"Hoe gaat het nu met Moniek en Abu?"

Hallo lieve allemaal,

Hier weer een ‘kleine’ update uit het regenachtige, koele (koel, voor Ghanese termen) Ghana!
Ik had wat zon naar jullie gestuurd en volgens mij, ik weet het niet zeker hoor, is dat aardig gelukt. Ik ben hier niet helemaal zeker van, omdat ik hierover vrij weinig heb vernomen via de social media… ;)

Zoals ik altijd mijn verhaal begin, schrijf ik dat hier alles goed is. Nu zeg je natuurlijk al gauw dat alles goed gaat, terwijl dat soms niet helemaal zo is.
Gisteren een moment dat ik thuis echt even heel erg miste. Even gebeld via whats app met munne moeke, maar hoe verrassend, de verbinding was nu niet je-van-het.
Maar goed, zulke momenten zijn er ook en die zullen er blijven.

Met Abu gaat het ook niet altijd even lekker. Moeite met werk vinden en hij hoort weinig of niks van sollicitaties. En dan moet ik soms tegen hem zeggen: ja, je bent in Ghana. Morgen kan ook volgende week of nooit betekenen. Dat is wel grappig, dat ik soms tegen Abu moet zeggen hoe het hier gaat. Haha. Als ik onverwacht iets moet doen ofzo, zegt hij, ja maar dat heb je helemaal niet gezegd. Nee, dat wist ik ook niet. Is onverwachts. Welkom in Ghana.
En zijn mannelijke trots krijgt ook een aardige opdonder. Hij wil zo graag voor mij zorgen (op financieel gebied), maar het gaat allemaal niet zoals hij wil of gepland had).
Verder houdt hij zich redelijk goed bezig en ben trots op hem! Hij komt er wel, dat weet ik zeker. De wilskracht is er in ieder geval.

Nu even terug naar mijn examens voor mijn registratie als verpleegkundige in Ghana….
Op een vrijdagochtend kreeg ik een telefoontje dat mijn resultaten klaar zijn. Dus ik zo: “En???” Ja, dat mogen wij niet mededelen via de telefoon. U moet de papieren persoonlijk op komen halen op ons hoofdkantoor. Ja, lekker is dat. Ik zeg, ik ben aan het werk en ik kan zo even niet naar Accra (+/- 2 uur reistijd) op en neer. Ja, dan kunnen we het eventueel naar ons kantoor in uw regio sturen. Nee, ik kijk wel wat ik kan regelen. Ik dacht, daar gaan we natuurlijk wel even ons slaatje uit slaan. Mooi een extra dagje vrij én een extra dagje, of weekendje, Accra. Dus ik ging dat even regelen en ja hoor, al snel geregeld.
De auto had helaas stukken (alweer… pfff. Lang leve de wegen in Ghana!), maar dat was gelukkig voor het weekend verholpen. Zondag op naar Kokrobite om daar lekker te vertoeven, om vervolgens de volgende ochtend op tijd door te rijden naar het hoofdkantoor. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weg, want ja, de zenuwen waren ook van de partij in Kokrobite. Maar hoe goed en lief mijn mannetje is, ging hij een oude bekende helpen om zijn motor te repareren. En dat duurde, en dat duurde…. Kortom, dat duurde mij verrekte lang, veel te lang! En ik die zenuwen maar onder controle proberen te houden. Ik had er buikpijn van gekregen. En mijn buikpijn werd alleen nog maar erger toen die vent van mij even een proefritje ging rijden op de motor… Amaaai, die gek! Ik hield mijn hart vast (niet écht natuurlijk, want dat zou raar zijn en dat kan trouwens natuurlijk helemaal niet). Want ja, dat is niet niks, al 2 grote motor ongelukken te hebben gehad. Maar goed, ik dwaal weer een beetje af. Tegen 12e waren we eindelijk zover. Kwamen we daar aan om 13.00. Ik naar de balie. Ja hoor, heeft iedereen lunchpauze, tot 13.30. Dat half uur wachten kan er ook nog wel bij.
Een half uur later was het dan eindelijk zover. G**ver, de g**ver…. Ik had de ergste scenario’s al in mijn hoofd gehaald, want ik was ervan overtuigd dat ik het niet had gehaald.
Daar was de envelop dan, aardig vol, wat eigenlijk een goed teken was, want dat betekent dat er de brieven inzitten voor je oriënterende stage…
JAAAAAA, GESLAAAAAGD!!!!!!!!
Nou, ik knuffelde Abu bijna fijn en ik moest gewoon huilen (dramaqueennn…). Wat een opluchting, een hele last van mijn schouder. Ik was blij, heeeeeel blij!! En ook wel een klein beetje trots op mezelf (goh, dat ik dat zomaar durf te schrijven). Na 25 jaar nog steeds weinig tot geen vertrouwen in mijzelf. En iedereen om me heen die zei: maak je geen zorgen, je haalt dat wel… Mensen geloofde in me, maar ik totaal niet. Haha. Want jullie hebben niet in die stoel gezeten! Dus, mag ik mij nu dan eigenlijk een soort van Ghanese doctor of verloskundige noemen?? Haha.

