Mal a Ria
Door: Moniek Yaa Korsmit
Blijf op de hoogte en volg Moniek
28 April 2015 | Ghana, Swedru
Zo, daar ben ik weer! Al meer dan 3 maanden een inwoner van Ghana. En jawel, nog altijd blank.
Waar was ik gebleven, waar zal ik beginnen…
Gisteren Koningsdag. We waren er helemaal klaar voor… om te gaan werken (BOEEEHH!!). Ik had de optie om naar de Nederlandse Ambassade te gaan in Accra, hele dag feest met frikandellen en kroketten, maar helaas. Dat feestje ging voor mij helaas niet door. Het was een mooie gelegenheid geweest om andere Nederlanders te ontmoeten die ook in Ghana wonen (en om firkandellen te vreten natuurlijk). Maar goed, volgend jaar weer een kans en dié kans laat ik niet aan mij voorbij gaan!
Met ons gaat alles goed. Abu huppelt steeds meer rond. Alleen als het hem uitkomt, heeft hij weer ineens last van zijn been. Haha. Maar het gaat gelukkig de goede kant op!
We zijn allebei nog steeds zoekende naar ons plekje hier in Manso (dat verstoppertje spelen duurt me nu wel wat te lang). We merken dat dat echt tijd nodig heeft. We zijn er natuurlijk nog niet erg lang, hoewel mijn gevoel zegt dat we hier al maanden zitten.
Abu heeft ondertussen een djembé, een palago en zijn xylofoon is huis. En hij heeft wat gereedschap waar hij onder andere een mooie, goede, grote waslijn mee heeft gemaakt. TROTS! Zo houdt hij zichzelf een beetje bezig. Sleutelen aan de auto vind hij ook mooi, maar dat vind ik wat minder. Daarnaast heeft hij al meerdere malen Afrikaanse dans en drum workshops gegeven, geheel op vrijwillige basis, op de basisschool tegenover ons huis. Super leuk!! Nu gaan we toch eens serieus nadenken over werk voor Abu. Hij wil zó graag werken, maar helaas nog niks. Hij heeft volop ideeën. Erg ruimdenkend is hij, van landbouw tot een winkel. De motivatie is er in ieder geval!
Ik heb nog niet echt een hobby hier. Vrienden ook niet, vriendschap tussen een “obruni” (blanke) en een Ghanees gaat niet werken. De betekenis van vriendschap hier in Ghana is ook totaal anders dan een vriendschap in Nederland. Nu kwamen er vorige week wel 4 drolletjes van kinderen aan het hek en die vroegen of ze vrienden met mij mochten zijn. Nou, wil er toch nog iemand vriendjes met me zijn hier! Haha. (ook weer om de, voor mij, verkeerde reden, maar goed.) Van die schatjes kan ik het soms, heel af en toe, nog hebben.
Ons huis zijn we langzamerhand ook steeds een beetje meer aan het inrichten. Maar ook dat heeft blijkbaar tijd nodig… Patience, all you need in Ghana! Nou zijn mijn prioriteiten ook wel veranderd in Ghana. Ik ga veel liever een weekend weg, dan een kledingkast kopen.
Ik vind de koffers als tafel en kledingkast leuk hoor, maar wat tafeltjes en een kledingkast maakt het toch iets gezelliger en huiselijker voor mij. Ik ben wel crea bea hoor. We maken goed gebruik van de spullen die we hebben! Zo zie je maar weer, koffers zijn echt multifunctioneel: opslag én bruikbaar als tafel of kledingkast.
Ik kan je zeggen, ik zit nog steeds in een rollercoaster van emoties. Ben benieuwd wanneer het laatste rondje is van de achtbaan… Begin aardig misselijk te worden. Nog erg wennen en een vriendin zei dat dat nog wel 2 jaar kon duren…
Ik mis thuis. Soms is Nederland mijn thuis en vaak is ons huis hier mijn thuis. In moeilijke momenten mis ik thuis, Nederland. En als we bijvoorbeeld een weekend of dagje zijn weggeweest òf alleen maar voor een boodschap, ben ik vaak blij dat ik weer thuis ben, in ons huisje hier.
Het contact met Nederland wordt minder. Ik heb nog wel vaak de neiging om contact te leggen met Nederland, maar dat moet ik ook een beetje gaan afleren. Ik leef hier nu.
Ook ga ik veel spullen missen van mij die nog in Nederland zijn. Dan bedenk ik me weer, oh ja, dat ligt nog in Nederland. Of: had ik dit maar meegenomen, etc.
En natuurlijk word ik nog wel van alles een beetje op de hoogte gehouden (inclusief gtst). Lang leve social media! Amaai, die uitzichtloze discussie over de braderie. Wel of niet op zondag. Nou mensen, ik heb me zeker wel vermaakt met het lezen van deze discussies. Haha. Gewoon lachwekkend. En ik heb zo vaak op het punt gestaan om te reageren, maar ik dacht, nee, laat ik dat maar niet doen. Maar deze kans wil ik natuurlijk niet voorbij laten gaan, om toch even mijn reactie te geven. Je kan denken, zeggen, schrijven, roepen wat je wil over Ghana, maar één ding is zeker: religies hier gaan prima samen! Moslims, Christenen, Jehova’s, etc. Allemaal geen probleem. Ja, in Ghana ga je als het ware terug in de tijd, maar wat betreft religies lopen ze vooruit op de zaken, op bepaalde vlakken, vergeleken met Klundert, vind ik. Zoals ik het hier zie, met mijn ervaring tot nu toe in Ghana, gaan feest/entertainment en kerkdiensten prima samen. Nou moet ik zeggen dat een kerkdienst hier op zich al een feestje is, maar dan nog. Met Pasen bijvoorbeeld gaan de mensen eerst naar de kerk en daarna bijvoorbeeld met zijn allen feesten op het strand. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Maar goed, dat wilde ik even kwijt.
