Mazzelicious!
Door: Moniek Korsmit
Blijf op de hoogte en volg Moniek
16 Juni 2015 | Ghana, Swedru
Hier in Ghana is het regenachtig. En dat is nog zacht uitgedrukt. Het regenseizoen is begonnen, dus veel regen en veel grijze dagen.
Jullie hebben vast wel iets vernomen van de overstromingen en de explosie van de benzine station in Accra (hoofdstad van Ghana, ong. 2 uur van ons vandaan). Zo niet, dan nu. 3 juni, een zwarte dag. Verschrikkelijk… Meer dan 100 mensen dood door de explosie en dan nog de gewonden in het ziekenhuis. Veel mensen zijn hun huizen, spullen, auto’s, etc. kwijt door de overstromingen. En de mensen hebben al niet veel.
En daarbovenop zijn er deze week 5 gevallen van cholera vastgesteld in Accra.
Erg heftig allemaal.
Gelukkig gaat het met ons goed! En nu leuk nieuws: we hebben gezinsuitbreiding! Wat hebben we toch een mazzel met onze Mazzel a.k.a. Musle, onze pup! Hij is zooo ontzettend lief! Een paar weken terug was ik aan het werk toen ik een appje kreeg van Abu met een foto van een super schattige puppy,… in ons huis! YEEEEHHH! We wilden al een tijd een hond en nu was het dan zo ver. Abu had mij verrast met een puppy. Ik kon niet wachten totdat ik thuis was. En daar zat hij dan toen ik thuis kwam, verstopt in een hoekje, erg bang. De eerste dagen wilde hij niet zelf eten en drinken, dus moesten we hem voeden. Maar na een paar dagen ging het steeds beter. Nu is hij lekker ondeugend en elke avond na het eten heeft hij de “gekke 5 uur”, i.p.v. minuten. Man, man, hij raast de kamer door, rent tig rondjes, komt ons uitdagen. Heerlijk! Teken dat hij zich thuis voelt. We kroelen lekker veel met hem, het is een echte knuffelhond. Hij is ook nieuwsgierig en kan ook heel verwaand zijn en hij is zo grappig. We liggen vaak in een deuk om hem. En we zijn ook zo trots op hem (ja, ik weet het. Het is een hond, haha). Bijvoorbeeld de eerste keer dat hij aangaf dat hij moest plassen en buiten ging plassen, eerste nacht dat hij niet meer binnen poepte en plaste, eerste keer zelf drinken en eten, eerste keer mee lopen aan de lijn, eerste keer uit zijn “koffer” ( i.p.v. mand), eerste keer zelf naar beneden en naar boven lopen, eerste keer waaks blaffen, etc . Kortom, hij doet het erg goed! Hij is nog wel bang van andere mensen, maar dat komt goed. Onze grote vriend, ons maatje! Abu is er ook helemaal gek mee, zo leuk!
Genoeg over hem. Haha. Moet je nagaan als we een kind hebben. Toen we Mazzel net hadden, stuurde ik tig keer per dag mijn moeder een berichtje: wat moet ik met dit doen, als dat gebeurd, hij heeft dit, wat nu, hoe moet ik dit doen, etc. Dus moeders, bereid je maar voor als we een kind hebben. Houd je telefoon maar 24/7 bij de hand! Haha.