Ik moet in totaal 90 dagen stage lopen (in 6 maanden tijd afronden), ik moet nog wat papierwerk doen en natuurlijk mijn portemonnee weer open trekken (of beter gezegd, de school) en als dat allemaal achter de rug is, ben ik officieel een geregistreerd verpleegkundige in Ghana.

Vorige week ben ik aan mijn oriënterende stage begonnen. Ik moet op verschillende afdelingen staan en deze week sta ik op OPD (Out Patients Department), vergelijkbaar met een dokterspost in Nederland. Nog allemaal niet zo spannend, maar tot nu wel erg leuk en al redelijk wat geleerd. Leuk contact met collega’s en ik denk toch stiekem dat ik dit werk nu al een klein, klein, beetje leuker vind dan mijn werk als schoolverpleegkundige. Ik ben namelijk geen kantoormens en ik vind het al helemaal niks om heel de dag alleen te zitten. Maar goed, wie weet waar het schip strandt… ;)

De vakantie is ondertussen al in volle gang in Ghana, althans, voor de studenten van de school waar ik werk.
Ik had trouwens de laatste paar maanden nog veel streetdance lessen gegeven. En wat-was-dat-leuk!! Ik was even vergeten hóe gelukkig dansen mij maakt. Ongelooflijk, ik was helemaal in mijn sas! Op een zaterdag zelfs 2 uur. En dat had ik geweten ook die dagen daarna.
Het is nu dus erg rustig op de school. Het administratief personeel is nog wel gewoon aan het werk en daar hoor ik dus ook bij. Ik zie het er nut helemaal niet van in, want heb niks te doen. Maar gelukkig nu lekker zoveel mogelijk stage lopen voordat het nieuwe schooljaar begint. Ik moet mij wel zo af en toe laten zien op school, zoals vandaag: lekker internetten, foto’s op site zetten en verhaal schrijven. Ik ‘zeg’: ik mag niet klagen! Ik had eigenlijk gedacht dat ik elke vrije dag van stage naar mijn werk moet, maar aangezien we in Ghana zijn, neem ik het allemaal niet zo nauw. En dat lukt aardig goed. De laatste paar weken voor de vakantie kwam ik ook elke dag te laat. Ik begin het al te leren. Haha.

Op sommige momenten had ik het er best moeilijk mee dat de studenten weg gingen. Je bouwt toch een band met ze op en niet van iedereen weet je of ze terug komen. En ik vond het ook moeilijk, omdat veel studenten gingen reizen of naar huis gingen (in Europa). 2 meiden gingen namelijk naar hun vader die in Nederland woont. En ja, dan zou je graag in hun koffer mee willen. En dan een mijn bazen die naar huis gaan voor de vakantie. En twee andere internationale collega’s (één uit Engeland en één uit India), twee docenten, zijn gestopt met werken hier. Echt heel jammer, ik had een goede band met hun. Maar ze zijn nu helaas weg.

Aangezien ik geen vakantie heb, proberen we zoveel mogelijk te genieten. Zoals lekker een dagje toeren, een dagje naar het strand. Mazzel heeft toen ook zijn eerste ‘zwemles’ in de zee gehad. T’is sond, ut poepeke (ik noem Mazzel heel vaak ‘poepeke’, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet door had. Tot op een gegeven moment toen Abu ineens ‘poepeke’ riep naar Mazzel. Hahaha, dit was echt lachen. En ga dat maar eens vertalen…). Hij was stik bang, maar Abu wilde hem toch wassen en we hadden anti-vlooi middel op zijn rug gedaan, dus hij moest er wel even in. Ging aardig goed en hij wist de weg terug naar onze handdoeken goed te vinden. Helaas is de zee hier altijd erg wild. Veel golven en rustig zwemmen of op je luchtbedje liggen zit er hier dus niet in.
En vorige week onverwacht visite gehad van een Nederlands meisje met haar Ghanese vriend. Zij woont hier nu ong. 4 jaar en zij heeft ook op dezelfde school gewerkt waar ik nu werk, zo hebben we elkaar leren kennen en nu hebben we elkaar in het echt ontmoet. Ze waren in de buurt, dus kwamen gezellig even aanwaaien.

Even iets heel anders nu, ik ben trouwens gewoon al bijna een half jaar hier. Het gaat erg hard, ongelooflijk.

