijstje wat ik wilde zeggen/bespreken. Gelukkig achteraf (die ouwe hebben nog steeds vaak gelijk..)
Voortgang van de kliniek besproken en ik wilde wat punten aankaarten. Ik vroeg mij ook af, waarom ik steeds alleen werd gelaten. Ik kreeg nauwelijks hulp. Dat kon twee dingen betekenen: óf dit is een goed teken dat ik mijn werk goed doe en dat ze me vertrouwen óf ze hebben het te druk met zichzelf. Uiteindelijk bleek de eerste reden te kloppen. Ze hebben duidelijk aangegeven dat ze zeer tevreden over mij zijn en ze was duidelijk tegenover het feit dat ze mij alleen laten, puur omdat ik erg goed werk lever. Ik schijn in de eerste week al meer te hebben gedaan dan de vorige verpleegkundige in 1 jaar. Nou, dat is mooi compliment! Daarmee kon ik weer even vooruit.
Ik leer hier wel voor mezelf opkomen, ik leer om van me af te bijten, om mijn grenzen aan te geven. Ik besef als ik dat nu niet doe, wordt het alleen maar moeilijker. En geef één vinger…
Ik vind dit wel erg moeilijk, vooral omdat het in een andere taal is. Het leven gaat niet altijd over rozen.
Maar daarnaast zijn er nog meer positieve dingen, met onder andere onze verhuizing! Jaja, we zijn VERHUISD!!! Én wat waren wij blij zeg! Eindelijk ons eigen plekje. We zijn erg blij met het appartement en de locatie, het meubilair en de kleur muren daarentegen wat minder. Om het maar even zo te noemen: afgrijselijk!! En wat ergerde ik me hieraan. Maar Abu zei steeds, het is niet ons huis. En we zijn in Ghana, materialisme is hier niet belangrijk. Maar toch, ik had al jaren toch wel ideeën hoe mijn huis er later uit zou zien.
Ons huis wordt langzamerhand steeds meer ons thuis. Lekker spulletjes uitzoeken en een plekje geven, het huisje gezellig maken. Komt helemaal goed!
We hebben wel geen warm water meer, geen 24/7 stroom, geen airco, maar dat nemen we voor lief! We hebben lekker ons eigen plekje, vrijheid (is blijheid)!
Eigenlijk moet het omgekeerd zijn hé… Qua woonomstandigheden vooruit gaan in plaats van achteruit. Haha
En ik heb het ook echt niet slecht hier. Toen Abu voor een nacht naar zijn kamer in Accra was, vanwege controle in ziekenhuis, nam Phyllis (hoofd van de school) mij die avond lekker mee uit eten. En vorige week donderdagochtend gingen we verhuizen.
Oh ja, nog zo iets. Even tussendoor hoor. Al 3 weken wordt er tegen ons gezegd dat we gaan verhuizen. Komt de klusjesman op woensdagmiddag half 3 mededelen dat we kunnen verhuizen. Uuuh, ik ben aan het werk. Ik ben om 4 uur klaar, spullen zijn nog niet gepakt (helft zat nog in onze koffers, maar goed), en ik zeg: en dan zijn al onze spullen daar rond 6 uur (tijd altijd ruim nemen hier) en dan is het light off (geen stroom)… Ik denk het niet! En in Ghana is het elke dag rond half 7 al donker. En dan zitten we daar met al onze koffers. Ik dacht bij me eigen, het is goed. Er wordt al 3 weken ons beloofd dat we gaan verhuizen, dus dan kan er nog wel één dag bij.
Dus donderdagochtend gingen we verhuizen, maar ik moest gewoon gaan werken. Dus ik kom bij Helen, zegt ze: “En, gaan jullie verhuizen?” Dus ik vertellen. En toen vertelde ze mij dat ik lekker mee moest gaan. Ze zeg, ik zie je vanmiddag na de lunch wel terug. Super toch?!
Om er eens lekker tussenuit te gaan, zijn we met Valentijn (én carnavalsweekend…) lekker een weekend naar Kokrobite gegaan, lekker gecarnavald in de zon. Eindelijk onze vrienden weer gezien! Wat een super weekend was het! Een weekend vol zon, zee, strand, muziek, lekkere drankjes, lekker eten en veel lieve en leuke mensen om ons heen!