Maar waar waren we gebleven… Ik had malaria gehad en was weer opgeknapt. Althans, dat dacht ik. Niet lang daarna voelde ik me weer niet goed. Al een week niet lekker, flinke buikkrampen met diarree weer (sorry…), weinig tot geen eetlust dat weekend, maar toch weer doorgegaan (ik leer er ook niet van hè) totdat ik zondagavond op bed lag en ik het ineens koud kreeg, heel koud. Ik rilde van de kou. De eerste paar seconden dacht ik: Oooh, heerlijk! Kou! Lekker onder het laken en 2 extra fleece dekens. Totdat ik besefte: nee, dit is niet goed. We zijn in Ghana, ik hoor het warm te hebben. Temperatuur gemeten: 38,7. Shitt, dit is niet goed. Twijfel, twijfel, wel, niet naar het ziekenhuis. Het was al laat in de avond en ik dacht, misschien kan ik het rekken tot morgenochtend. Maar Abu maakte zich toch wel erge zorgen en had de dokter toch maar gebeld. Ik moest gelijk komen. Flinke malaria en bacteriële buikinfectie. Pfff, *PIEEEPPP!!!* Alweer malaria, of de parasieten waren nog niet allemaal dood van de vorige malaria. Hoogstwaarschijnlijk het laatste. Daar was ik mooi mee dan, daar lag ik weer. 3 dagen in het ziekenhuis gelegen en nu ook ’s nachts. Nou, ik dacht dat ik bij de eerste malaria me nog nooit zo ziek had gevoeld, maar deze keer was nog ietsje heftiger. Het heeft deze keer ook wel even geduurd eer ik weer echt opgeknapt was. Ik zeg: ik heb mijn portie nu wel gehad!
Op het werk gaat het allemaal zijn gangetje. De zomervakantie is ook hier in aantocht. Eigenlijk heel stom, want het is heel het jaar zomer. Maar goed. De studenten gaan langzamerhand allemaal naar huis. Het is rustig hier nu, niet veel te doen. Ik ben liever aan het werk, de dagen duren nu wel erg lang.
Ik heb trouwens wel het een en ander meegemaakt de laatste paar weken, heftige situaties. Een meisje van 13 dat een halve fles Listerine had opgedronken, expres, omdat haar vriendje het had uitgemaakt, want dat vriendje gaat terug naar Engeland en komt niet meer terug. Een jongen die wekelijks bij mij in de kliniek komt, die al meerdere malen is flauwgevallen en vorige week weer. Maar deze keer was het nep. Drama, drama. Toevallig net die dag dat zijn vriendin bij mij in de kliniek was. Die jongen heeft veel problemen, psychisch. En dan zijn vriendin die ziek was en elke keer had overgegeven als ik even weg was. Heel toevallig. Ik verdenk haar dat zij haar vinger in haar keel stoptte. Volgende dag moest ik haar zoeken voor haar medicijnen. Ze zou die ochtend naar mij komen, maar ze was zich aan het verstoppen in de klas en kon ineens haar examens weer schrijven. De dag daarna kwam ze weer naar mij toe dat ze zich zo ziek voelde (terwijl ze er totaal niet ziek uitzag). Toen ik in een vergadering zat, was ze daarna weer verdwenen. Later die dag hoorde ik van een leraar dat ze tijdens de wekelijkse bijeenkomst met de studenten die ochtend, de studenten naar voren zouden roepen die betrapt waren op hevige zoensessies, waarvan zij en de jongen die zogenaamd flauwviel één koppel waren. Later gesproken met dat meisje en toch wel even duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend ben.
Er spelen zich wat liefdesromances af hier op de campus, allemaal stiekem. Vorig jaar was er blijkbaar zelfs een meisje naar de kliniek gekomen met de vraag voor een zwangerschapstest. Tijd voor seksuele voorlichting volgend schooljaar!
Maar tussendoor ook tijd voor leuke dingen in de kliniek, zoals een “tent” bouwen in de kliniek met zieke kindjes, een filmpje kijken met de jongste studenten die zich verveelden, beetje skypen en een verhaal typen voor mijn blog, zoals nu dus.
Maar zo maak ik wat mee. Het is niet saai! Haha. En van de week hoorde ik dat een nachtbewaker van de meisjes door een snotjong van 13 ervan werd beschuldigd dat de nachtwaker die student had geslagen tot bloeden toe. De nachtwaker werd vervolgens geschorst. Nadat een leraar een hartig woordje met dat meisje had gesproken, haar liet beseffen wat de consequenties kunnen zijn van haar verhaal, bleek dat meisje toch niet zo zeker te zijn van haar verhaal, dat zij geslagen werd. Amaai, niet normaal, waar die studenten toe in staat zijn. Manipuleren, liegen, etc.