En ik ben weer een achterneefje rijker, Pim Hillenaar! Wat een knapperd (nou zijn wij natuurlijk ook een super knappe familie)! En ik word natuurlijk op de hoogte gehouden van mijn super neefje J’Lano!! Wat toch een lekker jong!!!!! Elke keer als ik een foto of video zie (die ik trouwens tig keer bekijk), zou ik zooooo graag een toverstokje willen hebben, dat ik even, heel even, met hem kan knuffelen! Hij groeit zo hard. Hij rolt al om, hij lacht veel, hij duimt. Tante Moniek is trots op jou, klein ventje!
Maar ik woon nu hier en ik geniet ook zeker met volle teugen! Met Pasen zijn we bijvoorbeeld weer lekker een weekend weggeweest, naar Kokrobite. Wat hebben we toch weer genoten, héérlijk!! Abu heeft nog opgetreden, super gaaf!
2e paasdag moest ik helaas werken. Ik zag het nut er totaal niet van in, maar goed, we luisteren maar naar de baas. Ik moest om 10.00 ’s ochtends beginnen. Paniek, stress. Een kwartier te laat. Shit! Ik verontschuldig me gelijk aan mijn baas. De dag was saai, verliep mij iets té rustig. Maar mijn tijd goed benuttigd: lekker eeeel lang met papa en mama gekletst via Skype (nou ja, bijna alleen eenrichtingsverkeer, toch pa en ma? Haha). Bijna niemand op het werk, dus snelle, goede internetverbinding. Daar heb ik natuurlijk gelijk gebruik van gemaakt. Door heel het terrein gelopen met mijn laptop in de hand, zo kon ik de hele school laten zien aan pa en ma, super leuk.
En de dag verstreek en ik ging me afvragen waar de rest van het kantoorpersoneel is… Helen, mijn baas, kwam rond lunchtijd naar me toe. Of ik haar functie even wilde overnemen, oftewel, of ik even de eindverantwoordelijke van de school wilde zijn, zodat zij even kon lunchen thuis. Oké, dat wil ik wel. En toen vroeg ik meteen waar eigenlijk de rest van het kantoorpersoneel is. Oooh, zegt ze, die zijn niet op komen dagen. Oké……. En ik in de stress, omdat ik wel 15 hele minuten te laat was.
Hetzelfde met sportdag. De week ervoor was er op zaterdag een sportdag waarbij al het personeel aanwezig moest zijn. Dus ik stond daar, om half 8 ’s ochtends, met mijn goede gedrag, met mijn EHBO-koffer, bij mijn stand op het veld… Geen één personeelslid te vinden (op de sportleraar na).
Iedereen kwam rond een uurtje of 10 aankakken. Sommigen zelfs pas ’s middags.
Erg frustrerend kan ik je vertellen… Ik zet me steeds voor de volle 100% in, nou, ik ga me nu voor 99% inzetten! Dat zijn van die dingetjes, waar ik hele grote dingen van kan maken. Maar goed, schieten we niks mee op.
Op het werk gaat alles goed, krijg steeds een betere band met de studenten, wat super leuk is! Er wordt wel veel druk op me gelegd (moet ik maar niet zo goed mijn best doen… :p). Ik had trouwens een tijdje terug toch wel het toppunt bereikt van mijn baan tot nu toe. Komt tie hoor: Collega: “Miep heeft een loopneus, heb je medicijnen voor haar?” Ik: “Uuuh, een zakdoek?!”. Elke keer als je denkt dat het niet gekker kan worden… Ik blijf me verbazen.
Het Paasweekend was me zo goed bevallen en mijn werkdag op 2e paasdag was zó tegengevallen, dat ik dacht: laat ik er een 3e Paasdag aan vast maken.
Maandag op dinsdagnacht, beroerd jongen! Kon amper op mijn benen staan, maar toch, ik ging werken. Aangekomen in mijn kantoor ging het nog niet veel beter. Niet veel later kwam mijn baas binnen en vroeg hoe het ging. Automatisch zeg ik eigenlijk altijd dat het goed gaat, ook al gaat het niet goed, maar deze keer zei ik: het gaat niet goed. Zij stuurt me gelijk naar het ziekenhuis (dokterspost kennen ze hier namelijk niet). Ja, hallo, dat was nu ook niet de bedoeling. Maar goed, om een kort verhaal lang te maken. Toch Abu maar opgebeld. Wij, hup, naar het ziekenhuis. Eigenlijk echt niet tof. Ik ga altijd als de schoolverpleegkundige met de studenten naar dit ziekenhuis. En nu als patiënt. Het is dat de dokter erg aardig en goed is.
