Gas op die lollie!
Door: Moniek Korsmit
Blijf op de hoogte en volg Moniek
25 April 2013 | Ghana, Kumasi
Hallo lieve allemaal,
Hier weer een “kleine” update vanuit het altijd mooie en zonnige Ghana. Momenteel gaat het weer goed met mij. Deze week heb ik zo mijn ups & downs gehad. Ik ben vijf dagen niet lekker geweest, waardoor ik niet echt lekker in mijn vel zat. En dat resulteerde op een gegeven moment in gemis naar het thuisfront, ofwel: heimwee.
Heimwee hoort er nu eenmaal bij, ik ken het vanuit Nieuw Zeeland. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen en ik wordt er weer sterker door.
Dit is ondertussen al de derde keer dat ik veel last van mijn buik heb, waardoor ik mij echt beroerd voel. Omdat dit mede kan komen door de malaria profylaxe tabletten heb ik uiteindelijk besloten om met deze tabletten te stoppen. Natuurlijk was deze keuze heel gemakkelijk voor mij om te nemen.... (ahum..). Haha.
Nu gaat het gelukkig weer helemaal top en ik kan er weer tegenaan! Ik zeg: gas op die lollie!
Máár om weer verder te gaan waar ik ben gebleven…
Afgelopen weekend is rustig verlopen, aangezien ik nog niet beter was. Dus eigenlijk heb ik weinig te vertellen over het weekend… Haha. Is weer eens wat anders. ;)
Maandagochtend aan het ontbijt (het ontbijt is meestal ’s ochtends ja…) hadden we het er over dat we nogmaals aan de head nurse moesten doorgeven dat we graag een bevalling willen bijwonen en dat het handig zou zijn om onze telefoonnummers nog een keer door te geven. Aangezien er ondertussen al redelijk wat bevallingen zijn geweest in de kliniek en wij nog geen enkele keer zijn gebeld.
Na het ontbijt weer volle bak aan het werk (nou ja, volle bak… Die hitte werkt nog steeds niet mee). Eenmaal hard aan het werk kwam Theresa, de head nurse, naar ons toe om door te geven dat er straks een bevalling is. Ik verstond er helemaal niks van, dus er drong natuurlijk nog niks tot me door. Maar gelukkig verstond Nienke het en toen ik het hoorde kon mijn dag al niet meer stuk! Ik was meteen helemaal door het dolle heen! Theresa zou ons roepen als ze zover waren. Na enige tijd zei ik tegen Nienke dat we misschien even moesten kijken hoe ver ze waren, want straks is die vrouw al bevallen. Het is maar goed dat we zelf zijn gaan kijken, want op dat moment duurde het niet lang meer dat ze ging bevallen. Het kindje was geboren eer we er erg in hadden. Wij stonden naast de moeder om haar te steunen, want bij een bevalling hier is er niemand bij, ook geen vader. Het was de eerste bevalling voor de vrouw. De vrouw perste letterlijk een paar keer en gaf nauwelijks een kik, ongelooflijk! En ja hoor, daar werd een mooie, gezonde (witte!) baby-boy geboren, prachtig!! Wat een mooie ervaring, zo indrukwekkend en bijzonder. Ik heb één keer eerder een (vaginale) bevalling gezien in Nederland, maar wat een verschil van dag en nacht. Geen toeters en bellen, vader is niet aanwezig en de baby wordt niet op moeders buik gelegd na de bevalling. Tevens heeft de verloskamer hier een hele andere indeling en inrichting dan in Nederland. Hiermee wil ik niet zeggen dat ze het hier fout doen, ik vind het mooi om deze manier gezien te hebben en hoe ze werken met de middelen die ze hier tot hun beschikking hebben.
’s Middags zijn we naar het Children’s Home geweest. Het was erg lang geleden dat we daar geweest waren, dus het werd nu wel tijd om weer een keer langs te gaan bij onze kleine grote vrienden. We hadden nog wat spullen voor de kinderen die we hadden meegenomen. Onder andere tattoo plakplaatjes van Bob de Bouwer, die had Patries nog in huis liggen. De jongens vonden dit helemaal geweldig! Naomi, een heel erg donker meisje (bijna zwart) van 4 jaar oud, wilde ook een tattoo. Ze had een klein muisje als plaatje uitgekozen. Nu weten jullie allemaal dat muizen grijs zijn… Ik zet die “tattoo” er dus op….. Maar ik, en Naomi zelf ook, moest erg goed kijken waar de tattoo nu zat. Hahaha! De felgekleurde plakplaatjes vielen wel op,… gelukkig! Haha.
Dinsdag zijn we weer naar het ziekenhuis geweest, de dag van de operaties. We waren weer benieuwd wat deze dag ons ging brengen, maar helaas… er stonden geen operaties gepland. Besloten om huiswaarts te gaan en om aan ons project te werken. Dit hebben we dan ook werkelijk gedaan met als resultaat dat de posters en het protocol klaar zijn. En nu we toch zo lekker bezig waren, zijn we meteen maar naar de kliniek gegaan om de posters en het protocol te overhandigen, toe te lichten en op te hangen. Gelijk foto’s gemaakt om dit vast te leggen voor school. De head nurse was enthousiast: die hebben we “in the pocket”!