Volgende week woensdag is officieel de laatste schooldag en 31 augustus start het nieuwe schooljaar hier. In de vakantie wordt de school verhuurd voor een zogenoemde talenkamp.
Wat ik in die tijd ga doen, is nog even de vraag. In principe zou ik mijn oriënterende stage van 90 dagen moeten doen voor mijn registratie als verpleegkundige in Ghana, maar dat is nog niet zeker. Hangt af van uit de uitslag van mijn examens. Twee weken terug heb ik mijn schriftelijke examens gedaan voor de registratie. En wát was ik zenuwachtig. Maar man, man. Wat-waren-die-moeilijk! Het leken serieus wel examens voor dokters en verloskundigen. Vragen over operaties, medicatie, hormonen, vragen tot op celniveau, vraag welk mannelijk hormoon verantwoordelijk is voor de bevruchting van de eicel. Nou, ik weet niet of dergelijke vragen je een betere verpleegkundige maakt. Maar goed, ik vond het gewoon erg moeilijk. Waren 2 examens van 100 meerkeuzevragen, voor ieder examen maar 90 minuten de tijd. Je had niet eens tijd om het nog eens door te nemen. Ik was gelukkig niet de enige die het moeilijk vond. Er waren ong. 6 verpleegkundigen, en ook hun klaagden dat het zo ontzettend moeilijk was.
Daarbij heb ik op de een of andere manier de leerstof voor het eerste examen gemist. Geen idee hoe, maar goed, er spint zoveel door mijn hoofd. Dus toen ik het eerste examen voor mijn neus kreeg, sloeg de paniek in: shiitt (nee, geen poep), ik ken dit woord niet, en wat betekent dit, en wat is dat?? Dit heb ik helemaal niet geleerd. Ik heb zo veel moeten gokken, ik heb in een casino niet eens zo veel gegokt (alsof ik zo vaak naar een casino ga, ahum). Mezelf toen maar getroost met een frietje en frikandel speciaal, had ik wel verdiend dacht ik zo.
Ik heb er serieus slapeloze nachten van gehad. ’s Nachts wakker worden en denken: shit, dat moest dit antwoord zijn! Maar ik kan er nu niks meer aan veranderen, ik hoop dat mijn gokvermogen goed genoeg is geweest. Als ik het niet haal, kan ik het namelijk pas in december herkansen. En dat zou flink balen zijn. Maar ik ben sowieso een ervaring rijker en ik weet wat voor vragen er gesteld zullen worden. Eerst maar afwachten, zoals ons pa en ma altijd zeggen! Deze week krijg ik de resultaten te horen.
Verder ben ik druk (misschien alleen in mijn hoofd?) geweest met van alles. Huisje, boompje (Abu heeft vorige week een kokosnootboom gepland naast ons huis), beestje. Werk, examens, huishouden, etc. Normale leven voor velen, maar voelt toch anders voor mij. En ik heb natuurlijk niet eerder op mezelf gewoond in NL.
Vorige week van thuis (NL) gedroomd. Ik begin naar huis, mijn familie te verlangen, mijn vriendinnen, mijn vaders verse friet met frikandel (van de Aldi) speciaal, een warm bad, ect. De tijd bereikt nu dat ik de eerste keer voor zo’n lange periode zonder mijn ouders ben geweest.
Het gaat goed hoor, alleen z’n ups en downs. Maar Mazzel is erg goede afleiding!
Eerste weekend van mei was er een festival in Winneba, een stad 30 min van ons vandaan. Daar zijn we een dagje heen gegaan. Was super leuk!! Heel gezellig sfeertje hing er (niet écht natuurlijk), leek wel de Klundertse braderie, maar dan net iets meer muziek en dans. Het zag er allemaal heel leuk uit! We besloten om een kijkje te nemen aan het strand. Daar was ook genoeg te doen. Later op de middag kwam er ineens een vrouw op me afgelopen. Bleek ze van een internet-televisieprogramma te zijn en ze vroeg of ze mij mocht interviewen voor de camera, aangezien ik de enige blanke was die er rond liep, en of ik even een promotiefilmpje voor ze wilde maken. Pfff, daar gaan we weer, weer voor de camera… Haha. Van BN’er naar BG’er! Deze keer niet voor de Nederlandse tv, maar voor de Ghanese tv. Het mot nie gekker worre…
’s Avonds was er één groot feest, met podium, artiesten en al op het strand. Mega vet!!
