Where the story begins...

Zo, het heeft even geduurd, maar dan hebben jullie ook een verhaal!

Ik ben ondertussen alweer bijna 3 weken een inwoner van Ghana (nog altijd blank).

Terug naar hoe mijn avontuur is begonnen…

29 september 2014, 8.00; op een koude maandagochtend was ik aan het werk bij Thebe Thuiszorg. Ik was bij een ouder echtpaar in Lage Zwaluwe aan het werk toen ik mijn telefoon hoorde, het geluid van een e-mail. Terug in mijn auto las ik de e-mail: ik ben aangenomen! Moest ik nu huilen of lachen?! Ik wist niet hoe gauw ik mijn route af moest werken en hoe gauw ik thuis moest zijn.

Vanaf dat moment begon het regelwerk. En wat kwam er nog veel bij kijken. De tijd was maar kort, want 26 januari verwachtte ze mij op de school.

Tijdens het schrijven van mijn blog vraag ik mezelf af of de Afrikaanse cultuur misschien altijd al een beetje in mijn bloed heeft gezeten. Toen ik klein was had ik namelijk een Afrikaanse slaapkamer, mijn eerste e-mailadres was bo_afrika@hotmail.com en ik heb voor de eerste keer gekust met een jongen uit Afrika. Is dit toeval???

Mijn ticket was geboekt, en… de twijfel sloeg toe. Wat krijgen we nu?! Dit wilde ik toch zo graag? Het boeken van een ticket stelde ik ook steeds uit. Want DAN werd het echt écht.

Die 3 weken zijn werkelijk waar omgevlogen. Wat ging het ineens snel. Veel, heel veel regelwerk en gelukkig veel gezelligheid en leuke uitjes met vrienden en familie.
Zaterdagavond hadden mijn ouders als verrassing een afscheidsfeestje voor me geregeld, super lief! Ik heb genoten!

Maandagochtend 19 januari was het dan echt zover, samen met mijn ouders naar het vliegveld. En ja hoor, in de file! Die extra spanning kon er ook nog wel bij…
Het afscheid nemen ging redelijk goed, komt denk ik doordat het toen nog niet allemaal doordrong. Het afscheid van mijn broers en neefje viel me wel erg zwaar zondag. Ik vond het ook erg jammer dat niemand mee naar Schiphol ging. Mijn ouders hadden uitgelegd dat sommigen liever thuis afscheid nemen.

We kwamen laat aan op schiphol. Gauw koffers inchecken en dan was het al tijd om door de douane te gaan.
Koffers wegen, vind ik toch altijd weer een spannend moment… Toen brak de hel los hoor. Eén koffer was 1 hele (!!!) kilo te zwaar. En ik moest betalen, 70 euro en nog wat. WTF!? (het vliegtuig zat ook niet eens halfvol…) Nou, ik kon ze wel wat! Ik zeg, ik ga emigreren, a.u.b. Nee, ik kon lullen als Korsmit (niet Brugman :p), maar het hielp niet. Dan stond ik erop om er iets uit te halen. Maar mijn ouders zeiden allemaal dat dat niet hoefde.
Achteraf vielen de puzzelstukjes in elkaar… Eer dat ik een koffer had geopend, was er weer tijd verstreken. En daar was geen tijd voor.
Want ze hadden nog een verrassing in petto…

Ik was helemaal over de rooie over die ene kilo extra en toen ineens kwam Matthijs aanlopen met J’Lano en zegt: “Komt er nu niemand jou uitzwaaien?” ……. En daar waren Gertjan, Karlijn, Inge én Iemke ook! Ik was zóóó verrast en wat een ontlading van emoties. GE-WEL-DIG!! Alsof ik droomde, werkelijk waar.
En Gertjan die maar zat te zeiken die avond ervoor dat hij er zo vroeg uit moest om afscheid van me te nemen en die zei toen, maar daarna kunnen we gewoon lekker terug naar bed. Haha.
Gauw nog wat leuke foto’s genomen en toen was het moment toch écht aangebroken. We nemen geen afscheid, we zien en spreken elkaar snel.