Diagnose: uitgedroogd en flinke bacteriële buikgriep (ja, jongens, de griep uit Klundert heeft Manso ook bereikt!). Uitdroging kon niet van de diarree zijn, want die was pas die nacht begonnen. Smakelijk eten voor de lezers die aan het eten zijn! Ik ben nu eenmaal verpleegkundige, dus “wij” praten dagelijks over ‘poepjes en plasjes’. Maar ik moet eerlijk toegeven, ik betrap mezelf er wel eens op dat ik een maaltijd oversla en niet altijd voldoende drink. Ik zeg dagelijks tegen mijn studenten: goed eten en veel drinken! Ja, ik weet het… voor een ander weet je het altijd mooi te vertellen.
2 dagen in het ziekenhuis aan het infuus gelegen (wel thuis geslapen) en daarna moest ik 3 dagen rust houden. Ja, dan kent hij Moniek nog niet… 2 dagen later, toen ik me al wat beter voelde, stond in de badkamer te doen… Haha. Hoezo eigenwijs?!
De zaterdag daarop waren Abu en ik 2 jaar samen! We wilden een weekendje weg, maar door financiële tegenvallers en mijn ziek zijn, gingen we een dagje weg. Maar aan dat dagje weg kwam al gauw een end. Net onderweg, klapband. Balen. Twee dagen daarvoor had Abu twee ‘nieuwe’ banden er onder laten leggen. Abu reserveband er onder gelegd en we gingen verder. Maar de andere band had een flinke klap gehad van de klapband. Na ergens wat gegeten te hebben, wilde ik terug naar huis. Ik vertrouwde die andere band maar niet. En terecht. Bijna thuis, en daar ging de andere band. KLAP! Pff… Maar gelukkig waren we nu in de bewoonde wereld en niet in ‘the middle of nowhere’. Toch een geluk bij een ongeluk (ahum). SOS Groenberg banden, maar geen gehoor. Helaas. Zou trouwens een goede business hier zijn. Ze wisten hier namelijk niet dat elke band een maximum heeft voor bandenspanning. Ze pompen de banden hier zo hard mogelijk op. Te harde banden, te veel zon, tja, kans op klapband aanwezig. Ik, met ballen verstand van banden, wist ze toch wel iets bij te brengen van de bandenspanning. Of ze hier nu rekening mee blijven houden is een tweede. Sommige mensen hier zijn nogal hardleers (waar op de wereld niet).
Volgende ochtend: storm! Jeeetje. En wat voor storm. Het ging tekeer! En dat hebben we geweten ook. Veranda stond blank, schoenen buiten helemaal doorweekt, deel van de kamer stond helemaal blank. Gelukkig geen blijvende schade.
Donderdag op vrijdagnacht, midden in de nacht, hondsberoerd! Gaan we weer… Gelukkig nog wat kunnen slapen daarna. Wekker. Jep, naar het werk. Hoe ik op mijn werk ben gekomen, Joost mag het weten. Toch nog bijna de hele dag gewerkt, verlangend naar mijn bed. Maar uiteindelijk toch mij weer naar de dokter later sturen.
Mal a Ria (soort van Malediven, maar dan anders)… oftewel, Malaria. NEEEEEEE!!! Niet ik! In 2 jaar tijd, de eerste keer. Ik heb eens ergens gelezen dat uit onderzoek is gebleken dat wanneer je een bepaald iets in je DNA meedraagt, dat je geen malaria krijgt. En wanneer je dit niet heb, dat je wel malaria kan krijgen. Ik was er vol van overtuigd dat ik dus diegene was die géén malaria kon krijgen. Ik zorg altijd goed voor me, wat betreft preventieve maatregelen voor malaria. Maar helaas… Na de vele studenten ben ik aan de beurt. (Abu heeft een paar weken geleden trouwens ook malaria gehad). Maar het schijnt dat in deze regio veel ´malariamuggen´ zitten en het regenseizoen komt er aan. In het regenseizoen zijn er veel muggen.
En daarnaast was ik blijkbaar nog niet goed opgeknapt van de laatste ziekenhuisopname. Dus moest weer aan het infuus. Ik kon wel weer janken en dat deed ik ook. Gelukkig was Abu bij me al die tijd. Maar toch, wat mis je je vader en moeder dan. Op zo’n moment wil je alleen maar een knuffel van hen. Je voelt je even alleen. En dan bijna iedereen van je werk die tig keer op een dag langs je huis rijdt en niemand die even vraagt hoe het met me is. Alleen Abu was er, gelukkig maar!
Na de infuusbehandeling terug naar huis met tabletten én 5 dagen totale rust!...... Nou, dat ging wel. Man, man, man… verrekte rotziekte. Over het algemeen viel het wel mee, wel één moment dat het écht niet ging. Mijn lichaam wist niet wat hij meemaakte. Volgens mij was ik ook zieker van de bijwerkingen van de medicijnen dan van de malaria zelf (en daarbij geloof ik nog steeds niet dat ik malaria had. Haha. Apparatuur was misschien niet betrouwbaar…).
Waarschijnlijk, nu ik tot rust moest komen, is alles eruit gekomen. Stress, gemis, verdriet, spanningen, etc. Mijn lichaam heeft HO gezegd, STOP.