Afgelopen weekend zijn we weer eens lekker weg geweest. Na twee maanden elk weekend hier in het dorp te hebben doorgebracht, werd het wel weer even tijd om lekker uit te waaien aan zee (ahum… Sjiek de friemel of nie dan). Deze keer geen Kokrobite, maar eens wat anders. Weer een keer naar Cape Coast.
Daar aangekomen was het één grote chaos op de weg (nou is dat niet heel vreemd voor in Ghana), maar er bleek een begrafenis aan de gang te zijn. Met andere woorden: een optocht met verklede mensen, juichend en dansend door de straten met, niet te vergeten, de grafkist die juichend, zingend en hossend werd gedragen. Bizar, maar aan de andere kant ook mooi. Ghana blijft me verbazen…
Cape Coast vind ik een erg mooie, oude stad met veel historie gelegen aan de zee. Lekker een relaxt weekend. Met Mazzel naar het strand geweest, lekker geslenterd door de stad. ’s Avonds heerlijk gegeten en genoten van een culturele drum en dansgroep. De volgende dag helaas veel regen, maar dat mocht de pret niet drukken. Lekker toeren en op ons gemak richting huis. Genoten van de ontzettende mooie, groene, heuvelachtige omgeving. Onderweg, in “the middle of nowhere” zagen we een bord van een beach resort en daar gingen we maar eens een kijkje nemen. Voordeel van een eigen auto, heerlijk! Daar aangekomen keek ik mijn ogen uit. Prachtige locatie! Zo komen we steeds wat meer mooie plekken te weten in Ghana. En Mazzel had het stik naar zijn zin. Het was een rustige plek, dus we gingen eens kijken hoe het zou gaan om hem los te laten lopen. Nou, die hond had de tijd van zijn leven!
Hoewel er een verrukkelijke geur vanuit de keuken kwam, hebben we het toch maar bij een drankje gehouden. Iets té prijzig voor ons. Helaas verdien ik geen euro’s meer, baal ik wel vaak van. Haha. Ondertussen belde mijn moeder terug via viber, dus haar gelijk het resort geshowd en pa en ma vonden het ook geweldig mooi. Dus ik zeg: nou, als jullie hier in Ghana zijn nemen we jullie hier mee naar toe en dan kunnen jullie ons lekker trakteren op een maaltijd! Voor wat, hoort wat. Haha.
Met Abu ook alles goed, die is er natuurlijk ook nog! De eerste dag dat Mazzel bij ons was, riep hij al meteen: straks ga je nog meer van die hond houden dan van mij! Haha.
Abu doet goed zijn best om werk te vinden, hoewel dat niet meevalt. Hij heeft nu twee plekken waar hij workshops “African Drumming and Dancing” geeft. Op een school en in een …
Sorry, werd even onderbroken. Phyllis kwam net mijn kantoor inlopen en daarna wat “zieke” studenten. Een meisje is niet lekker, had haar moeder gebeld en daarna kreeg ik de dokter aan de telefoon (ik stond even perplex; van moeder aan de tel, naar ineens de dokter). Ik kreeg even een behandeling voorgeschreven voor de student, via de telefoon. Zonder ook maar enig onderzoek werd haar even wat medicijnen voorgeschreven, o.a. antibiotica. Of wij die even voor haar kunnen halen, want vooral moeder (dat hoorde ik op de achtergrond) was nogal verbaasd dat ik niet al die medicijnen in de kliniek (tegenwoordig medische ruimte genoemd) heb. Je kan hier namelijk bijna alle medicijnen in de apotheek halen, zonder recept.