Zaten we vrijdagavond lekker een drankje te doen ergens, komt Helen (directeur school) aanlopen. Zij hebben ook een huis daar en gaan als ze vrij zijn daarheen. Ik had gelijk zoiets: k*t… mijn baas hier, ik moet me inhouden en netjes gedragen (doe ik natuurlijk altijd). Toen we ’s avonds Lizzy en haar vriend als verrassing op gingen zoeken (dankzij Lizzy heb ik deze baan en zij hebben ons erg goed geholpen tijdens ziekenhuisopname van Abu), nodigde Lizzy mij uit om bij haar en haar vriendinnen te gaan zitten (blank clubje). Helen is daar één van. Toch zat ik niet echt op mijn gemak.
De volgende dag waren we net terug in onze kamer om ons op te frissen voor de avond, belde Helen. Ik had gelijk zoiets: huh, wat is er aan de hand… Zijn het niet de studenten die me in mijn vrije tijd lastig vallen, is het mijn baas wel. Haha. Ze vroeg waar ik was en of ik even wilde komen, maar 5 min. Huh, is er iets met haar dochter aan de hand? Dus ik met tegenzin, niet wetende wat me te wachten stond, gelijk terug. Abu ging mee. Kwamen we daar aan, zat Phyllis (hoofd van de school) daar aan tafel, met haar man! Wat een verrassing, super leuk!! Kleine staff meeting aan het strand! Dus wij aanschuiven en lekker geborreld met zijn allen. Was een ontspannen sfeer. En nog iets, bleek dat Abu en Phyllis haar man, ook Abu, elkaar al jaren goed te kennen!! Die mannen stik blij dat ze elkaar weer zagen.. Jeetje, wat is de wereld klein. (En ik naderhand voor de zekerheid even checken of ze elkaar kenden positief was en dat was gelukkig! Ja, je weet het niet. Haha).
En dit weekend zijn we een man tegen het lijf aan gelopen (niet echt natuurlijk). Hij zat op hetzelfde terras en we raakten op een gegeven moment aan de praat met elkaar. Hij is blank en ik merk dat blanken onder elkaar hier al gelijk een “klik” hebben. Toch fijn om met een blanke te praten, toch een ander soort gesprekken heb je met elkaar, op een ander level. Geen vragen van: neem je me de volgende keer mee naar Nederland? Hebben ze dit ook in Europa? Etc.
Deze man had erg triest nieuws. Hij woont hier en werkt ook op een school (niet relevante informatie voor jullie, maar toch. Maakt het verhaal compleet). Afgelopen december was hij terug in Engeland (daar komt hij vandaan) vanwege overlijden van zijn vader. En in die tijd is er kanker bij hem geconstateerd en vanwege behandeling verhuist hij terug naar Engeland.
Op een gegeven moment kwam zijn auto ter sprake. Die moest hij ook verkopen.
Abu en ik wilde met de tijd een auto kopen. Dat is wel erg fijn hier in Ghana. De vrijheid, je kunt gaan en staan waar je maar wil.
Dus ik vraag naar details. Uiteindelijk waren wij heel enthousiast over de auto, mooie prijs. Gewoon een goede deal. Zoiets zullen we niet gauw meer tegen komen. En voor ons maakten het verschil, niet racistisch bedoeld, dat hij blank is. En achteraf maakte dat ook verschil voor hem. Auto had hij toen over laten komen uit Engeland. Stuur hebben ze verplaatst naar linkerkant.
We wilden er nog even over nadenken, maar ik ken mezelf, als ik eenmaal iets in mijn kop heb…. Hahaha.
Uiteindelijk, na “lang” wikken en wegen de knoop doorgehakt. En woensdag was het dan zover: onze auto opgehaald! Poeh hey, wát een luxe, wát een bak… Haha.
Dus afgelopen woensdag reed ik terug vanuit Accra naar Manso, onze woonplaats (ik was mee met een schoolreis naar Accra en Abu aan het einde daarvan ontmoet in Accra). Een hele happening voor mij, om in Accra te rijden. Het verkeer gaat er namelijk nogal anders aan toe hier.