Maar goed, daar lag ik dan als verpleegkundige in een ziekenhuisbed in Ghana. Hier en daar natuurlijk wel met mijn behandeling bemoeit. Haha. Ja, ik hield alles goed in de gaten.
Hoewel in een voorkeursbehandeling kreeg, was het nog steeds geen pretje. En ook even zo’n moment wanneer je realiseer waarom je voor dit beroep heb gekozen. Juist, om aan het bed te staan, in plaats van erin te liggen.
Maar rustig aan doen maar.. komt allemaal goed!
Zondagmiddag zijn we trouwens samen héérlijk gaan brainstormen over ons huwelijk, CAN’T WAIT!
Deze afgelopen weken waren weken met nogal veel, heel veel tegenvallers. Van alles wat. Hoort erbij. Het kan nu alleen maar beter worden! Nieuwe maand, nieuwe kansen…
En voor diegenen die het nog niet weten: we hebben een postadres in Ghana! Wil je ons adres, stuur ons even een berichtje. Ondertussen al aardig wat kaarten ontvangen, super leuk!! YEAAAHHH!!! Ik sprong een gat in de lucht toen ik de kaarten kreeg (niet letterlijk natuurlijk)! Wát was ik blij!
DUS: stille hint….. ;)
Volgens mij kan ik mijn tijd beter besteden aan wekelijks een verhaaltje te schrijven (tip voor hobby), in plaats van één keer in de zoveel tijd een wat langer verhaaltje…
Ik ben trouwens wel benieuwd wie allemaal mijn verhaal leest. Dus, ik zou zeggen, schrijf een reactie hieronder. Ik kijk altijd uit naar de reacties!
Houdoe & bedankt!
Veel liefs van ons uit Ghana.
MEER FOTO´S OP:
https://plus.google.com/u/0/photos/111344358469007972941/albums/6142759026891512417
Waar was ik gebleven, waar zal ik beginnen…
Gisteren Koningsdag. We waren er helemaal klaar voor… om te gaan werken (BOEEEHH!!). Ik had de optie om naar de Nederlandse Ambassade te gaan in Accra, hele dag feest met frikandellen en kroketten, maar helaas. Dat feestje ging voor mij helaas niet door. Het was een mooie gelegenheid geweest om andere Nederlanders te ontmoeten die ook in Ghana wonen (en om firkandellen te vreten natuurlijk). Maar goed, volgend jaar weer een kans en dié kans laat ik niet aan mij voorbij gaan!
Met ons gaat alles goed. Abu huppelt steeds meer rond. Alleen als het hem uitkomt, heeft hij weer ineens last van zijn been. Haha. Maar het gaat gelukkig de goede kant op!
We zijn allebei nog steeds zoekende naar ons plekje hier in Manso (dat verstoppertje spelen duurt me nu wel wat te lang). We merken dat dat echt tijd nodig heeft. We zijn er natuurlijk nog niet erg lang, hoewel mijn gevoel zegt dat we hier al maanden zitten.
Abu heeft ondertussen een djembé, een palago en zijn xylofoon is huis. En hij heeft wat gereedschap waar hij onder andere een mooie, goede, grote waslijn mee heeft gemaakt. TROTS! Zo houdt hij zichzelf een beetje bezig. Sleutelen aan de auto vind hij ook mooi, maar dat vind ik wat minder. Daarnaast heeft hij al meerdere malen Afrikaanse dans en drum workshops gegeven, geheel op vrijwillige basis, op de basisschool tegenover ons huis. Super leuk!! Nu gaan we toch eens serieus nadenken over werk voor Abu. Hij wil zó graag werken, maar helaas nog niks. Hij heeft volop ideeën. Erg ruimdenkend is hij, van landbouw tot een winkel. De motivatie is er in ieder geval!
Ik heb nog niet echt een hobby hier. Vrienden ook niet, vriendschap tussen een “obruni” (blanke) en een Ghanees gaat niet werken. De betekenis van vriendschap hier in Ghana is ook totaal anders dan een vriendschap in Nederland. Nu kwamen er vorige week wel 4 drolletjes van kinderen aan het hek en die vroegen of ze vrienden met mij mochten zijn. Nou, wil er toch nog iemand vriendjes met me zijn hier! Haha. (ook weer om de, voor mij, verkeerde reden, maar goed.) Van die schatjes kan ik het soms, heel af en toe, nog hebben.
Ons huis zijn we langzamerhand ook steeds een beetje meer aan het inrichten. Maar ook dat heeft blijkbaar tijd nodig… Patience, all you need in Ghana! Nou zijn mijn prioriteiten ook wel veranderd in Ghana. Ik ga veel liever een weekend weg, dan een kledingkast kopen.
Ik vind de koffers als tafel en kledingkast leuk hoor, maar wat tafeltjes en een kledingkast maakt het toch iets gezelliger en huiselijker voor mij. Ik ben wel crea bea hoor. We maken goed gebruik van de spullen die we hebben! Zo zie je maar weer, koffers zijn echt multifunctioneel: opslag én bruikbaar als tafel of kledingkast.