Op wat vertraging na is de vlucht goed verlopen. Aangekomen in Ghana, stonden Toon en Patricia mij op te wachten. Ik had besloten om de eerste dagen bij Toon te blijven. Helaas kon ik dezelfde avond niet meer naar Abu in het ziekenhuis, dus de volgende ochtend richting het ziekenhuis gegaan. En daar zat hij dan, mijn manneke!! Zoooooooo ontzettend fijn om weer bij elkaar te zijn, na alles wat er gebeurd is. Ik kon er nu eindelijk écht zijn voor mijn vent.
Dinsdag en woensdag de hele dag bij Abu geweest in het ziekenhuis, maar wat viel het me zwaar om alleen thuis te komen, alleen te gaan slapen. Maar gelukkig mocht ik hem donderdag mee naar huis nemen! Wat waren we blij!! (En dat is nog zacht uitgedrukt)

Vrijdagochtend zijn we naar zijn huis gegaan. Patricia had voorgesteld om mee te gaan om mij te helpen met schoonmaken. Abu heeft namelijk 6 weken in het ziekenhuis gelegen en i.v.m. zijn familieomstandigheden wisten we ook niet hoe we zijn huisje zouden aantreffen.
Gelukkig viel alles 100% mee, een hele geruststelling. Abu buiten neergezet in een stoel en wij volop aan de schoonmaak! En wat ging tie goed.

’s Avonds rond 7 uur kreeg ik een telefoontje van Helen, de directrice van de school. Of we eventueel ook de volgende ochtend al konden verhuizen (in eerste instantie was het de bedoeling dat we zondag gingen). Ach, waarom ook niet. Zo flexibel dat ik ben (mentaal dan). Dus hoppa, weer alles inpakken (gelukkig nog maar de 3e keer in één week tijd). Die manke vent van me kan me helaas nergens bij helpen. Maar girlpower hè!

Zaterdagochtend, de dag van de verhuizing. De chauffeur hielp mij gelukkig mee met sjouwen en zette alles in de pick up truck. Na een kleine 2 uur rijden waren we er, bestemming bereikt.
We wonen nu voorlopig in een appartement op de schoolcampus. Luxe, zeer luxe voor Ghanese begrippen. Groot appartement, airco, 24/7 elektriciteit, warm water, douche, toilet, keuken, oven, bank, etc. Kan niet beter zou je denken. Maar toch voelde ik me ineens verschrikkelijk. Ik miste Abu zijn huisje, zijn familie, de kinderen, het geschreeuw, het Afrikaanse toilet, het primitieve leven… Even een hele omschakeling.

De volgende dag ging het gelukkig een stuk beter. En maandag was dan mijn eerste werkdag.

Kort samengevat, de eerste werkweek ging goed, ik vind het leuk, al redelijk wat studenten leren kennen. Studenten die komen met de kleinste dingen, gewoon omdat ze nieuwsgierig zijn naar de nieuwe verpleegkundige. Geweldig! Haha. Sommigen proberen mij uit, maar dan hebben ze een verkeerde aan mij. Ik trap er niet in en ze krijgen niet zomaar medicijnen van mij. Of een briefje dat ze hun examens niet kunnen doen, of dat ze naar hun kamer mogen.
Ik vind het een uitdaging. Ik mag/moet de hele kliniek reorganiseren. Nou, laat dan maar aan regeltante Moniek over! Ik heb dan ook al complimenten gehad van de directrice en het hoofd van de school, Phyllis.
Ik kan nu al een boek schrijven over mijn leven in Ghana, over mijn werk hier… Ongelooflijk. Maar ik zal jullie wat leestijd besparen en ik krijg zere ogen van het scherm.