Maar dit terzijde :p, waar was ik gebleven…
Oh ja. Abu, werk. Op een school en in een kinderhuis, genaamd “Meet Kate”. Eén van de oprichtsters is Kelly de Vries, jawel, de enige echte dochter van DE Peter R. de Vries. En nog een andere sollicitatie loopt.
Maar lieve lezers en lezeressen, ik zie dat ik al weer pagina 4 van Word ver heb bereikt… Dus, tijd om te stoppen denk.
En de titel, tja, die slaat nergens op. Maar ik heb zo'n liedje in mijn hoofd van "Two and a Half Man", tja, ik kan het uitleggen, maar onbelangrijk eigenlijk.
De “Mazzel”!
Veel liefs uit het regenachtige Ghana,
Abu & Moniek.
En een poot van Mazzel.
Enne, vergeet niet dat je je kan aanmelden voor de mailinglist! Dan krijg je een melding via de e-mail wanneer ik er weer een nieuw verhaal heb opgezet.
NIEUWE LADING FOTO’S:
https://goo.gl/photos/nimjvQP1VjW1EFC67
En neem eens een kijkje op de facebook pagina van ABU’S ART & MUSIC:
https://www.facebook.com/abusartandmusic
-
16 Juni 2015 - 16:19
Anjo:
Dat was weer even lekker lezen.... maar je hebt alle verhalen weer mooi beschreven!
Fijn dat je nu Mazzel hebt! Heerlijk zo'n beest om je zinnen te verzetten!
Ik heb zo dadelijk een afspraak om net Bianca samen te gaan drummen, daar ga ik samen met Yorick naar toe. Dat worden dus drie jembees van Abu bij elkaar :-)
Doe je hem de hartelijke groeten ook van René natuurlijk.
Groetjes,
Anjo -
16 Juni 2015 - 18:06
Jacqueline Backx:
Een verhaal van 7 weken. Het lijkt wel 7 maanden. Hoeveel kun je meemaken. Wel tof dat alles zo goed gaat met jullie. Groetjes jacqueline en loek. Xx -
17 Juni 2015 - 08:23
Linda Satter:
nou, Moniekske, we zijn weer bij hoor! al had je het meeste al verteld, laatst aan de telefoon!!!
dikke kus voor jullie! en een dikke knuffel voor mazzel! -
21 Juni 2015 - 21:23
Je Ma:
Hallo lieverds,
Fijn om weer je verhaal te lezen, ook al horen wij veel van jullie en is het voor ons oude koek -
21 Juni 2015 - 21:25
Je Ma:
Had wel iets meer geschreven, maar weer maar een stukje geplaatst. Krijg er het sch....t van. -
23 Juni 2015 - 15:48
PaGer:
Hey Meissie,
Een verlate reactie op je verhaal, maar het was ook weer zo lang, heb het niet in een keer uit kunnen lezen, en het was hier een bietje druk. Ik had al diverse dingen van je gehoord of gelezen via andere media. Toch is het een genot om je verhalen te lezen. Soms een klein foutje erin maar wie let daar nu toch op (ik dus). Dat mag de pret niet drukken.
Ik feliciteer je alvast met hetgeen je in je volgend verslag gaat schrijven. Zou er niet al te lang mee wachten om het via dit medium bekend te maken. Klasse. Ben trot op je.
Huisje boompje beestje, zeggen we wel eens, maar jij hebt het nu ook. Huis, je kokosboom en je hebt mazzel (dubbele betekenis -> hond en geluk)
Het gaat je steeds beter af. Volgend verhaal iets korter misschien :) -
03 Juli 2015 - 11:53
Karlijn:
Hoi moniek!!
Wat leuk om te lezen, en zeker van jullie hondje! Wat herken ik dat, gelukkig heeft onze Charlie vaak maar 5 gekke minuten en niet uren! Lijkt me soms wel vermoeiend haha.
Snel weer een verhaaltje typen hoor!
Kusjes karlijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley