"Krijg toch de tyfus!"

Hallo lieve familie, vrienden, kennissen en alle andere geïnteresseerden & nieuwsgierigen,

Ik ben ondertussen al weer bijna 2 maanden inwoner van Ghana, wat gaat het hard… En het besef komt langzamerhand steeds meer. En dat zorgt af en toe nog voor heimwee. Moeilijk te beschrijven wat er soms in mijn koppie omgaat.

Buiten de heimwee momenten om gaat het goed met me. Druk met van alles en nog steeds wennen aan het leven hier. Mijn wereldje is nog klein, maar hoop dat ik gauw wat mensen leer kennen in de omgeving hier.
Met Abu gaat alles goed, vandaag is hij terug voor controle in het ziekenhuis. Hij verveelt zich nog enorm en is nog zoekende (we spelen zo af en toe eens verstoppertje).
Het is voor ons beide moeilijk. “Nobody said it would be easy”
Een multiculturele relatie is leuk, maar van die roze wolk ben ik al lang afgedonderd. Het vergt veel van jezelf en de culturen zijn zó verschillend. Dit even zeer kort samengevat. Maar we slaan ons ook hier doorheen. “What doesn’t kills you, makes you stronger!”
Écht, ik kan er een boek over schrijven. Over mijn leven in Ghana, mijn relatie met een Ghanees, mijn werk als verpleegkundige in Ghana. Eigenlijk moet ik een dagboek bijhouden… Dat blijf ik zeggen, maar doen, ho maar. Haha.
Twee dingen zijn zeker: geen één dag is het hetzelfde en geen één dag is saai!

Ik weet niet eens of ik wel eens heb geschreven over mijn werk? Ik heb al zoveel geschreven, maar volgens mij nog niet veel over mijn werk.
Nou, ik werk als school verpleegkundige op een internationale boarding school, Morgan International Community School. Dit is een erg grote, luxe school in een klein dorpje genaamd Manso. De school ligt erg afgelegen. De weg naar de school toe is een ‘dirt road’, oftewel, niet geasfalteerde, oranje, stoffige weg. Je rijdt door een klein, armoedig dorpje en de weg eindigt met de oprit naar de school: een laan vol kokosnootbomen, entree met een groot hek. En achter het hek liggen mooie geasfalteerde wegen, mooie planten allemaal in een rechte lijn, mooie kantoren, etc. ON-GE-LOOF-LIJK, ik keek mijn ogen uit de eerste keer. Zo mooi, zo luxe, zo NIET Ghana en zo niet eerlijk. Het contrast is wel zo groot met de buitenwereld.
Maar goed, terug naar de school. De school is nog geen 2 jaar open en er zitten momenteel ongeveer 80 studenten op de school. De school staat nog in zijn kinderschoenen en is nog volop aan het groeien, er is namelijk plek voor 1000 studenten. Het is een boarding school, dus dat betekent dat de studenten hier “wonen”.
En wat doet een school verpleegkundige nou?! Dat dacht ik gelijk toen ik hoorde van dit beroep. Mijn taken zijn als volgt: zieke studenten opvangen, eerste hulp verlenen, studenten doorverwijzen naar de dokter, studenten begeleiden naar het ziekenhuis (je hebt hier namelijk geen dokterspost), medicijnen uitzetten, kliniek reorganiseren, systemen bedenken voor formulieren, rapportages, medische gegevens van studenten, etc., adviezen geven, voorlichting geven, protocollen maken, etc. etc. Ik moet mij vooral richten op het preventieve vlak, voorkomen dat studenten ziek worden.
Afgelopen weken redelijk veel zieke studenten (malaria, met complicaties, buiktyfus, sikkel cel crisis met bloedtransfusie als gevolg, etc.), dus aardig druk gehad.
Ongelooflijk wat ik al heb meegemaakt. Ik heb twee weken terug ook een dagje meegelopen in het ziekenhuis in Swedru, waar we altijd met de studenten naar toe gaan. Die dokter komt uit Pakistan en zijn vrouw werkt als verloskundige daar. Erg lieve mensen en zeer behulpzaam.
Ik begin steeds meer mijn plekje te vinden op het werk. Het vergt nog wel veel energie.
Maar ik doe mijn werk goed. Twee weken terug hadden we namelijk een vergadering en Helen vertelde dat ik de kliniek in zeer korte tijd naar hoog niveau heb gebracht en dat elke afdeling zo moet zijn. Iedereen beaamde dit. Nou, ik groeide. Een beter compliment kan ik niet krijgen! Hoppatee, in the pocket!