Ik kan je zeggen, ik zit nog steeds in een rollercoaster van emoties. Ben benieuwd wanneer het laatste rondje is van de achtbaan… Begin aardig misselijk te worden. Nog erg wennen en een vriendin zei dat dat nog wel 2 jaar kon duren…
Ik mis thuis. Soms is Nederland mijn thuis en vaak is ons huis hier mijn thuis. In moeilijke momenten mis ik thuis, Nederland. En als we bijvoorbeeld een weekend of dagje zijn weggeweest òf alleen maar voor een boodschap, ben ik vaak blij dat ik weer thuis ben, in ons huisje hier.
Het contact met Nederland wordt minder. Ik heb nog wel vaak de neiging om contact te leggen met Nederland, maar dat moet ik ook een beetje gaan afleren. Ik leef hier nu.
Ook ga ik veel spullen missen van mij die nog in Nederland zijn. Dan bedenk ik me weer, oh ja, dat ligt nog in Nederland. Of: had ik dit maar meegenomen, etc.
En natuurlijk word ik nog wel van alles een beetje op de hoogte gehouden (inclusief gtst). Lang leve social media! Amaai, die uitzichtloze discussie over de braderie. Wel of niet op zondag. Nou mensen, ik heb me zeker wel vermaakt met het lezen van deze discussies. Haha. Gewoon lachwekkend. En ik heb zo vaak op het punt gestaan om te reageren, maar ik dacht, nee, laat ik dat maar niet doen. Maar deze kans wil ik natuurlijk niet voorbij laten gaan, om toch even mijn reactie te geven. Je kan denken, zeggen, schrijven, roepen wat je wil over Ghana, maar één ding is zeker: religies hier gaan prima samen! Moslims, Christenen, Jehova’s, etc. Allemaal geen probleem. Ja, in Ghana ga je als het ware terug in de tijd, maar wat betreft religies lopen ze vooruit op de zaken, op bepaalde vlakken, vergeleken met Klundert, vind ik. Zoals ik het hier zie, met mijn ervaring tot nu toe in Ghana, gaan feest/entertainment en kerkdiensten prima samen. Nou moet ik zeggen dat een kerkdienst hier op zich al een feestje is, maar dan nog. Met Pasen bijvoorbeeld gaan de mensen eerst naar de kerk en daarna bijvoorbeeld met zijn allen feesten op het strand. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Maar goed, dat wilde ik even kwijt.
En ik ben weer een achterneefje rijker, Pim Hillenaar! Wat een knapperd (nou zijn wij natuurlijk ook een super knappe familie)! En ik word natuurlijk op de hoogte gehouden van mijn super neefje J’Lano!! Wat toch een lekker jong!!!!! Elke keer als ik een foto of video zie (die ik trouwens tig keer bekijk), zou ik zooooo graag een toverstokje willen hebben, dat ik even, heel even, met hem kan knuffelen! Hij groeit zo hard. Hij rolt al om, hij lacht veel, hij duimt. Tante Moniek is trots op jou, klein ventje!
Maar ik woon nu hier en ik geniet ook zeker met volle teugen! Met Pasen zijn we bijvoorbeeld weer lekker een weekend weggeweest, naar Kokrobite. Wat hebben we toch weer genoten, héérlijk!! Abu heeft nog opgetreden, super gaaf!
2e paasdag moest ik helaas werken. Ik zag het nut er totaal niet van in, maar goed, we luisteren maar naar de baas. Ik moest om 10.00 ’s ochtends beginnen. Paniek, stress. Een kwartier te laat. Shit! Ik verontschuldig me gelijk aan mijn baas. De dag was saai, verliep mij iets té rustig. Maar mijn tijd goed benuttigd: lekker eeeel lang met papa en mama gekletst via Skype (nou ja, bijna alleen eenrichtingsverkeer, toch pa en ma? Haha). Bijna niemand op het werk, dus snelle, goede internetverbinding. Daar heb ik natuurlijk gelijk gebruik van gemaakt. Door heel het terrein gelopen met mijn laptop in de hand, zo kon ik de hele school laten zien aan pa en ma, super leuk.
En de dag verstreek en ik ging me afvragen waar de rest van het kantoorpersoneel is… Helen, mijn baas, kwam rond lunchtijd naar me toe. Of ik haar functie even wilde overnemen, oftewel, of ik even de eindverantwoordelijke van de school wilde zijn, zodat zij even kon lunchen thuis. Oké, dat wil ik wel. En toen vroeg ik meteen waar eigenlijk de rest van het kantoorpersoneel is. Oooh, zegt ze, die zijn niet op komen dagen. Oké……. En ik in de stress, omdat ik wel 15 hele minuten te laat was.
Hetzelfde met sportdag. De week ervoor was er op zaterdag een sportdag waarbij al het personeel aanwezig moest zijn. Dus ik stond daar, om half 8 ’s ochtends, met mijn goede gedrag, met mijn EHBO-koffer, bij mijn stand op het veld… Geen één personeelslid te vinden (op de sportleraar na).
Iedereen kwam rond een uurtje of 10 aankakken. Sommigen zelfs pas ’s middags.
Erg frustrerend kan ik je vertellen… Ik zet me steeds voor de volle 100% in, nou, ik ga me nu voor 99% inzetten! Dat zijn van die dingetjes, waar ik hele grote dingen van kan maken. Maar goed, schieten we niks mee op.
