Net als in de film..

Ondertussen zijn we een aantal light-off’s (geen stroom) verder. Wat ben ik toch blij met mijn zaklampje! Eten, douchen, toiletteren, e.d. met een kleine zaklamp heeft ook wel wat.

Maar goed, om “even” verder te gaan waar ik ben gebleven..

Woensdag 6 maart was het Indepence Day in Ghana. Samen met Nienke ben ik naar het dorp geweest (wat trouwens een hele opgave is, de wandeling). We zijn naar het sportveld gegaan waar de schoolkinderen gingen marcheren in verband met Indepence Day. En om even wat dieper in te gaan op ons Celebrity life: wat voelden we ons weer beroemd! Alle Ghanezen keken ons aan, riepen “Obruni!” (Blanke; met een positieve bedoeling), kinderen kwamen naar ons toe. En toen ik mijn camera pakte wilde iedereen op de foto.
Op een gegeven moment stonden we onder een boom (“afkoelen”, zo ver dat hier kan). Kwam er een Ghanees op ons af: “Come, come!” Uiteindelijk zijn we toch maar mee gelopen, mochten we dus over het veld heen (waar de kinderen aan het marcheren waren), naar de overkant. Er was een luifel waar 4 “luxe” stoelen stonden (houten stoelen met een kussen) en daar mochten wij op gaan zitten. Ghanese vrouwen die achter de stoelen stonden veegden nog gauw onze stoelen af voordat wij gingen zitten en daar zaten we dan, op de “eretribune”! Zelfs met twee politieagenten voor onze neus.
Deze dag ook al veel gezien van het dorpje. Het blijft me nog steeds verbazen en ik kan nog steeds niet beseffen dat ik hier echt rondloop en dat mensen echt zo leven. Het voelt nog steeds alsof ik in een film zit.

Donderdagochtend zijn we naar de kliniek geweest, want daar kwamen we uiteindelijk voor, om kennis te maken met de head nurse en de andere nurses. Ook hebben we een rondleiding gehad. Een goede eerste indruk. Maar wat primitief allemaal, ongelooflijk!
Na de introductie op de kliniek zijn we “thuis” (ik noem het al thuis) lekker wat gaan eten. Halverwege de middag ben ik naar Anja’s Children Home (wees/kinderhuis) geweest, kennis gemaakt met de kinderen en een rondleiding gekregen door het huis. Daarna ben ik met wat kinderen gaan spelen en hebben Nienke en ik de belleblazen uitgedeeld. Ze vonden het helemaal geweldig!
Alex, de “vader” van het kindertehuis vroeg aan mij of ik broers en zussen heb en of ik nog ouders heb, ja antwoorde ik, waarop hij zei: “You are very lucky, very lucky!” En toen kwam het besef ineens: Ja, ik mag mij héél gelukkig prijzen met twee gezonde ouders (nou ja, gezond… ;) ) en broers. De kinderen in het tehuis hebben natuurlijk geen ouders of de ouders kunnen niet voor hen zorgen of de kinderen werden thuis mishandeld óf ouders/familie die erg ziek zijn. Petje af voor Anja, wat doet ze toch mooi en super goed werk!

Vrijdagochtend weer naar de kliniek geweest. Deze keer al het een en ander kunnen doen (formulieren e.d. invullen voor patiënten), verder nog veel rondkijken, meekijken en niks doen. Ik werd al gelijk uitgelachen toen ik een formulier aan het invullen was. Mijn schrijfwijze van de 8 was namelijk erg lachwekkend. Ze begrijpen maar niet hoe wij een 8 schrijven. Hun beginnen namelijk bovenaan en dan links naar beneden en het midden moet kruisen, dus het mogen niet twee bolletjes op elkaar zijn. Daarnaast waren mijn cijfers 2 en 9 ook niet goed. Ze wisten niet welk cijfer de 9 van mij was. De 9 moet namelijk met een rechte streep naar beneden en geen boogje onderaan, anders verwarren ze de 9 met een g.
Verder ook al wat meegekregen van de Ghanese logica. Alle papieren dossiers (die ze voor elke patiënt moeten halen) liggen namelijk in het geboortehuis achter de kliniek, terwijl er volop ruimte is in de kliniek voor deze dossiers.
De nurses zijn allemaal erg aardig en willen ons graag helpen, verder is het even aankijken of we ons ding in deze kliniek kunnen doen, aangezien het maar klein is.
Vaste tijden om te beginnen hebben ze hier niet, dus wij ook niet. Als we wakker zijn en ontbeten hebben, gaan we richting de kliniek. Gedurende de ochtend komen de nurses op verschillende tijden eens kijken of ze al wat kunnen doen. De één neemt haar zoontje mee op haar rug (ingewikkeld in een doek) tijdens het werken, de ander gaat ondertussen even eten halen in het dorp. Bellen tijdens een consult, muziek luisteren, met je telefoon spelen onder werktijd, ineens verdwijnen… Het kan allemaal! De verpleegkundigen hier schrijven trouwens medicijnen voor en doen consulten, stellen medische diagnoses. Zoals ik al schreef, er blijft mij nog van alles verbazen.
’s Middags kwamen Anja (Over Grenzen voor Ghana), Abel (zoon van Anja) en Jolanda (zus van Anja) lekker pannenkoeken eten bij ons in het guesthouse, welke overigens heerlijk waren! Zij zijn hier voor 2 weken.

