Echte verpleegkundigen op zoek naar zichzelf !
Door: Moniek Korsmit
Blijf op de hoogte en volg Moniek
24 Maart 2013 | Ghana, Kumasi
Wat hoor ik nu!? Hoor ik nu mijn eigen gedachten door mijn hoofd heen dwalen? Tjaa, wat die rust wel niet met je doet..
Ondertussen zijn we al weer in onze vierde week. Dus ik zeg: tijd om weer verder te schrijven over mijn belevenissen hier in Ghana.
Vorige week zondag was weer een echte zondag: relaxen, relaxen en voor de verandering nog eens relaxen. Lekker in mijn boek lezen op het ligbed met een fantastisch uitzicht. ’s Middags zijn we nog even naar het children’s home geweest. Daar aangekomen waren ze een watergevecht aan het doen en ze konden het natuurlijk niet laten om ons droog te laten. Maar wat wil je nog meer dit warme weer?! Héérlijk! Nienke had haar kleurboeken en kleurpotloden meegenomen en ik nog wat ballonnen. Dus de kinderen hadden zich weer goed vermaakt.
Maandagochtend zijn weer naar de kliniek geweest hier in Banko. Ik had een hoop spullen gekregen van Thebe thuiszorg en huisartsenpraktijk De Clundert. Vandaag hadden we wat spullen daarvan meegenomen, namelijk de digitale voorhoofdsthermometer, dozen gazen en verbandrollen. De Head nurse, de arts en het andere personeel waren er heel erg blij mee! Ze waren ons zo dankbaar. Ze wilden gelijk dat we lieten zien hoe de voorhoofdsthermometer werkt en ze gingen naderhand oefenen met de thermometer, echt super leuk om te zien! Toen we weer verder aan het werk gingen, gingen de nurses toch weer de temperatuur meten met de oude thermometer voor onder de oksel. Het leek erop dat de arts de nieuwe thermometer had ingepikt en liet hem ook netjes in de doos op de tafel bij hem staan. En wanneer de nurses aan het wachten waren totdat de oude thermometer ging piepen, pakte de arts ondertussen de nieuwe thermometer en ging de temperatuur meten bij dezelfde patiënt. Was erg grappig om te zien.
Maar het deed me zo ontzettend goed dat ze zo dankbaar zijn en er zo blij mee zijn. Fijn dat je op deze manier wat voor de lokale bevolking kan betekenen. Aanstaande maandag nemen we weer een volgende lading met spullen mee, ik kijk nu al weer uit naar hun reacties!
Hoewel de nurses erg leuk zijn, doen sommigen echt alsof je uit een ei komt, geweldig! Ik wilde lijnen tekenen met een liniaal voor een nieuwe tabel in het schrift, maar dit zou een collega wel even doen. Zo kon ik zien hoe dat moest en anders zou het fout gaan…. Hahaha!
De dinsdag begon voor ons al erg vroeg, namelijk al om 5 uur. Dus onze wekker om 5 uur, en jawel hoor, light-off! Fijn…. En dan ook nog eens wakker worden met allerlei preken door een microfoon vanuit het dorp.
Vandaag gingen we naar het ziekenhuis in Effiduasi, een stad een half uurtje hiervandaan.
Na onze ochtendwandeling naar town, wachtten we op een taxi. En dat duurde wel iets van een half uur. Daar sta je dan in alle vroegte. We zaten ons allebei al op te vreten en onszelf te frustreren. “We hadden gewoon nog een half uur langer kunnen slapen!”
Wel mooi om te zien: om 6 uur ’s ochtends zitten er al mensen in de kerk met hun zaklamp, want het was light-off en nog donker. Ghana is heel religieus, bijvoorbeeld namen van kraampjes en winkels slaan op het geloof, achter op bijna alle trotro’s en taxi’s staan zinnen over Jezus en God en stickers van Jezus op de achterruit geplakt, bij een kennismaking vragen veel mensen gelijk welke religie je hebt en waar je naar de kerk gaat, veel muziek over God en in bussen wordt vaak gepreekt. Verder zijn er heel wat mensen buiten rond dat tijdstip. De mensen zijn al buiten aan het koken, hun kraampjes aan het opzetten, winkeltjes openen, ramen aan het zemen en de straat aan het vegen (wat dus helemaal geen zin heeft vanwege het stof van de oranje, niet geasfalteerde wegen). Iedereen leeft buiten hier, zo leuk en gezellig om te zien.