We reden onderweg naar huis al erg lang achter een grote bus. En ik kon/durfde steeds maar niet in te halen. Op een gegeven moment kwam er geen tegemoet komend verkeer, maar doorgetrokken streep. Ik zag het gevaar niet, maar goed. Abu zegt toen, ja, haal in. En ik zo, nee, dat mag niet (ik ben van de regeltjes he. Haha. Maarja, die zijn er om verbroken te worden zeggen we maar). En ik was moe, pijn in mijn hele lichaam (waarschijnlijk van alle spanningen), dus ik luister ook een keer naar mijn vent. Dus ik die bus ingehaald. Ja hoor, politie. @$%#^&*#!! Niet nu, a.u.b.! Die politieman vroeg waarom ik inhaalde. Ik uitleggen, althans, poging. Had geen zin, hij was al het schrijven. Ik moest de volgende ochtend op tijd terugkomen om mijn rijbewijs op te halen en te betalen natuurlijk. Ik dacht: neeeeeee…. Ik kon wel janken, alweer… Abu zegt, laat dit maar aan mij over. Hij de auto uit, met die beste man praten. Op een gegeven moment pakt hij zijn kruk uit de auto. Komt een andere collega naar die politieman die ons aanhield. “Joh, laat ze gaan. Zie je zijn lichamelijke conditie niet?” Dus na lang praten en 25 Cedi armer kreeg ik mijn rijbewijzen terug (internationale en Nederlandse): YESSS!!!
Uiteindelijk veilig, maar brak thuis aangekomen.
Ik mis mijn familie en vrienden wel heel erg. Vooral met onze verhuizing. Hoe afgrijselijk de binnenkant van het huis ook is, we zijn natuurlijk apetrots! Ik had dit graag willen delen met familie en vrienden. Ik wil het laten zien aan iedereen, mijn eerste huis! Daarnaast mis ik natuurlijk ook de twee linkerhanden van mijn pa die goed van pas hadden kunnen komen. ;)
En dan de aankoop van onze auto. Toch vraag ik vaders en moeders om advies en ik overleg met ze. Toen we eenmaal de knoop hadden doorgehakt en de auto hadden, tja, dan mis ik iedereen ook erg. Ook hier geldt, we zijn trots, we willen het laten zien. Bijna niemand vraagt wat voor een auto. Het is niet zomaar een auto, het is gewoon een Landrover jongen! Is wat anders dan die Twingo en Polo… (En deze keer geen opvallend kleurtje, bescheiden kleur zilver).
In Ghana heerst er veel jaloezie onder de mensen, althans, dat ervaar ik en verneem ik van de lokale bevolking. Dus bij een aankoop van een auto zal Abu dit nieuws niet van de daken schreeuwen. Mensen zijn jaloers, kwestie van misgunnen. En dat is jammer (zacht uitgedrukt).
En dan verjaardagen. Ook best moeilijk op afstand. Stom eigenlijk, want in Nederland hechtte ik daar niet zoveel waarde aan (wel aan mijn verjaardag natuurlijk, haha). Nu ik weg ben lijk ik alles te missen. Gewoon de momenten van samen zijn. Niet dat dat altijd één groot feest was, maar toch. Haha.
En als iemand ziek is of minder goed nieuws krijg. Tja,… k*t. Niet dat ik veel zou kunnen betekenen voor die mensen als ik in Nederland zou zijn, maar toch… Het idee.
En dan mijn grootste held natuurlijk, J’Lano. Dat vind ik het nog het moeilijkst. Wat is dat manneke al veranderd! Het feit dat ik hem niet in real live zie opgroeien, doet me echt veel pijn en verdriet. Ik krijg gelukkig regelmatig super leuke foto’s toegestuurd. Eén daarvan afgedrukt op A4 en in mijn kantoor gehangen. Die kleine knapperd bezorgt mij elke dag een lach!
En dan het eten… Dan appt mijn vader nog eens doodleuk op zaterdag: “Wat wil je bij je friet?”Grr…. En mijn ma die dan appt, "Even mijn friet opeten hoor". Ja. Maar gauw die cafetaria vinden in Ghana! Of dat ze lekker toastjes aan het eten zijn…… Moeilijke momenten. Hahaha.
En vaak app ik mijn moeder tijdens GTST. Heb ik niet in de gaten, dus dan appt ze: “GTST”. Ja…
Ook mis ik een maatje hier. Natuurlijk, ik heb Abu. Abu is mijn alles. Mijn partner, mijn maatje, mijn klaagmuur, mijn tranenvanger, etc. T’s sonde ut jong. Ik heb soms wel met hem te doen… Haha.