Met Abu gaat het elke dag een beetje beter, alleen hij baalt er enorm van dat hij niks kan doen en hij verveelt zich ontzettend.
Het wonen op de campus kent een luxe, maar ook een gevangenis-gevoel. We kunnen niet zomaar van de campus af, het ligt best afgelegen. En omdat Abu nog niet mobiel is, houdt het al gauw op. Hij is redelijk mobiel met zijn krukken, maar ver lopen lukt niet, logisch. En buiten dat mag Abu officieel niet eens op de campus komen, omdat hij hier niet werkt. Dan zou je zeggen: hun regelen toch je accommodatie? Klopt.
Om Abu en mij er even uit te halen, heeft Phyllis ons dinsdagavond mee uit eten genomen, samen met Helen en haar man (sportleraar op de school). Super lief!! En Abu en Helen haar man (ik vergeet zijn naam steeds en ben nu te lui om dit op te zoeken, Ghanese mentaliteit? :p) blijken elkaar te kennen. Nou ja, wat is de wereld toch klein! Etentje was erg gezellig en Abu kreeg gelijk werk aangeboden. Hij mag Afrikaans drum en dansworkshops geven hier op de school! Hoppa, in the pocket!

Vrijdag gingen bijna alle studenten naar huis, op ongeveer 10 studenten na. Ze hebben twee weken examens gehad, het semester afgelopen, dus een weekje vakantie. Rust. En ik heb niks te doen… Ik ben gewend, al zeg ik het zelf, om door te werken en ik zit niet graag stil. Daar zal ik toch aan moeten wennen, aangezien het tempo hier een stukje lager is.
Een voorbeeld. Mijn afstandsbediening van de airco (jaja, eigen kantoor mét airco én wi-fi) deed het niet. Dus ik ga hier achteraan. Een collega, die denkt dat hij mijn baas is, maar dat is hij niet (heb ik ook nog een heel verhaal over, maar dat bewaar ik voor een volgende keer… of niet), allemaal kijken alsof hij heel technisch is. Dus ik zeg op een gegeven moment, goh, misschien zijn de batterijen wel leeg (in het Engels dan hé, want Nederlands verstaan ze natuurlijk niet). Dus hij verwisselt de batterijen en ja hoor, de batterijen waren leeg. Wat doet hij vervolgens, hij doet de lege batterijen weer terug. Oke. De volgende dag nog steeds geen nieuwe batterijen. Ik naar hem toe, zegt hij, ja, daar ga ik achteraan. Weer een dag verder, heel verrassend: nog niks. Dus ik laat mij eigen niet kennen, ik weer terug. Zegt hij: loop maar een ander kantoor in en verwissel de batterijen maar… Uuuh, Ghanese logica? Jongens, dat werkt toch niet. Dus ik ga even later naar hem toe, ik vraag, waar kan ik nieuwe batterijen halen, dan haal ik ze zelf even. Ik daar naar toe. Zegt die beste man, leg de afstandsbediening maar neer, ik kom het straks brengen. Dat straks heeft 3 dagen geduurd. En mensen, dit gaat alleen nog maar over het verwisselen van batterijen.

Het tempo, ja dat ligt gewoon lager. En ik zit nog zo in mijn Nederlandse systeem, dat ik vooral de eerste 2 weken tegen heel veel dingen aanloop. Ik kan mij zelf druk maken, gaan irriteren, mezelf op vreten, maar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee. Dus: go with the flow!

Zaterdag lekker een drukke dag, zondag rustdag. Volgens mij de eerste dag sinds ik in Ghana ben dat ik niks hoefde te doen.
En BAM, daar was hij: de dip. Maandag, BAM, nog een dip er bovenop. En dinsdag en woensdag ging dit zo nog even door. Heimwee, wat een *** gevoel. Het begint langzamerhand door te dringen dat ik hier woon en dat zijn nog altijd dubbele gevoelens. Gelukkig heb ik een mooie map vol super leuke, grappige verhalen en mooie foto's, mooie herinneringen allemaal (dankzij lieve vriendin Loes!)!
Nou, daar gaan we hoor. Even lekker klagen. Een stuk minder vrijheid, we kunnen niet meer doen en laten wat en wanneer we willen, gesprek gehad met mijn baas en dat bracht nogal wat teleurstellingen met zich mee, Abu die hier ook moet wennen. Ander land, andere cultuur, ander klimaat, ander eten, nieuwe baan, nieuwe mensen, nieuwe informatie en dan ook nog zorgen voor Abu, etc. Abu kan in principe nog niks. Dus ik moet (even voor de duidelijk: doe dit natuurlijk met alle liefde!) boodschappen doen, alles sjouwen, Abu met alles helpen, koken, opruimen, afwassen, schoonmaken, was doen, etc. Het werd me allemaal even te veel. Maandag toen ik thuis kwam van mijn werk was ik zo moe dat ik gewoon niet meer op mijn benen kon staan, ik was gewoon op.

De tweede werkweek was wat relaxter, twee leuke uitjes gehad (bios en strand) en wat papieren kunnen regelen. Mezelf voorgenomen om het allemaal wat rustiger aan te doen. Ik kreeg de dag nadat we hier aankwamen te horen dat ik streetdance les ga geven en ik stond hiervoor maandag al ingepland (zonder overleg), 4 dagen in de week, na mijn werk. Dit gaat toch allemaal wel een beetje snel. De kliniek is mijn prioriteit en ik wil ons eerst gaan settelen. Ik mag aangeven wanneer ik streetdance les kan geven. Studenten zijn dol enthousiast! Ik in eerste instantie wat minder… Ik heb geen sportkleren hier (mijn moeder dacht dat ik die toch niet nodig zou hebben :p), geen muziek, niks voorbereid, denk 10 jaar geleden dat ik dansles heb gehad, nooit les gegeven, en niet geheel onbelangrijk: conditie van 0,0! Maar dat was allemaal geen probleem. Nou ja, dan kan ik er ook geen probleem meer van maken…

Donderdagmiddag samen met Helen ons huis bekeken, erg leuk huisje! Dat gaat wel goed komen! Grote woonkamer, kleine slaapkamer, erg kleine badkamer. Veel ramen, mooi uitzicht en denk wel leuke buurt. In ieder geval weer in de bewoonde wereld, dat vinden we al heel wat!
We kwamen aan bij de badkamer en toen vroeg Helen aan de huisbaas: “Waar is de wastafel??” Die was er dus niet en ook geen plaats voor. Ventilatoren ontbraken ook en de balustrade moet nog komen. Als we naar de keuken willen, moeten we buitenlangs. Ook heel logisch, haha. Het oogde zo kaal, omdat alles nog zo kaal is. ;)
Het zal weer wennen zijn. Dan merk ik weer hoe snel je went aan de luxe. Bij aankomst in ons appartement hier op de campus moest ik wennen aan de luxe en straks zal dat weer even ontwennen zijn. En dan moet ik mezelf er wel even op wijzen, dat ons huisje ook veel luxe heeft en dan bedenk ik maar waar we vandaan komen, de staat van Abu zijn kamer. Daar hadden we ook geen wastafel, dus we mogen nog steeds niet klagen (doe ik natuurlijk wel :p, jullie kennen me ondertussen al wel een beetje).
We zouden zaterdag verhuizen, maar, hoe verrassend, plannen zijn veranderd. Dus weer even afwachten.

Zondagmiddag moet ik werken, de studenten komen weer terug en de ouders komen bij mij langs voor een soort van intake van hun zoon/dochter op gezondheidsgebied. De rest van het weekend weten we nog niet, er zijn wel plannen, maar die ondertussen ook al weer tig keer veranderd, dus jullie horen het nog wel!

Aangezien ik nu al een end verder ben met mijn verhaal zeg ik nu toch maar gedag, houdoe, ajuus paraplu!
Het ga jullie goed luitjes. Tot horens op facebook, whats app, viber, etc, etc. En wellicht tot gauw ziens! (Robert ten Brink liep net nog langs…)

Ik ga even mijn was uit het wasmachine(!!!) halen en dan gaan we ons weekend inluiden met fufu!

Veel liefs vanuit het zonnige Ghana! (Van de week sloeg mijn bril aan toen ik buiten(!) kwam uit een ruimte met airco, vond ik wel grappig om dit met jullie te delen)

Abu & Moniek.