De laatste weken zijn aangebroken...

Hallo lieve allemaal,

Eindelijk weer een update vanuit Ghana.
Hier gaat alles goed, mijn laatste weken zijn (helaas) aangebroken.. Voordat ik hierop verder ga, eerst maar verder schrijven over mijn reis met mijn moeder.

Na onze reis langs de kust zijn we 6 dagen in ‘mijn huis’ verbleven, van zondag tot en met vrijdag. We zijn hier lekker tot rust gekomen. Daarnaast hebben we natuurlijk het een en ander gedaan, uitstapjes gemaakt en mijn moeder heeft kunnen zien waar ik de afgelopen drie maanden heb gewoond, gewerkt en geleefd.
Die woensdag hebben we een tripje gemaakt naar ‘the big city’. Daar hebben we een wandeling gemaakt, veel souvenir kraampjes bezocht, een bezoekje gebracht aan het internetcafé, lekker wat gegeten en een rondje gedaan over de grote, drukke markt. ’s Avonds een klein feestje gebouwd: want HIEP, HIEP,.. HOERA!! Dantey was vandaag jarig!

Donderdagochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik stage heb gelopen. Wat was dit geweldig! Mijn moeder werd zo hartelijk ontvangen door alle medewerkers, iedereen was vereerd mijn moeder te ontmoeten en wilden mijn moeder heel graag alles laten zien. We zijn naar alle afdelingen gegaan en ik heb haar aan iedereen voorgesteld. Aangekomen op de kraamafdeling, mocht ik ook daar mijn moeder een rondleiding geven. Die ochtend was er een meisje ter wereld gekomen, via een keizersnede, van 27 weken oud. Dit meisje lag in de couveuse. Dit baby’tje was zoo klein! En geen apparaten, geen infuus, geen zuurstof; niks geen toeters en bellen.. De verloskundige kwam er bij staan en we mochten foto’s maken en ze deed zelfs de couveuse open(!?). Het was erg indrukwekkend, maar ook heel onwerkelijk.. Ik weet niet hoe het met het meisje nu is, maar ik hoop dat alles goed gaat met dit wonderbaarlijk, mooi en schattig meisje. Na deze ontzettend mooie ervaring, zijn we verder gaan kijken op de afdeling. Mijn moeder mocht ook een kijkje nemen in de verloskamers. Daarna langs de patiënten gelopen, en de verloskundige vertelde ondertussen het verhaal achter elke patiënt. Mijn moeder had veel babykleertjes bij en mocht die uitdelen aan de patiënten. Aangekomen bij de laatste patiënt, gaf mijn moeder ook aan deze vrouw een rompertje. Later bleek deze vrouw een miskraam te hebben gehad… OEPS! Wat baalden wij toen zeg… Maar de verpleging en de vrouw zelf vond dit geen probleem. De vrouw was erg blij met het rompertje en zei dat dit voor haar volgend kindje zal zijn. Een verpleegkundige vertelde dat de miskraam zo had moeten zijn, dat God dit wilde. En God zal haar meer kinderen brengen.
Na veel foto’s te hebben gemaakt, zijn we weer verder gegaan. Op naar de kinderafdeling. Ook daar werden we hartelijk ontvangen. Mijn moeder had ballonnen bij voor iedereen, dus die gingen we uitdelen. De kinderen waren er zo gelukkig mee. We gaven de resterende ballonnen aan de verpleging en die gingen ze gelijk opblazen en ophangen aan de bedden.
Kortom, het was voor mijn moeder een fantastische ervaring om dit allemaal te mogen meemaken!
Donderdagmiddag hebben we een fufu workshop gedaan bij Frimpomma. Ook dit was een geweldige ervaring voor ons ma! En ma vond de fufu nog lekker ook.

Vrijdag lekker rustig aan gedaan. Ik heb wat sieraden gemaakt voor mijn moeder en voor mijzelf. Einde van de middag kregen we nog jambee les van een vriend van Dantey in de achtertuin. Super gaaaaf!! LOVE IT, LOVE IT!

Zaterdagochtend zijn we vertrokken naar Akosombo. Na een veel te lange, vermoeiende en niet comfortabele reis van maar liefst 8 uur lang waren we aangekomen in een ander heel mooi paradijs, WAUW!! Helaas is tijdens de reis niet alles naar wens gegaan en aangekomen bij de receptie van de accommodatie bleek de boeking verkeerd te zijn gegaan. Conclusie: geen kamer aan het meer.. De volgende teleurstelling.. Ik wilde alles zo goed doen voor mijn moeder en er zijn al zoveel dingen verkeerd gegaan. Grrrr! Maar goed, lekker op het terras op het water gezeten, drankje erbij, voetje baden: heeerlijk! En wat kon je lekker eten hier!