Maar het zou fijn zijn om hier ook gewoon een maatje te hebben om dingen te kunnen delen en waar ik naar toe kan gaan als het even niet gaat.
Patience, patience… All you need in Ghana!
Ik zit ook nog te veel met mijn hoofd in Nederland. Ik wil nog te graag alles weten wat er reilt en zeilt. Ik merk dat ik erg veel waarde hecht aan contact met familie en vrienden in Nederland. Maar ik besef ook wel (dat doe ik niet, maar dat moet ik) dat iedereen zijn leven in Nederland gewoon doorgaat en niet de wereld voor mij stil staat. En dat is moeilijk… En je leert op zulke momenten ook weer je echte vrienden kennen, dat zijn ook klote momenten. En die kan je op één hand tellen. En met zulk soort dingen hoor ik mijn vader weer zeggen: “Welkom in de grote-mensen-wereld!”
Ik krijg gelukkig nog genoeg appjes, etc., vind ik super fijn! En ben ook een beetje op de hoogte gehouden met de carnaval, inclusief foto’s. Super! Dat doet een mens goed, in dit geval mezelf.
Ik moet me toch gaan focussen op mijn leven hier. Het voelt allemaal nog een beetje als een vakantie. We hebben zo’n leuk huis met een super mooi uitzicht, dat het ook echt op een vakantie lijkt! Haha. Alleen het werk bederft dit gevoel een beetje. Hoewel ik vandaag eindelijk even een rustig dagje heb gehad. Twee zieke studenten zijn lekker een filmpje aan het kijken en ik mijn verhaal aan het typen.
Hoewel ik veel mis, ben ik toch heel graag hier in Ghana!
Ik word tenslotte elke ochtend wakker naast een lekkere vent, ik houd van het Ghanese eten, elke dag zon, dicht bij het strand, etc. I LOVE IT!
Over wakker worden, sinds dat we daar wonen komt er elke dag een vogeltje tegen ons raam tikken. Maakt ons ’s morgens wakker en blijf de hele dag terug komen. Zo schattig!
Ik krijg vragen naar ons adres. In Ghana hebben ze geen brievenbussen aan huis. Ze werken hier met postvakken bij het postkantoor, waar je dan je post kan halen uit je eigen postvak. Binnenkort zullen we een postvak gaan huren en de liefhebbers zal ik ons adres sturen.
Enne, als jullie met Pasen de kerstkaart naar ons stuurt, is er een kans dat wij de kerstkaarten met de kerst ontvangen! Haha. Alles gaat een beetje trager hier hé.
Ik weet niet of ik dit al heb gedaan, maar via deze weg wil ik iedereen (nogmaals) bedanken voor alle lieve kaarten, foto’s, verhalen, woorden, etc. Super!!!
En ook wil ik jullie nogmaals bedanken voor alle hulp en steun tijdens de ziekenhuisopname van Abu!
Zo, weer even lekker alles van me af ‘getypt’, makkelijk geld verdiend, en jullie zijn weer op de hoogte.
Foto’s volgens snel…
Heel veel knuffels en kussen, en vooruit, ook een “negerzoen”,
van ons uit het warme, zonnige, mooie, geduldige, muskietige, zweterige, relaxte Ghana!
-
26 Februari 2015 - 17:40
Linda :
Jeetje wat een verhaal, wat een belevenis en toch eigenlijk weer niet. Huis liefde werk. 'Gewoon' het leven. Maar dan ff aan de andere kant vd wereld.
Hopen dat Abu snel z'n weg heeft gevonden. Als hij opgeknapt is kan hij lekker aan het werk. Dat zal hem goed doen.
Bo weer zeker van je zelf zie je wel. Je doet het gewoon goed! Fijn dat je met pa en ma voor zo'n belangrijk gesprek nog even kan brainstormen.
En tuurlijk je mist veel, maar je kan gewoon niet alles bijhouden. Doe alleen hetgeen wat belangrijk voor je is.
Heel veel succes met je baan (komt goed want je doet het gewoon goed ook al is het wennen)
Heel veel geluk is jullie huisje. (Ik hoor het wel als de container gevuld kan worden ;))
En veel veilige kilometers in jullie grijze grote bak ;p
Wanneer kan ik eens onze frietjes laten staan voor een ghanese maaltijd?! ;)
Tot horens! En een blanke zoen terug.
Jeffrey en Linda (+1) -
26 Februari 2015 - 17:53
Corry:
Hey Moniek en Abu,
Wat mooi om te lezen!!