Maar om verder te gaan over onze eerste stagedag.. Achteraf wist nog niemand dat we deze week zouden beginnen in het ziekenhuis. De Head nurse moest het nog vertellen dat we die week zouden beginnen (typisch Ghanees). We startten bij de ‘kraamafdeling’. Daar hebben we ons voorgesteld. We zaten nog geen 5 minuten of we kregen al een baby in onze handen geduwd. SUPER!! We hebben gezellig gekletst met de verloskundige en nog geen half uur later waren we al uitgenodigd op haar bruiloft op 6 april. Wij zijn daar dus van de partij, weer een nieuwe ervaring in Ghana! Ook werden we rondgeleid door de kamers. Omdat er vrij weinig te beleven was daar op dat moment, besloten we om naar het theatre (operatiekamer) te gaan. Dinsdag worden daar namelijk operaties uitgevoerd. Onze stoute schoenen aangetrokken en gegaan met die banaan! En daar stonden we dan, omgekleed en al in de operatiekamer. We moesten natuurlijk wel ‘even’ wachten op de chirurg (niet vergeten, wij zijn in Ghana, dus we houden rekening met de Ghanese tijd). Uiteindelijk was het een erg lange dag, maar vooral super interessante en leerzame dag! We hebben 5 hernia operaties gezien. Geen ruk-OK, maar deze hernia betekent iets van een uitstulping van het buikvlies wat tot een zwelling leidt. De ene operatie was heftiger dan de andere, wat het juist alleen maar indrukwekkender maakte naar ons idee. De chirurg was ook super aardig, legde ons van alles uit en stelde ons ook vragen. Ook mochten we alles zien. Op een gegeven moment stonden we gewoon bijna met onze neus boven de wond, ongelooflijk!
Dus dat was onze eerste stagedag in het ziekenhuis. Al zoveel gezien en meegemaakt. Van sommige dingen sta je echt zo van te kijken. Bijvoorbeeld het feit dat de OK-patiënten zelf de OK binnen komen lopen en na de operatie (lokale verdoving) dus ook weer zelf, onder begeleiding van een nurse, naar de afdeling lopen. En dan moet je nog even naar buiten om bij de juiste afdeling te komen, met een doek half om je lichaam heen om nog enigszins wat te bedekken. Verder stonden we met teenslippers in de OK. Buiten dat hebben we natuurlijk ook erg goede dingen gezien!
Woensdag konden we gelukkig een uurtje langer slapen, tot 6 uur. Vandaag gingen we met alle kinderen uit het children’s home een dagje weg. Anja had dit geregeld en wij mochten allemaal mee: Patricia, Anneloes, Annemiek, Nienke en ik. Een obruni (blanken) invasie!
Ongeveer met een man of 35, huppakee, in de trotro. Maar wat een gezelligheid. Met zijn allen liedjes zingen. Ik kreeg werkelijk waar tranen in mijn ogen. Zó mooi om te zien en te horen, die saamhorigheid, wat voor blijdschap en geluk ze uitstralen!
We zijn naar een stuwdam geweest en daarna naar het zwembad. Wat heb ik genoten van het zwembad! En alle kinderen die op je af kwamen, die je omhelsde en met je wilde zwemmen, geweldig!
Donderdag hebben we een ochtend op de kinderafdeling gestaan in het ziekenhuis. Ook meegelopen met de ronde van de arts door alle afdelingen (3), heel interessant en leerzaam. Op de kinderafdeling lag een baby van 7 maanden oud. Dit meisje blijkt iets aan haar hart te hebben, maar moeder heeft geen geld voor een behandeling. Tot nu toe had moeder medicijnen gekregen van andere patiënten. Maar de baby moet verder behandeld worden, anders gaat ze dood. Deze behandeling kost 30 Cedi (12 euro), maar ouders kunnen dit niet betalen… Verschrikkelijk!
’s Middags nog even naar het children’s home gegaan om de cheque aan Anja te overhandigen. Ik had een klein bedrag bij elkaar verzameld voor haar stichting. Aangekomen bij het children’s home kwamen de jongens al gelijk op ons af en kregen we high-five’s en van de meiden een dikke knuffel! Die kinderen hebben nu al een plek in mijn hart (dramaqueen.. Haha).