Zondag wilden we met de motorboot het meer op, maar de ‘kapitein’ was er vandaag niet… Dan de waterfiets, nee, die was kapot. Dan naar de apen, nee, daar waren we al te laat voor. Wat dan? Tja, dat wist het personeel ons niet te vertellen. Aangezien we dus niet wisten wat te doen en het wel heeel erg rustig was in het verblijf, besloten om vanmiddag al richting Kokrobite te gaan. Omdat mijn moeder de eerste dagen ziek was toen we in Kokrobite waren, heeft ze er niet echt van kunnen genieten. Reden genoeg om terug te gaan.
Zondag eind van de middag aangekomen in het gezellige Kokrobite. Het voelde zo goed om daar weer te zijn, ook hier heb ik altijd het idee: ik ben weer ‘thuis’ in mijn tweede Ghanese thuis.

In Kokrobite hebben we heeerlijk genoten: lekker naar het strand geweest, lekker op het terras gezeten en heerlijk gegeten en gedronken.
Dinsdagochtend voordat we naar Toon in Accra vertrokken, had een vriend een klein afscheid geregeld voor mijn moeder. Ze gingen drums en gitaar spelen voor mijn moeder, zoo mooi!

Dinsdagmiddag naar Toon. Daar nog even lekker een KFC meegepakt en toen was het tijd voor mijn moeder om de laatste spulletjes in te pakken en om naar het vliegveld te gaan. Ik was ’s middags ziek geworden en ik kon dus niet mee naar het vliegveld…. Ik zei: hoe dan ook, ik zal mee gaan! Maar ik kon amper mijn bed uitkomen, dus bij Toon afscheid genomen. Wat voelde ik mij ontzettend rot (en dit is nog zacht uitgedrukt).
Ik heb echt een fantastische, geweldig leuke vakantie gehad samen met mijn moeder!!! Iets om nooit te vergeten.

Woensdag ben ik weer naar Banko terug gegaan. Mezelf verwend om met de VIP bus te gaan. Ongelooflijk, zo luxe! Daar zat ik dan in een mega grote, ruime, luxe stoel (een bus met rijen van 3 stoelen, airco, veel beenruimte). Ik was heerlijk aan het relaxen, maar ondertussen keek ik naar buiten en zag ik kinderen, in de stromende regen, water halen uit een erg vieze, bruine rivier. Kapotte kleren, geen schoenen aan en daar gingen ze dan met de schalen vol met water of hun hoofd. Ik dacht bij mij eigen: dit is echt gekkenwerk, zit ik hier comfortabel (nog nooit zo comfortabele in een bus in Nederland gezeten) en dan zie ik al die kinderen buiten… Zo oneerlijk.

Die avond dan eindelijk thuis om half 9. Gelijk gaan slapen staan, morgen weer een nieuwe dag..

Donderdag: FEEEEEST!! HIEP, HIEP,… HOERA X 22! Nienke is jarig! ’s Avonds een feestje gebouwd. Er was een kampvuur en er werd muziek gemaakt. Ik heb ook nog meegespeeld op de jambee samen met Dantey, Maceneckie en Atta. Annemieke en Pat hadden super lekkere cupcakes gemaakt en jawel, sangria met vers fruit, mmmm!! Het was een geslaagde avond!

De laatste dagen in Banko hebben we afscheid genomen in het ziekenhuis, de kliniek, het children’s home en van Frimpomma. Ook hebben we heel hard aan ons verslag gewerkt voor school. Ons verslag is ondertussen afgerond en opgestuurd. Alle beoordelingsformulieren zijn ook ingevuld door de hoofdzuster van de kliniek en de hoofdzuster van het ziekenhuis heeft een brief laten opstellen als bewijs van onze stage daar. Helemaal super!

Dus ik zeg: tijd voor vakantie!!!

Morgen vertrekken we (hoogstwaarschijnlijk) richting Wa, daarna naar Wechiau om eens een kijkje te nemen bij de nijlpaarden. Daarna gaan we weer terug richting Kumasi en overnachten we in het guesthouse. Dit is ideaal, want nu kondenwe onze koffers daar laten staan en hoeven we nu enkel een weekendtas mee te sleuren.
Daarna vertrekken we weer richting Accra om lekker een weekje met mijn luie reet te vertoeven op het strand in Kokrobite. Wij vinden dat we dat wel verdiend hebben. En van deze gelegenheid maken wij dus dubbel en dwars gebruik van!
We hadden een goed plan (zie bovenstaande informatie), maar vandaag in Kumasi zijn we al tegen het een en ander aangelopen waardoor er twijfels ontstonden en niet meer wisten wat te doen.. Er gaan namelijk nachtbussen naar Wa, wat wij dus allebei NIET zien zitten. Maar ook gehoord dat er overdag een bus vertrekt..We hebben nog geen accomodatie daar, weten niet zeker of er elke dag bussen terug naar Kumasi vertrekken.. Dus we gaan nog even verder piekeren en twijfelen en dan horen jullie vanzelf wat onze reis is geworden!

Het aftellen is nu echt begonnen…. 13 juni ben ik alweer thuis. Ik wil daar nog even niet aan denken. Ik ga met volle teugen genieten van mijn laatste 2 weken hier in Ghana!!

Veel liefs van Moniek.

NIEUWE FOTO'S: http://picasaweb.google.nl/Moniekkorsmit