Waar ik wel erg mee struggle is dat ik bijna overal voor mag. Als ik met de studenten naar het ziekenhuis ga, hele wachtkamer zit bomvol, het ziet er 'zwart' van de mensen, maar ik mag met mijn studenten voor. heel fijn natuurlijk, maar zo tegenstrijdig met mijn eigen gevoelens/waarden/normen.
Ga ik naar de bank, mag ik voor. Want ik "ben van Morgan". Als ik aan kom rijden, wordt het hek voor me geopend. Erg wennen, zo'n positie heb ik niet eerder gekend. Als ik nu maar niet naast mijn "slippers" ga lopen.

Twee weken terug voelde ik mij niet zo lekker. Kotsmisselijk, barstende koppijn (ik dacht mijn migraine), koortsachtig, moe, gewoon hondsberoerd.
Een week later moest ik naar het ziekenhuis met een aantal studenten. Ik dacht, laat ik het eens navragen. Bloed gelijk laten testen,… bleek ik typhoid te hebben gehad die week ervoor. In het bloed kunnen ze namelijk zien of je het nu hebt en of je het gehad heb. Ik wist wat de ziekte inhield, want toevallig heeft een student dit een aantal weken terug ook gehad. Dus ik vertel dit tegen mijn moeder. Zij zo: wat is dat? Dus ik zeg, ik weet de Nederlandse benaming niet. Dus zij opzoeken… Tyfus zooi: ik heb buiktyfus gehad!!!!! Amaaaiii…… In het Nederlands klinkt het meteen een stuk ernstiger.
De dokter had alleen tabletten voor de misselijkheid voorgeschreven. Want ik kon bijna niks eten, zo erg. Het weekend daarvoor waren we in Kokrobite en daar kan kan je op veel plekken lekker (Europees) eten. Pizza bijvoorbeeld. Nou, ik moest er niet aan denken. Bij de gedachte alleen al werd ik kotsmisselijk. Als het zover is bij mij, dan is het écht wel serieus.
En ik heb die hele week gewoon doorgewerkt. Poeh, wat was ik toch sterk! Geleerd van mijn moeder. Die zei altijd: “Niet aanstellen, gewoon doorgaan!”. Nou ma, ik heb gewoon doorgewerkt met munne buiktyfus! Haha.

De auto bevalt prima! Heerlijk, die vrijheid. En lekker touren in de weekenden.
Twee weken geleden gingen we een dagje naar Winneba, een beetje de buurt verkennen hier. Lekker gerelaxed aan het strand met een drankje erbij. Daarna gingen we nog wat boodschappen doen in Swedru en moesten we nog pinnen. Na de boodschappen hadden we namelijk nog maar 20 cedi op zak. Dus op naar de pinautomaat. Pinautomaat leeg. Op naar de volgende. Pinautomaat leeg. Volgende poging, k*t, accepteert mijn Nederlandse bankpas niet, mijn creditcard niet én mijn lokale bankpas van een andere lokale bank hier niet. En een volgende poging was er niet, aangezien dit de banken waren hier in de stad.
Oké, dat wordt feesten dit weekend met maar liefst 20 hele cedi’s (ca. 5 euro)! Woohooee….
Gelukkig kon ik er alleen maar om lachen. Welkom in Ghana! Gelukkig was maandag de automaat van mijn bank hier weer gevuld.