’s Avonds heeft het hier lekker hard gewaaid en geregend, lekkerrrr!
Vrijdagochtend voor de verandering weer vroeg op (4.45). Deze ochtend naar de diabetici en hoge bloeddruk kliniek geweest in het ziekenhuis. Erg drukke ochtend en gelukkig konden we ons steentje bijdragen, hoewel het wel moeite kostte om mijn ogen op te houden.
’s Avonds Banku gegeten, een andere traditioneel gerecht. Atta meegeholpen met het bereiden van de Banku, leuk om dat te leren.
Tussen deze drukke, indrukwekkende en super leuke dagen hebben we ook nog aan ons projectplan gewerkt. Nu nog opsturen, wachten op goedkeuring en dan aan de slag!
Helaas nog geen bevalling gezien hier in de kliniek, maar we hebben ons telefoonnummer achtergelaten. Dus mochten we er niet zijn en er is een bevalling, worden we gebeld. Super toch?!
Ik ben echt aan het genieten hier en wat houd ik van de Ghanezen! We worden overal zo hartelijk ontvangen, iedereen heet ons welkom en wil ons van alles uitleggen.
Nu lekker aan het genieten van mijn weekend. Enne,… gisterenmiddag chips op!! Wat een feest was dat zeg. Patricia en Atta kunnen ook erg lekker koken, we hebben het echt goed hier.
Gisterenmiddag wel geen stroom en geen water.. Maar ach, geduld is een schone zaak. Haha.
Ik kan al wel een boek schrijven, zoveel wil ik schrijven. Maar ik vind het wel weer goed geweest voor nu.
Een dikke kus en knuffel van Yaa!
Check voor meer foto’s: http://picasaweb.google.nl/Moniekkorsmit
Zie ook:
Http://www.nienkevandervaart.waarbenjij.nu
Ondertussen zijn we al weer in onze vierde week. Dus ik zeg: tijd om weer verder te schrijven over mijn belevenissen hier in Ghana.
Vorige week zondag was weer een echte zondag: relaxen, relaxen en voor de verandering nog eens relaxen. Lekker in mijn boek lezen op het ligbed met een fantastisch uitzicht. ’s Middags zijn we nog even naar het children’s home geweest. Daar aangekomen waren ze een watergevecht aan het doen en ze konden het natuurlijk niet laten om ons droog te laten. Maar wat wil je nog meer dit warme weer?! Héérlijk! Nienke had haar kleurboeken en kleurpotloden meegenomen en ik nog wat ballonnen. Dus de kinderen hadden zich weer goed vermaakt.
Maandagochtend zijn weer naar de kliniek geweest hier in Banko. Ik had een hoop spullen gekregen van Thebe thuiszorg en huisartsenpraktijk De Clundert. Vandaag hadden we wat spullen daarvan meegenomen, namelijk de digitale voorhoofdsthermometer, dozen gazen en verbandrollen. De Head nurse, de arts en het andere personeel waren er heel erg blij mee! Ze waren ons zo dankbaar. Ze wilden gelijk dat we lieten zien hoe de voorhoofdsthermometer werkt en ze gingen naderhand oefenen met de thermometer, echt super leuk om te zien! Toen we weer verder aan het werk gingen, gingen de nurses toch weer de temperatuur meten met de oude thermometer voor onder de oksel. Het leek erop dat de arts de nieuwe thermometer had ingepikt en liet hem ook netjes in de doos op de tafel bij hem staan. En wanneer de nurses aan het wachten waren totdat de oude thermometer ging piepen, pakte de arts ondertussen de nieuwe thermometer en ging de temperatuur meten bij dezelfde patiënt. Was erg grappig om te zien.
Maar het deed me zo ontzettend goed dat ze zo dankbaar zijn en er zo blij mee zijn. Fijn dat je op deze manier wat voor de lokale bevolking kan betekenen. Aanstaande maandag nemen we weer een volgende lading met spullen mee, ik kijk nu al weer uit naar hun reacties!
Hoewel de nurses erg leuk zijn, doen sommigen echt alsof je uit een ei komt, geweldig! Ik wilde lijnen tekenen met een liniaal voor een nieuwe tabel in het schrift, maar dit zou een collega wel even doen. Zo kon ik zien hoe dat moest en anders zou het fout gaan…. Hahaha!
De dinsdag begon voor ons al erg vroeg, namelijk al om 5 uur. Dus onze wekker om 5 uur, en jawel hoor, light-off! Fijn…. En dan ook nog eens wakker worden met allerlei preken door een microfoon vanuit het dorp.
Vandaag gingen we naar het ziekenhuis in Effiduasi, een stad een half uurtje hiervandaan.
Na onze ochtendwandeling naar town, wachtten we op een taxi. En dat duurde wel iets van een half uur. Daar sta je dan in alle vroegte. We zaten ons allebei al op te vreten en onszelf te frustreren. “We hadden gewoon nog een half uur langer kunnen slapen!”
Wel mooi om te zien: om 6 uur ’s ochtends zitten er al mensen in de kerk met hun zaklamp, want het was light-off en nog donker. Ghana is heel religieus, bijvoorbeeld namen van kraampjes en winkels slaan op het geloof, achter op bijna alle trotro’s en taxi’s staan zinnen over Jezus en God en stickers van Jezus op de achterruit geplakt, bij een kennismaking vragen veel mensen gelijk welke religie je hebt en waar je naar de kerk gaat, veel muziek over God en in bussen wordt vaak gepreekt. Verder zijn er heel wat mensen buiten rond dat tijdstip. De mensen zijn al buiten aan het koken, hun kraampjes aan het opzetten, winkeltjes openen, ramen aan het zemen en de straat aan het vegen (wat dus helemaal geen zin heeft vanwege het stof van de oranje, niet geasfalteerde wegen). Iedereen leeft buiten hier, zo leuk en gezellig om te zien.
Maar om verder te gaan over onze eerste stagedag.. Achteraf wist nog niemand dat we deze week zouden beginnen in het ziekenhuis. De Head nurse moest het nog vertellen dat we die week zouden beginnen (typisch Ghanees). We startten bij de ‘kraamafdeling’. Daar hebben we ons voorgesteld. We zaten nog geen 5 minuten of we kregen al een baby in onze handen geduwd. SUPER!! We hebben gezellig gekletst met de verloskundige en nog geen half uur later waren we al uitgenodigd op haar bruiloft op 6 april. Wij zijn daar dus van de partij, weer een nieuwe ervaring in Ghana! Ook werden we rondgeleid door de kamers. Omdat er vrij weinig te beleven was daar op dat moment, besloten we om naar het theatre (operatiekamer) te gaan. Dinsdag worden daar namelijk operaties uitgevoerd. Onze stoute schoenen aangetrokken en gegaan met die banaan! En daar stonden we dan, omgekleed en al in de operatiekamer. We moesten natuurlijk wel ‘even’ wachten op de chirurg (niet vergeten, wij zijn in Ghana, dus we houden rekening met de Ghanese tijd). Uiteindelijk was het een erg lange dag, maar vooral super interessante en leerzame dag! We hebben 5 hernia operaties gezien. Geen ruk-OK, maar deze hernia betekent iets van een uitstulping van het buikvlies wat tot een zwelling leidt. De ene operatie was heftiger dan de andere, wat het juist alleen maar indrukwekkender maakte naar ons idee. De chirurg was ook super aardig, legde ons van alles uit en stelde ons ook vragen. Ook mochten we alles zien. Op een gegeven moment stonden we gewoon bijna met onze neus boven de wond, ongelooflijk!
Dus dat was onze eerste stagedag in het ziekenhuis. Al zoveel gezien en meegemaakt. Van sommige dingen sta je echt zo van te kijken. Bijvoorbeeld het feit dat de OK-patiënten zelf de OK binnen komen lopen en na de operatie (lokale verdoving) dus ook weer zelf, onder begeleiding van een nurse, naar de afdeling lopen. En dan moet je nog even naar buiten om bij de juiste afdeling te komen, met een doek half om je lichaam heen om nog enigszins wat te bedekken. Verder stonden we met teenslippers in de OK. Buiten dat hebben we natuurlijk ook erg goede dingen gezien!
Woensdag konden we gelukkig een uurtje langer slapen, tot 6 uur. Vandaag gingen we met alle kinderen uit het children’s home een dagje weg. Anja had dit geregeld en wij mochten allemaal mee: Patricia, Anneloes, Annemiek, Nienke en ik. Een obruni (blanken) invasie!