Vandaag zijn Nienke en ik samen met Atta naar Kumasi geweest, de dichtstbijzijnde stad. Wat een reis weer: lopen naar town, taxi naar Effiduase, tro-tro naar Kumasi. En wat een beleving, de tro-tro, geweldig! “Een busje.., een busje.., een busje vol Ghanezen!” Ik kon in het begin niet eens recht zitten, veilig voel je je soms ook niet en relaxt stil zitten zit er al helemaal niet in. Maar we zijn heelhuids in Kumasi aangekomen, een erg drukke stad zo op het eerste gezicht. Veel verkeer, veel kraampjes. En weer heb ik mijn ogen uitgekeken. Veel gewandeld, wat ik op een gegeven moment niet meer zo fijn vond om het maar netjes uit te drukken. Lange wandeling op mijn slippertjes, in de volle zon en de wegen en stoepen zijn natuurlijk niet te vergelijken met Nederland. Maar weer even genoeg gezeurd, wat ik jammer genoeg nog niet heb afgeleerd. Veel winkeltjes bekeken, wat dingetjes gekocht en als klapper op de vuurpijl: een cheeseburger gegeten en een lekkere fruit smoothie gedronken!! Wat heb ik er van genoten.
Na een lange, indrukwekkende en gezellige dag weer terug naar huis. Bij de overstap in Effiduase moest ik echt enorm plassen. Ik wilde het ophouden, maar op een gegeven moment kreeg ik zo’n pijn in mijn buik en ik kon natuurlijk nergens anders meer aan denken (behalve aan het feit dat ik later incontinent kan worden als ik vaak mijn plas op houd). Dus uiteindelijk besloten om naar de wc te gaan. Atta was zo lief om bij mensen thuis te vragen of ik gebruik kon maken van hun toilet en dat mocht. De vrouw liep met mij mee en wees naar een hoekje. Ik kijken… Was een hoek met dus geen toilet... Er stond helemaal niks. Een donkere hoek, omringd door een stenen muur. Maar om in mijn celebrity rol te blijven, kon ik dit dus niet doen. Ik durfde en wilde niet (dramaqueen as I am). De mensen natuurlijk vriendelijk bedankt en ik deed dus net of ik wel had geplast, ook tegenover Atta in verband met mijn schuldgevoel. Nog geen tien minuten later, moest ik dus “weer” ontzettend plassen. Toen kwamen we bij mensen die wel een toilet hadden: een stenen verhoging met een gat in het midden met daar om heen een toiletbril. En deze keer was het gelukt.
Maar lieve mensen, het is niet te beschrijven hoe de lokale bevolking hier leeft. Werkelijk waar niet te geloven. De wc, je kan het amper een wc noemen, staat in een hele donkere hoek, je hoort overal beesten. Je moet een klein, smal, donker, vies steegje door om er te komen. Ook de huizen, wat je niet eens huizen kunt noemen. Heel aangrijpend en niet te beschrijven. Dit gun je niemand. En toch zijn de mensen zo vrolijk, vriendelijk en heel gastvrij. Respect, echt waar!

Het gaat momenteel al een stuk beter met me. Af en toe nog wel last van buikkrampen, maar lang niet zo erg als dinsdag. Ik had de eerste week ook bijna geen eetlust, maar ik ben bang dat die (helaas) weer langzaam aan het terugkomen is. En Patricia kookt ook nog eens super lekker, wat nou ook niet echt meewerkt. Enne, ik heb er al meerdere keren aan moeten geloven hoor Loes: rijst eten! Nog even en ik vind het straks nog lekker ook.
Verder gaat alles goed. Ik geniet volop, maar het is nog steeds wennen, ups and downs. Hier in het guesthouse is het erg gezellig! Anneloes en Annemieke zijn hier ook (Nederlandse vrijwilligers) en Atta (Patricia’s werknemer) die ons al volop Twi aan het leren is, wat mij nog niet zo goed afgaat. Mijn hersenen koken namelijk steeds van de hitte, wellicht is dat een mooi excuus.
Wat betreft de stage in de kliniek moet ik mijzelf de tijd gunnen om te wennen. Ik wil namelijk graag alles al gelijk doen, te snel van alles willen doen, wat dus niet kan en ook niet van mij verwacht wordt.

Het is nu voor de verandering weer light-off. Net weer lekker in het donker een koude douche genomen (hier is alleen maar koud water). Vanavond ook onze eerste regenbui meegemaakt. Straks lekker slapen, morgen weer een nieuwe dag. Morgen is er een trouwerij in town, dus misschien dat we daar nog een kijkje gaan nemen. Verder lekker relaxen denk, wat mij toch best goed afgaat. Ik vind het nu heerlijk die rust hier, lekker bijkomen van alles.

Dikke kussen & knuffels van
Yaa (mijn Afrikaanse naam; mijn geboortedag, donderdag, in Twi)

Foto's komen hopelijk binnenkort.
Lees meer over ons avontuur op: www.nienkevandervaart.waarbenjij.nu