Op het werk gaat alles goed, krijg steeds een betere band met de studenten, wat super leuk is! Er wordt wel veel druk op me gelegd (moet ik maar niet zo goed mijn best doen… :p). Ik had trouwens een tijdje terug toch wel het toppunt bereikt van mijn baan tot nu toe. Komt tie hoor: Collega: “Miep heeft een loopneus, heb je medicijnen voor haar?” Ik: “Uuuh, een zakdoek?!”. Elke keer als je denkt dat het niet gekker kan worden… Ik blijf me verbazen.
Het Paasweekend was me zo goed bevallen en mijn werkdag op 2e paasdag was zó tegengevallen, dat ik dacht: laat ik er een 3e Paasdag aan vast maken.
Maandag op dinsdagnacht, beroerd jongen! Kon amper op mijn benen staan, maar toch, ik ging werken. Aangekomen in mijn kantoor ging het nog niet veel beter. Niet veel later kwam mijn baas binnen en vroeg hoe het ging. Automatisch zeg ik eigenlijk altijd dat het goed gaat, ook al gaat het niet goed, maar deze keer zei ik: het gaat niet goed. Zij stuurt me gelijk naar het ziekenhuis (dokterspost kennen ze hier namelijk niet). Ja, hallo, dat was nu ook niet de bedoeling. Maar goed, om een kort verhaal lang te maken. Toch Abu maar opgebeld. Wij, hup, naar het ziekenhuis. Eigenlijk echt niet tof. Ik ga altijd als de schoolverpleegkundige met de studenten naar dit ziekenhuis. En nu als patiënt. Het is dat de dokter erg aardig en goed is.
Diagnose: uitgedroogd en flinke bacteriële buikgriep (ja, jongens, de griep uit Klundert heeft Manso ook bereikt!). Uitdroging kon niet van de diarree zijn, want die was pas die nacht begonnen. Smakelijk eten voor de lezers die aan het eten zijn! Ik ben nu eenmaal verpleegkundige, dus “wij” praten dagelijks over ‘poepjes en plasjes’. Maar ik moet eerlijk toegeven, ik betrap mezelf er wel eens op dat ik een maaltijd oversla en niet altijd voldoende drink. Ik zeg dagelijks tegen mijn studenten: goed eten en veel drinken! Ja, ik weet het… voor een ander weet je het altijd mooi te vertellen.
2 dagen in het ziekenhuis aan het infuus gelegen (wel thuis geslapen) en daarna moest ik 3 dagen rust houden. Ja, dan kent hij Moniek nog niet… 2 dagen later, toen ik me al wat beter voelde, stond in de badkamer te doen… Haha. Hoezo eigenwijs?!
De zaterdag daarop waren Abu en ik 2 jaar samen! We wilden een weekendje weg, maar door financiële tegenvallers en mijn ziek zijn, gingen we een dagje weg. Maar aan dat dagje weg kwam al gauw een end. Net onderweg, klapband. Balen. Twee dagen daarvoor had Abu twee ‘nieuwe’ banden er onder laten leggen. Abu reserveband er onder gelegd en we gingen verder. Maar de andere band had een flinke klap gehad van de klapband. Na ergens wat gegeten te hebben, wilde ik terug naar huis. Ik vertrouwde die andere band maar niet. En terecht. Bijna thuis, en daar ging de andere band. KLAP! Pff… Maar gelukkig waren we nu in de bewoonde wereld en niet in ‘the middle of nowhere’. Toch een geluk bij een ongeluk (ahum). SOS Groenberg banden, maar geen gehoor. Helaas. Zou trouwens een goede business hier zijn. Ze wisten hier namelijk niet dat elke band een maximum heeft voor bandenspanning. Ze pompen de banden hier zo hard mogelijk op. Te harde banden, te veel zon, tja, kans op klapband aanwezig. Ik, met ballen verstand van banden, wist ze toch wel iets bij te brengen van de bandenspanning. Of ze hier nu rekening mee blijven houden is een tweede. Sommige mensen hier zijn nogal hardleers (waar op de wereld niet).
Volgende ochtend: storm! Jeeetje. En wat voor storm. Het ging tekeer! En dat hebben we geweten ook. Veranda stond blank, schoenen buiten helemaal doorweekt, deel van de kamer stond helemaal blank. Gelukkig geen blijvende schade.
Donderdag op vrijdagnacht, midden in de nacht, hondsberoerd! Gaan we weer… Gelukkig nog wat kunnen slapen daarna. Wekker. Jep, naar het werk. Hoe ik op mijn werk ben gekomen, Joost mag het weten. Toch nog bijna de hele dag gewerkt, verlangend naar mijn bed. Maar uiteindelijk toch mij weer naar de dokter later sturen.
Mal a Ria (soort van Malediven, maar dan anders)… oftewel, Malaria. NEEEEEEE!!! Niet ik! In 2 jaar tijd, de eerste keer. Ik heb eens ergens gelezen dat uit onderzoek is gebleken dat wanneer je een bepaald iets in je DNA meedraagt, dat je geen malaria krijgt. En wanneer je dit niet heb, dat je wel malaria kan krijgen. Ik was er vol van overtuigd dat ik dus diegene was die géén malaria kon krijgen. Ik zorg altijd goed voor me, wat betreft preventieve maatregelen voor malaria. Maar helaas… Na de vele studenten ben ik aan de beurt. (Abu heeft een paar weken geleden trouwens ook malaria gehad). Maar het schijnt dat in deze regio veel ´malariamuggen´ zitten en het regenseizoen komt er aan. In het regenseizoen zijn er veel muggen.