Recht uit je hart geschreven he Moniek!
Het is ook niet niks, emigreren, dus laat alle gevoelens toe, mag, moet!!
En als je niets zou missen zou niet kloppen he!
-
26 Februari 2015 - 17:54
Corry:
Ik was nog niet eens klaar!!!
Druk op verkeerde knop denk.. sorry.
-
26 Februari 2015 - 18:01
Corry:
Tweede stuk!
Gelukkig is er Skype zodat er contact kan zijn met beeld!
Maar paar armen om je heen is natuurlijk ook fijn, dat moet dan in gedachten..
Je hebt natuurlijk de liefste armen binnen hand bereik maar ik snap wat je bedoeld.
Zie je wel dat je gewoon erg goed bevalt op je werk, laat de onzekerheid maar varen Moniek!
Is wennen, alleen de taal al, geen Klunderts he ;-)
Gaat helemaal goed komen daar!
Lekker een mooie auto onder je gat!
Alleen niet meer inhalen?
Jullie kunnen iig mooi zelf on the road!
Heeeeel veel gezondheid liefde en geluk voor jullie beide he!!
Was schitterend verhaal om te lezen!!
Ik wel gewoon op stoel gezeten hoor, op mijn kop lukt niet!
Lieve groetjes vanuit Noordhoek!!! -
26 Februari 2015 - 18:39
Je Ma:
Hallo lieverd,
Kon niet wachten om je verhaal te lezen!
Het kostte weer even tijd, maar dan ben je ook weer helemaal op de hoogte! -
26 Februari 2015 - 18:41
Je Ma:
Nou lieverd hij plaatst masr de helft. Zal straks nog even kijken, ga nu boodschappen doen.
xxooxx -
26 Februari 2015 - 18:58
Ali-Millo:
Hallo Moniek wat een mooi verhaal.
Ik begrijp dat je het soms heel moeilijk hebt en heel veel mist van Holland,
maar ondanks dat heb je wel je lieve schat Abu bij jou.
Ik neem het petje voor je af om zo ver weg te emigreren.
Ik wens je heeel veeeel liefde geluk en gezondheid samen met Abu natuurlijk
En niet vergeten dat jij altijd je emoties en gevoelens mag laten gaan
dat moet ook dat lucht je hard weer op en dan kun je er weer tegen.
Ik doe jullie hele lieve groetjes
-
26 Februari 2015 - 19:39
Ute:
Wat goed te lezen dat je ondanks de downs ook heel veel ups hebt en gewoon een fijne tijd hebt en zeker nog gaat hebben. Goed ook om te lezen dat je in elke down toch ook een up kunt zien. Met die instelling kom je er wel! Ga rustig en lekker verder met je draai vinden en ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal. -
26 Februari 2015 - 20:03
Judith Ossevoort:
Hallo Moniek,
Mooi verhaal.
Wat je verhaal verteld, vind ik echt echt petje af.
Het is inderdaad dat je allemaal wat even moeten wennen met omgeving, jullie woning, werk enz.
Toch echt vind ik jou zo knap om zo groot stap nemen naar Ghana emigreren.
Het is logisch dat je wel wat veel dingen mist in Holland, kan ik me wel voorstellen.
Nog wat voor jou veel succes met baan, met je gelieve vriend Abu, auto rijden enz.
Groetjes van Judith Ossevoort en Liesbeth Schiphorst -
27 Februari 2015 - 07:54
Floor:
He lieve Moniek,
Wat n super mooi en herkenbaar verhaal. Met n lach en n traan. Zo is het maar net allemaal. Het is geen sprookje, geen roze wolk en geen tropische prins op het witte strand die je bent tegen gekomen.
Maar er is wel heel veel liefde! Leve de liefde!
Met vallen en opstaan komen jullie er zeker weten. En je blijft Nederland en je familie en vrienden missen. Wij jou ook!!!!
Nu heb ik wel het gelukt dat is een goede reden heb om bij je op bezoek te komen! Lekker bij te kletsen op het strand. Klinkt niet verkeerd he! Ik beval eerst nog ff en dan gaan we plannen!
Ik vind je echt een kanjer! Je doet het maar allemaal!!!!!