Ongeveer met een man of 35, huppakee, in de trotro. Maar wat een gezelligheid. Met zijn allen liedjes zingen. Ik kreeg werkelijk waar tranen in mijn ogen. Zó mooi om te zien en te horen, die saamhorigheid, wat voor blijdschap en geluk ze uitstralen!
We zijn naar een stuwdam geweest en daarna naar het zwembad. Wat heb ik genoten van het zwembad! En alle kinderen die op je af kwamen, die je omhelsde en met je wilde zwemmen, geweldig!
Donderdag hebben we een ochtend op de kinderafdeling gestaan in het ziekenhuis. Ook meegelopen met de ronde van de arts door alle afdelingen (3), heel interessant en leerzaam. Op de kinderafdeling lag een baby van 7 maanden oud. Dit meisje blijkt iets aan haar hart te hebben, maar moeder heeft geen geld voor een behandeling. Tot nu toe had moeder medicijnen gekregen van andere patiënten. Maar de baby moet verder behandeld worden, anders gaat ze dood. Deze behandeling kost 30 Cedi (12 euro), maar ouders kunnen dit niet betalen… Verschrikkelijk!
’s Middags nog even naar het children’s home gegaan om de cheque aan Anja te overhandigen. Ik had een klein bedrag bij elkaar verzameld voor haar stichting. Aangekomen bij het children’s home kwamen de jongens al gelijk op ons af en kregen we high-five’s en van de meiden een dikke knuffel! Die kinderen hebben nu al een plek in mijn hart (dramaqueen.. Haha).
’s Avonds heeft het hier lekker hard gewaaid en geregend, lekkerrrr!
Vrijdagochtend voor de verandering weer vroeg op (4.45). Deze ochtend naar de diabetici en hoge bloeddruk kliniek geweest in het ziekenhuis. Erg drukke ochtend en gelukkig konden we ons steentje bijdragen, hoewel het wel moeite kostte om mijn ogen op te houden.
’s Avonds Banku gegeten, een andere traditioneel gerecht. Atta meegeholpen met het bereiden van de Banku, leuk om dat te leren.
Tussen deze drukke, indrukwekkende en super leuke dagen hebben we ook nog aan ons projectplan gewerkt. Nu nog opsturen, wachten op goedkeuring en dan aan de slag!
Helaas nog geen bevalling gezien hier in de kliniek, maar we hebben ons telefoonnummer achtergelaten. Dus mochten we er niet zijn en er is een bevalling, worden we gebeld. Super toch?!
Ik ben echt aan het genieten hier en wat houd ik van de Ghanezen! We worden overal zo hartelijk ontvangen, iedereen heet ons welkom en wil ons van alles uitleggen.
Nu lekker aan het genieten van mijn weekend. Enne,… gisterenmiddag chips op!! Wat een feest was dat zeg. Patricia en Atta kunnen ook erg lekker koken, we hebben het echt goed hier.
Gisterenmiddag wel geen stroom en geen water.. Maar ach, geduld is een schone zaak. Haha.
Ik kan al wel een boek schrijven, zoveel wil ik schrijven. Maar ik vind het wel weer goed geweest voor nu.
Een dikke kus en knuffel van Yaa!
Check voor meer foto’s: http://picasaweb.google.nl/Moniekkorsmit
Zie ook:
Http://www.nienkevandervaart.waarbenjij.nu
-
24 Maart 2013 - 13:59
Pager:
Hallo Bootje,
Ben intussen bezoeker 31.813 !!!! het aantal valt mj een beetje tegen gezien de mooie verhalen die je schrijft. al die gebeurtenissen belevingen etc. etc. geweldig om te lezen. OOk mooi dat de artsen, hoofdzuster en zusters toch heel blij zijn met het gekregenen. Ondanks dat het lijkt of dat je op vakantie bent moet je er toch heel vroeg uit, en dan is het balen dat je soms wel eens eventjes moet wachten. Maar het wordt rijkelijk beloond met wat je er voor terug krijgt.
Kijk weer uit naar je volgend verslag.
P.s. Coco kwam nog even terug. Ik vroeg waarom: Hij effe poepen, prrrrrt, gelanceerd en weg was hij weer (met tomtom) en riep nog oudoe tot straks.
Je ziet hem wel verschijnen.