En daarnaast was ik blijkbaar nog niet goed opgeknapt van de laatste ziekenhuisopname. Dus moest weer aan het infuus. Ik kon wel weer janken en dat deed ik ook. Gelukkig was Abu bij me al die tijd. Maar toch, wat mis je je vader en moeder dan. Op zo’n moment wil je alleen maar een knuffel van hen. Je voelt je even alleen. En dan bijna iedereen van je werk die tig keer op een dag langs je huis rijdt en niemand die even vraagt hoe het met me is. Alleen Abu was er, gelukkig maar!
Na de infuusbehandeling terug naar huis met tabletten én 5 dagen totale rust!...... Nou, dat ging wel. Man, man, man… verrekte rotziekte. Over het algemeen viel het wel mee, wel één moment dat het écht niet ging. Mijn lichaam wist niet wat hij meemaakte. Volgens mij was ik ook zieker van de bijwerkingen van de medicijnen dan van de malaria zelf (en daarbij geloof ik nog steeds niet dat ik malaria had. Haha. Apparatuur was misschien niet betrouwbaar…).
Waarschijnlijk, nu ik tot rust moest komen, is alles eruit gekomen. Stress, gemis, verdriet, spanningen, etc. Mijn lichaam heeft HO gezegd, STOP.
Maar goed, daar lag ik dan als verpleegkundige in een ziekenhuisbed in Ghana. Hier en daar natuurlijk wel met mijn behandeling bemoeit. Haha. Ja, ik hield alles goed in de gaten.
Hoewel in een voorkeursbehandeling kreeg, was het nog steeds geen pretje. En ook even zo’n moment wanneer je realiseer waarom je voor dit beroep heb gekozen. Juist, om aan het bed te staan, in plaats van erin te liggen.
Maar rustig aan doen maar.. komt allemaal goed!
Zondagmiddag zijn we trouwens samen héérlijk gaan brainstormen over ons huwelijk, CAN’T WAIT!
Deze afgelopen weken waren weken met nogal veel, heel veel tegenvallers. Van alles wat. Hoort erbij. Het kan nu alleen maar beter worden! Nieuwe maand, nieuwe kansen…
En voor diegenen die het nog niet weten: we hebben een postadres in Ghana! Wil je ons adres, stuur ons even een berichtje. Ondertussen al aardig wat kaarten ontvangen, super leuk!! YEAAAHHH!!! Ik sprong een gat in de lucht toen ik de kaarten kreeg (niet letterlijk natuurlijk)! Wát was ik blij!
DUS: stille hint….. ;)
Volgens mij kan ik mijn tijd beter besteden aan wekelijks een verhaaltje te schrijven (tip voor hobby), in plaats van één keer in de zoveel tijd een wat langer verhaaltje…
Ik ben trouwens wel benieuwd wie allemaal mijn verhaal leest. Dus, ik zou zeggen, schrijf een reactie hieronder. Ik kijk altijd uit naar de reacties!
Houdoe & bedankt!
Veel liefs van ons uit Ghana.
MEER FOTO´S OP:
https://plus.google.com/u/0/photos/111344358469007972941/albums/6142759026891512417
-
28 April 2015 - 15:08
Ali Millo:
Hallo Moniek wat een verhaal en wat moet je veel doorstaan je verdiend een dikke pluim.
Je moet beginnen met een boek te schrijven.
Zo mooi als jij kunt schrijven kan ik niet hoor ik vind je een heel sterk persoon.
Je mag mij jou adres wel doen dan stuur ik ook zo af en toe een kaartje.
Ik doe je nu de hartelijke groeten en een dikke knuffel
ALI
-
28 April 2015 - 15:09
PaGer:
Nou nou, ben er maar eventjes voor gaan zitten, bakje koffie erbij en lezen maar. Voor jouw info Moniek de kunt het aantal keren zien he dat je dagboek is bekeken op dit moment staat de teller op 46.815.
Maar goed het was weer een genot om te lezen behalve je ziek zijn dan. Dat is nooit leuk. Je blijft goed op de hoogte van war hier in Nederland gebeurt, voordeel van de social media. Ga door met plannen maken en ga zo door. Je doet het erg goed hoor. Je begint al te wennen aan de cultuur proef ik en je begint je steeds meer thuis te voelen. Soms handel je soms al als een ghanees, gezien de reactietijd van jou op berichtjes :).