Dikke kus van ons -
27 Februari 2015 - 08:30
Linda :
heyyy meis, wow.... wat een verhaal weer!!! ik was gister aan het werk, dus ik dacht ik lees het even....
even, haha! ik snap je heel goed dat je nog steeds moeilijke momenten hebt. dat zal nog steeds heen en weer gaan.
super dat ze zo tevreden zijn op je werk. mooi dat Abu vooruit gaat met z'n pootje!
gewoon af en toe zo'n lekker weekendje op stap, lekker borrelen en dansen!
stuur je eens foto's van jullie auto, en jullie appartement??
van jullie binnenkant???
maar je doet het super, lieverd! geef het de tijd.... neem de tijd!!! <3
zullen we binnenkort ook eens skypen?
dikke x van mij, en van de kids voor jullie!!!
-
27 Februari 2015 - 18:09
Jezus:
Zo dat even lezen werd wat langer dan verwacht.
Wat heb je alweer veel meegemaakt. En lachen dat je al meer bewezen heb op en paar weken tijd als je voorganger in een jaar. Dat is toch wel iets waar je trots op mag zijn. En dan nu in jullie eigen huis, waar je het een en ander nog wil verfraaien zodat je er zelf mee in je nopjes ben. Moet lukken toch?
En dan ook nog een autotje en niet zomaar een maar een landrover, hoe vet is dat. Kan je makkelijk overal komen en gaan. En het scheelt veel tijd die jij / jullie wel kunnen gebruiken.
Zoals jij schrijft leest het wel prettig. Misschien een idee om een boek te gaan schrijven over jezelf en jullie leven in Ghana.
Heel veel liefs en kusjes van ons allemaal :-) :-) :-) :-) :-) :-) -
27 Februari 2015 - 20:47
Alice:
Hè lieverd,
Wow wat een verhaal en net of we weer gezellig aan het kletsen zijn ;)
Ik vind het erg leuk om je op deze manier te kunnen volgen.
Je ups en downs maar komt helemaal goed je bent een sterke meid dat blijkt al aan het feit dat je de stap hebt genomen om naar Ghana te gaan!
Groetjes aan abu en jullie hebben de groetjes en x van de meiden
X liefs tot horens... -
28 Februari 2015 - 13:39
PaGer:
Hey Bootje,
Je ziet de reactie komt wel, maar nu eens wat later. Moest eerst even laten bezinken. Een heel verhaal met heel veel zinnen en letters erin. Zouden die er niet in zitten zou je ook geen verhaal hebben. Maar jij weet de letters en woorden tot zulke zinnen te formuleren dat het volgens mij een ieder boeit. Het is al eerder gezegd, maar je zou goed schrijfster kunnen worden. Inmiddels zou het al een heel boekwerk geworden zijn, al die verhalen van Nieuw Zeeland en nu deze erbij.
Je doet het voortreffelijk daar en dat hebben ze daar ook al laten merken ook al had je dat zelf eerst niet in de gaten. Zij zijn, en geloof mij, ontzettend blij met jou. Voor jou en Abu zal het allemaal nog steeds wennen zijn, maar geef het de tijd. Je bent nu immers daar naar toe geGhaan om daar je leven een nieuwe wending te geven. En dat lukt al aardig. Momenteel nog al wat downs die afgewisseld worden met up, maar over niet al te lange tijd zal dat omgekeerd zijn.
Wie weet spreken we elkaar nog wel een keer :)
Oudoe -
04 Augustus 2015 - 14:22
Ingrid Desplenter:
Beste Moniek,
Ik heb een reis naar Ghana geboekt om er op vrijwillersbasis les Frans te geven in de Senior High School in Swedru.(november).
Ik ben Belgische, 67 jaar (oude doos maar voel mij niet zo) en heb met veel interesse al je boeiende verhalen gelezen.
Kan je mij een paar tips geven in verband met mijn komend verblijf?
Hopelijk ontmoeten we elkaar eens in Ghana en is het leeftijdsverschil voor jou geen echte hinder.
Veel liefs
Ingrid Desplenter
Hoedenmakersstraat 9
8000 Brugge -
22 Augustus 2015 - 14:07
Moniek Korsmit:
Hallo Ingrid,
Bedankt voor uw reactie!
Wat leuk dat u naar Ghana komt en natuurlijk wil ik u helpen met tips en adviezen.
Enne, age is just a number!
Mail mij gerust:
moniek_korsmit@hotmail.com
Houden we contact via de mail!
Groetjes Moniek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