Pager -
24 Maart 2013 - 14:00
Jolanda:
Heey moniek,
Wat een indrukwekkend verslag weer.
Heel leuk om te lezen.
Wat maak je toch een hoop mee en zo te lezen ben je ook al meer gewend!!
Nog bedankt voor de felicitatie voor nick!!
Nou geniet er nog verder van en tot de volgende keer!!!!
Jolanda van Endhoven -
24 Maart 2013 - 14:19
José:
Eeeeej Moniek,
Wat geweldig en leuk om jouw verhalen telkens weer te lezen. En alles wat jullie daar al gedaan en meegemaakt hebben. Ik kijk uit naar de volgende verhalen ;-)
Dikke kussen van oooons -
24 Maart 2013 - 14:22
Ed Van Der Vaart:
Prachtige ervaringen, Moniek! Het enthousiasme ontroert me zelfs! Dit vergeet je je lang zal ze leven niet meer! -
24 Maart 2013 - 14:44
Corrie Leijten:
Hoi hoi,
Wat weer een mooi verhaal om te lezen. Heerlijk is dat tempo daar, (was op Curacao ook, alles op het gemakje), wij zijn gek hier hoor met dat gehaast en gestress.
Groetjes uit Klundert -
24 Maart 2013 - 15:05
Linda Satter:
ohhh, wat een mooie bijzondere dingen maak je daar mee zeg! wauw! -
24 Maart 2013 - 19:36
Alice:
Hoi lieve Yaa! :-)
In een woord wat een ervaring(en) wel fijn dat alles zo relax gaat
En je bent al goed ingeburgerd :-)
Leuk dat je stage nu eindelijk begonnen is, hopelijk snel een
Bevalling meemaken.
Deze maanden zijn om nooit te vergeten, lieverd geniet hiervan maar doe je zeker
Ik kijk weer uit naar je volgende verslag
Dikke kus ook van Aylin & Jasmin -
24 Maart 2013 - 20:51
René & Anjo:
Geweldig oniek, wat een ervaringen!! Super om dit allemaal mee te maken!
Geniet er lekker van en houdt ons maar fijn op de hoogte, altijd leuk om te lezen!
Heel veel groetjes!
René & Anjo -
24 Maart 2013 - 22:48
Jezus En Jos:
Hazus
Wat een verhaal weer. En wat een gebeurtenissen. Zielig voor zo'n kindje wat is nou €12.00 voor een behandeling, zo zielig ook voor de moeder. Je zou dan al gauw geneigd zijn om te zeggen die betaal ik wel toch.
Maar ik denk wel dat je daar veel meer ellende ziet, wat waarschijnlijk voor daar normaal is. Dus dat betalen maar niet aan beginnen.
Nu maar hopen dat er snel een bevalling gaat komen zodat je die ook mee kan maken.
Nou meid geniet van alles wat je mee maakt en tot je volgende verhaal.
Groetjes van Ons. -
25 Maart 2013 - 10:16
Marloes:
Mooo!! Leuk zeg, al die verhalen!! En die kindjes die allemaal op je afrennen, superschattig!! Hebben ze zwarte krulletjes? Haha geniet er nog lekker van, KUS!! -
25 Maart 2013 - 14:57
Hanny:
hey moniek,
wat super leuk om op de hoogte te blijven van wat jullie allemaal mee maken daar. de foto's zijn super. genieten van alles wat er op jullie pad komt.
grt Hanny xxx -
25 Maart 2013 - 16:47
Toon En Adje:
Ik ben blij dat we weer iets van je hebben kunnen lezen.
Ik heb zelfs je moeder gebeld om te vragen of er iets met je was want we hadden niets meer van je ontvangen maar gelukkig is dat niet zo.
Wat een mooi verhaal en wat verschrikkelijk dat een moeder geen geld heeft voor haar eigen kind.
Al is het maar 12 euro voor ons is het niks maar voor daar is het een heleboel geld.
Jij bent dan toch wel geneigd om te zeggen ik betaal het wel{zou ik wel hebben hoor].
Wij zijn blij dat het heel goed met je gaat en dat je het zo goed naaar je zin hebt.
Je moeder komt ook naar je toe dat vind je wel heel erg leuk denk ik kan je alles laten zien.
De foto's zijn ook heel mooi zo blijven wij wel op de hoogte wat je daar allemaal beleeft.
Groetjes van ons xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