Weet zeker dat heel veel mensen je verhaal lezen, maar niet iederen zal een reactie plaatsen. Ook wordt er met regelmaat geinformeerd hoe je het maakt enzo. Dus vergeten ben je niet hoor. -
28 April 2015 - 15:55
Linda Satter:
hey Moniek en Abu!!! wat een lekker verhaal weer....
nou ja, lekker???? hihi.... ik bedoel je schrijfwijze hoor, nu eens op naar heel veel positiviteit, dat verdien je onderhand wel.
en oh ja... jullie postadres, ik vergeet het telkens, maar ik ga jullie eens wat leuks opsturen!!!
dikke kus, en natuurlijk ook voor Abu!
liefs Linda
-
28 April 2015 - 16:10
Florentine Schmitz:
Hoi Moniek , weet je nog wie ik ben , de buurvrouw van John en Monique Schuurman . Geniet enorm van de brieven die je schrijft ! Ben Facebookvrienden met je moeder dus zodoende ! Ontzettend leuk hoe je alles beschrijft , echt met een Brabants tintje ! -
28 April 2015 - 16:30
Lisette Stam :
Hoi Moniek, ik ben een vroegere collega van je moeder. Ik leerde haar kennen tijdens onze opleiding in het internaat. Ik ben ruim 10 jaar kraamverzorgende gebleven en toen de opleiding tot verpleegkundige gaan doen. Sinds een paar jaar weer contact met je moeder via fb. En zo las ik jouw verhaal. Als kind wilde ik zo graag wat jij nu doet ;-) dus ik volg je verhaal met grote interesse. Daarnaast schrijf je zo ontzettend leuk.
Ik vind je een ontzettend dappere positieve vrouw en gun je het geluk met jouw Abu. Lieve groet Lisette Stam.
-
28 April 2015 - 16:31
Jennifer:
Hai,
We kennen elkaar niet, maar ik lees je verhalen met plezier. Ik kan allemaal maar zeggen dat ik enorm veel bewondering voor je heb dat je dit avontuur bent aangegaan.
Groetjes! -
28 April 2015 - 18:50
Corrie Leijten:
Weer een mooi lang verhaal Moniek,
Groetjes uit de Klundert. -
28 April 2015 - 19:29
Ute:
Zoals je pa al zegt, natuurlijk wordt je verhaal gelezen en ben je niet vergeten. Fijn te lezen dat je langzaamaan zo inburgert daar. Petje af ook hoe je jezelf zelfs tijdens ziekte staande weet te houden. Maar, wel goed voor jezelf blijven zorgen; luister eens naar je eigen advies -
28 April 2015 - 19:31
Ute:
. In ieder geval veel plezier met de voorpret van het regelen van je bruiloft. Geniet ervan, want de tijd vliegt voorbij waar je bij staat; ook zelfs in Ghana zo te lezen ;-) -
28 April 2015 - 20:10
Alice:
Wat een mooi verhaal weer ik heb er even een kopje thee bij gepakt :)
Ups en downs heel herkenbaar, alles op zn tijd komt helemaal goed met jullie twee
Je moet echt een boek schrijven net of we er zelf bij zijn...
Heel veel plezier en genieten met het voorbereiden van jullie a.s. huwelijk
En vooral go with the flow
Groetjes ook aan abu van ons
X liefs -
28 April 2015 - 22:29
Jolanda VanEndhoven :
Nou ik ben er ook maar even voor gaan zitten moniek.
Wat een verhaal weer.
Als ik het zo lees ben je toch al aardig ingeburgerd hoor,nog een paar maanden dan denk je om een uur of 10 van nou ik zal is op mn gemak uit bed komen en naar mn werk gaan.
Wat ellendig voor je dat je zo beroerd bent geweest!!! nou gelukkig voel je je weer beter.
En wat leuk dat jullie gaan trouwen!!!!!!
Misschien kan Abu 'Korsmit Banden" gaan beginnen.
Nou moniek ga zo door ,het komt helemaal goed daar met jullie.
Groetjes ook voor Abu
-
28 April 2015 - 22:43
Corry:
Hey Moniek en Abu,
Net "ff" je verhaal gelezen!!
Wat schrijf jij alles op mooi op joh!
Je leest het (bijna) ademloos door.
Je schrijft op deze manier ook een heleboel van je af denk ik, en dat is heel goed!
Wat erg dat je zo ziek was meidje.... natuurlijk mis je dan pas echt thuis he....
Maar zoals je schrijft, Abu is bij en die troost jou zeker en vast!!
En jullie gaan trouwen!!!!
Alvast gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk!
Mag ik ook jullie adres aub?
Kunnen we ook eens wat sturen he!
Nou Moniek, normaal lig ik al in bed, staan altijd om half zes op, maar jou verhaal hield me wakker!!
Pas goed op jezelf en geniet van elkaar en alle (hopelijk alleen nog maar) mooie dingen die op je pad komen!
Liefs, Corry.
-
30 April 2015 - 13:37
Daniek:
He Monique,
Wie had dit verwacht toen we nog samen werkten in het Lievensberg.
Ik lees iedere keer met plezier je verhaal.
Het ga je goed meid!
Geniet ervan, liefs Daniek
-
30 April 2015 - 23:32
Carmen:
Hoi Moniek,
Omdat je benieuwd bent wie jouw verhaal leest reageer ik toch ook even. We kennen elkaar niet. Maar omdat ik zelf ook al een aantal keer in Ghana (vooral Tamale) ben geweest en een Ghanese vriend heb, vind ik het erg leuk om je verhalen te volgen.
Groet, Carmen -
01 Mei 2015 - 12:15
Karlijntje!:
Toch maar meteen uitgelezen hihi. Wat kan je toch mooi schrijven zeg! Super leuk om te lezen. En minder goed dat je zo ziek was :( maar gelukkig gaat het beter. En leuk om je gesproken te hebben op skype!
Ik stem voor voor een wekelijks verhaaltje ;)
Kusjes karlijn -
04 Mei 2015 - 21:03
Iemke :
♡♡♡
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