En ik heb vorige week dan weer ein-de-lijk post gehad! Het duurde even… Ik kwam er dan ook vorige week achter dat dus eigenlijk niemand het postvak van de school controleert. Dus toen ik dat hoorde, ging ik gelijk naar de school om de sleutel te halen van het postvak en op naar het postkantoor. En ja hoor, daar waren de lang verwachtte pakketjes en kaarten!! Waar kan je een mens blij mee maken, nou, met dit dus!
Super leuke pakketjes gehad van mijn vader en moeder: kleding, slippers, leesboek, leverpastei, hagelslag, vlokken en niet vergeten: chocola! Het leek wel of ik jarig was! Dus een paar dagen daarna heerlijk genoten van mijn boterham met hagelslag! Nogmaals bedankt pa en ma, super!

Nu even terug naar onze carrière als beroemdheden…
Want dat houdt niet op! Paar weken terug werd ik ineens getagd in een foto op facebook. Stonden we toch gewoon met onze foto in de Glossy-Vrouw, bij het artikel van Vakantieliefdes!! Verrek, ut mot nie gekker worru... We wisten hier niks van af. Als we er toch eens geld voor kregen... (of er een zaak van maken, is ook een optie. :p Haha).
En nog meer nieuws:
Vanavond zijn wij te zien in de herhaling van onze aflevering in “Vakantieliefdes” (opnames feb. ’14) met daaraan vastgeplakt “Hoe is het nu met?” (opnames aug. ’14). Eindelijk, de lang verwachte ‘update’. De update die niet meer up-to-date is. Ondertussen zijn de afleveringen al zo vaak uitgesteld, maar vanavond is het dan zover. En helaas, is ook de tijd weer veranderd. Vanaf vandaag is Vakantieliefdes te zien om 23.05 i.p.v. 21.30. Balen. En ik snap eigenlijk niet goed waarom ik hier zo van baal, want eerlijk gezegd was ik niet tevreden over de aflevering… Dus dat veel mensen het vanavond niet kunnen zien, komt dan eigenlijk goed uit. Maar dat is eigenlijk ook weer niet wat ik wil. Soms weet ik namelijk niet zo goed wat ik wil, maar de mensen om me heen kennen mij al langer dan vandaag.

Dus voor de liefhebbers:

VANAVOND, 23.05, NET 5! Zet jullie tissue box maar klaar…;)

Mocht je niet in de gelegenheid zijn om te kijken (omdat je wil slapen, wat logisch is op dat tijdstip), de uitzending is terug te zien op de website van Vakantieliefdes. Tevens zijn er extra opnames te zien die niet op tv zijn uitgezonden (die veeeel leuker zijn dan de aflevering zelf!), kun je er foto’s vinden en ons verhaal.

Voor diegenen die gaan kijken, veel kijk plezier! En houd me maar weer op de hoogte via de app.

Ik ga vanavond om 21.05 (23.05 NL tijd) lekker klaar zitten om onze uitzending op de DVD te kijken! Als we stroom hebben... En de update houd ik nog tegoed. Die wordt gestuurd via de whats app!

We hebben een groeps app met een aantal deelnemers van Vakantieliefdes. Echt super leuk!! Alsof je elkaar al jaren kent, je hebt al zoveel met elkaar gemeen en je kunt zoveel met elkaar delen wat erg fijn is. We zitten er dan alle 6 ook elke dinsdagavond klaar voor om te appen tijdens Vakantieliefdes. En zo word ik op de hoogte gehouden van de andere updates. Ik kan die namelijk niet terugkijken via internet (is niet mogelijk buiten NL, super k*t).
De meiden hebben in september afgesproken, om elkaar te ontmoeten. Echt balen dat ik hier niet bij kan zijn. Ik ben altijd wel in voor gezelligheid, maar helaas. Ik kan niet alles hebben.
Er zijn van die momenten dat ik graag een toverstokje zou willen hebben en dat ik dan even ‘op en neer’ kan. Ik weet het, ik ben heel blij dat ik nu eindelijk samen ben met Abu, maar soms zou ik ook even in NL willen zijn.
De afgelopen weken was er familie uit NZ bij ons thuis. Dan zou ik ook graag even ‘thuis’ willen zijn. En verrassingsfeest van GJ en het etentje voor zijn diploma-uitreiking, ook zo iets. Of om gewoon even mijn moeder een dikke knuffel en kus te geven en om haar te helpen in het huishouden.

Nou, ik begon mijn verhaal met weinig tot geen inspiratie… En moet je nu zien. Nu nog even gauw een titel verzinnen en dan ga ik lekker naar huis.

Liefs uit Ghana,

Abu & Moniek
En een poot van Mazzel!

NIEUWE FOTO’S:
https://goo.gl/photos/gMFMev28iEoC4rGF7

VAKANTIELIEFDES:
http://www.net5.nl/programmas/vakantieliefdes/