Vorige week weer lekker een weekendje naar Kokrobite geweest. Die vrijdagavond in Abu zijn kamer in Lapaz geslapen. Mijn god, dat ik hier al die tijd hebben kunnen “wonen”. Maar ondanks alles, was het wel erg fijn om weer even terug te zijn, terug in onze basis. We moesten nog wat spullen ophalen en hoe makkelijk is dat als je een eigen auto heb. En de familie weer zien, “jippie”. We hadden voor zijn familie de kattenbak volgeladen met plantain (soort banaan) en casava (soort aardappel). Hoppa, punten gescoord bij mijn schoonfamilie!
Daarna op naar ons strandhuisje. Aangezien we daar al heel lang niet meer waren geweest, maar eens even kijken hoe het huisje erbij stond. Alles zat er gelukkig nog op en aan. Alleen in het huis wat planten gekregen en buiten het huis ook wat meer planten.
Toen op naar Lizzy, lekker relaxen aan het strand (goh, wat een slecht leven hebben we toch…) Lekker de hele zaterdag én zondag niks gedaan, lekker geluierd, genoten van ons uitzicht, van de drankjes (helaas niet van het eten… “tyfuszooi”) en de muziek natuurlijk.
In Kokrobite verblijven we ‘altijd’ in een hotel waar ze een kooi hebben met 2 aapjes. Ik vond het altijd zielig, totdat ik zondagochtend de baby aap bij ons op het terras zag. Haha, GE-WEL-DIG!! Die laten ze van tijd tot tijd los en dan loopt hij lekker wat rond. Ik was een beetje voorzichtig (lees: bang, held op “slippers”, aan sokken doen we hier niet). Maar echt zoooo schattig!! Ik wilde altijd een aapje als huisdier, totdat ik hoorde dat ze werkelijk waar overal in gaan, overal aan zitten, de koelkast openen, alles stelen (geld, sieraden, eten, etc.). We houden het maar bij een hond als huisdier.
Want er was toch zoooooo’n schattige puppy!!! Nog maar ongeveer 3 weken oud (véél te vroeg bij de moeder weg). De puppy moest weg en ja, toen ik hem eenmaal vast had was ik verkocht (was ik natuurlijk al lang toen ik hem zag), maar na lang, lang wikken en wegen uiteindelijk toch nog maar niet gedaan en in de hoop dat dit beestje een goed tehuis krijg (lijkt me sterk hier…). Zou ook wat zijn, na het eerste weekend Kokrobite een auto aanschaffen en nu het tweede weekend Kokrobite zouden we met een hondje thuis komen... Wat brengt het volgende weekend Kokrobite ons?
Maar de timing om al een hondje te nemen is niet perfect. Even uitleggen hoor, waarom dat hondje weg moest. Een familie (Zweedse mama, Ghanese papa, baby van Ghanese papa, dochter van ong. 5 jaar van een blanke papa, beetje alternatief) op vakantie in Ghana. Komt een of andere vent langs die de puppy verkoopt, dochter wil puppy, mama zegt nee, dochter huilt, krijst, zeurt, mama zegt ja, dochter blij met puppy, familie gaat 4 dagen later terug naar huis in Zweden, puppy moet weg, dochter verdrietig, tranen met tuiten. Bizar toch… Om het maar even zo te zeggen, zo ben ik niet opgevoed en zo zal ik mijn kinderen niet op gaan voeden.
Al met al, puppy had nieuw baasje nodig. Hoe verleidelijk het ook was. Er zijn hier genoeg puppy’s te verkrijgen en eerst maar eens ons huisje verder inrichten en dan zien we weer verder (goh, wat zijn we verstandig bezig, haha.). En eerst maar een wasmachine aanschaffen. G**ver heel mijn handen weer kapot van het wassen.
En er lopen gezellig kippetjes en geitjes rond ons huis, het vogeltje dat elke dag gedag komt zeggen, de hond van de huiseigenaar die altijd bij ons boven op het terras slaapt. Dus gezelschap genoeg!
En dan heb ik nog niet eens geschreven over “Coco”(grijze roodstaart papegaai van ons pap)! Ik zat in de auto en hier lopen ze met van alles tussen de auto’s door om te verkopen, komt er ineens iemand voorbij met een super kleine kooi met AfriCoco (Hahahahaha, die verzin ik gewoon ter plekke, hij’s goed!). Zooo sneu!! Ik wilde hem het liefst meenemen. En dan appt me ma me nog een schuldgevoel aan, want ik moest hem meenemen. Ik ken onderhand wel een dierentuin beginnen hier. Haha. Misschien komt dat nog wel…

Afgelopen weekend even op en neer naar Accra, want ik moest wat documenten ophalen. We waren al gauw klaar en ik kom me herinneren dat er ergens in Accra een Nederlands restaurantje zit (dat was de beslissende factor voor mijn emigratie). Dus daar gingen we maar op af! Daar aangekomen (oranje gebouw, hoe toepasselijk!?), zat er een blank gezin buiten op het terras friet met frikandellen te eten! Dat kon niet missen, dat moeten Nederlanders zijn. Met een glimlach van oor tot oor kwam ik daar aan. Super toch!? Echt zo’n bruin café, super gezellig sfeertje! Barkrukken, Delfsblauwe schalen aan de muur, Borden met Nederlandse teksten overal, Delfsblauwe tegelstickers met Nederlandse spreuken op de muur in de wc, serveerster die Nederlands spreekt en dan heb ik het nog niet over de menukaart gehad: frikandel, kroket, bitterballen, etc. Geweldig!!
Mijn maag was nog wat zwak, maar ik kan je schrijven: die frikandel speciaal en dat frietje speciaal gingen er goed in! En lekker even Nederlands praten, heerlijk. Doet een mens (in dit geval een Nederlander die je ’s nachts kan wakker maken voor een frikandel speciaal) goed!

Ik ben een beetje inspiratieloos en moe. Vannacht heel de nacht opgelopen voor mijn zieke vent. En ook nog eens light off (niet normaal hoeveel light off… niet leuk meer).

Maar luitjes, uiteindelijk toch weer best een lang verhaaltje.

Veel zonnige groetjes vanuit Ghana!

Voor de liefhebbers, kijk eens op de website van de school waar ik werk:
http://www.mics.edu.gh/

En voor een kleine impressie van het begin van mijn avontuur (meer foto’s van o.a. omgeving hier volgen binnenkort):
https://plus.google.com/photos/111344358469007972941/albums/6124179379552755601