Weer thuis aangekomen gezellig een spelletje gedaan samen. We moeten naast onze studie ook wel eens wat tijd vrijmaken voor wat vermaak. ;)
Woensdagochtend weer richting het ziekenhuis in Effiduasi. Patries moest naar de tandarts, dus we gingen eerst met haar mee. Daarna was ’s middags de clinical meeting. We waren al vroeg en moesten nog wachten op de rest. Ondertussen was de arts aanwezig die deze middag de presentatie zou geven. Toen de beamer en laptop waren aangesloten, begon de arts maar een schietspelletje te doen om de tijd de doden. Wij, inclusief de andere aanwezigen, konden dus eerst nog mee genieten van het spel, dat geprojecteerd werd op de muur. Super grappig! Haha. Maar goed, toen iedereen eenmaal aanwezig was (het komt wel eens voor dat je op mensen moet wachten…), begon de presentatie. Deze keer was het onderwerp het mannelijk geslachtsdeel en onvruchtbaarheid bij mannen. Interessant, maar ook lachwekkend. Vooral de mooie opmerkingen van beide artsen.
Vandaag zijn we weer in Kumasi. Onze visa waren helaas nog niet klaar, dus volgende week maar weer terug.
Morgenochtend (vrijdag) vertrekken we om 4.00 weer richting Accra. Nienke haar ouders en broer en zus komen zaterdagavond aan in Accra en dan gaat Nienke met haar familie en met Patries samen 2 weken rondreizen door Ghana. Ik heb besloten om mee die kant op te gaan om het weekend lekker op het strand door te brengen in Kokrobite. Zondag ga ik terug naar Banko en dan begint maandag mijn werkweek weer.
Ik vind het wel spannend om alleen terug te reizen van Accra naar Banko. Dit zal de eerste keer zijn dat ik alleen in Ghana ga reizen. Maar ik heb er vertrouwen in, enkel gezonde spanning. ;)
Ik zie er wel een beetje tegenop dat Nienke en Patries weg gaan. Dat betekent dat ik alleen met Atta in huis ben. Atta heeft zijn examens, dus die zal ook niet elke dag heel de dag thuis zijn. Het zal even wennen zijn de stilte. Maar ik heb ook zo mijn werk en dingen te doen en voor dat ik het weet is mijn moeder er al. Dus dat gaat goedkomen!
Het weer is nog steeds erg mooi en zonnig! Het regenseizoen is ondertussen aangebroken en dat betekent dat er bijna dagelijks aan het einde van de middag of ’s avonds lekker een bui valt.
Tot de volgende update!
Veel liefs van Yaa.
http://picasaweb.google.nl/Moniekkorsmit
www.nienkevandervaart.waarbenjij.nu
Hier weer een “kleine” update vanuit het altijd mooie en zonnige Ghana. Momenteel gaat het weer goed met mij. Deze week heb ik zo mijn ups & downs gehad. Ik ben vijf dagen niet lekker geweest, waardoor ik niet echt lekker in mijn vel zat. En dat resulteerde op een gegeven moment in gemis naar het thuisfront, ofwel: heimwee.
Heimwee hoort er nu eenmaal bij, ik ken het vanuit Nieuw Zeeland. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen en ik wordt er weer sterker door.
Dit is ondertussen al de derde keer dat ik veel last van mijn buik heb, waardoor ik mij echt beroerd voel. Omdat dit mede kan komen door de malaria profylaxe tabletten heb ik uiteindelijk besloten om met deze tabletten te stoppen. Natuurlijk was deze keuze heel gemakkelijk voor mij om te nemen.... (ahum..). Haha.
Nu gaat het gelukkig weer helemaal top en ik kan er weer tegenaan! Ik zeg: gas op die lollie!
Máár om weer verder te gaan waar ik ben gebleven…
Afgelopen weekend is rustig verlopen, aangezien ik nog niet beter was. Dus eigenlijk heb ik weinig te vertellen over het weekend… Haha. Is weer eens wat anders. ;)
Maandagochtend aan het ontbijt (het ontbijt is meestal ’s ochtends ja…) hadden we het er over dat we nogmaals aan de head nurse moesten doorgeven dat we graag een bevalling willen bijwonen en dat het handig zou zijn om onze telefoonnummers nog een keer door te geven. Aangezien er ondertussen al redelijk wat bevallingen zijn geweest in de kliniek en wij nog geen enkele keer zijn gebeld.
Na het ontbijt weer volle bak aan het werk (nou ja, volle bak… Die hitte werkt nog steeds niet mee). Eenmaal hard aan het werk kwam Theresa, de head nurse, naar ons toe om door te geven dat er straks een bevalling is. Ik verstond er helemaal niks van, dus er drong natuurlijk nog niks tot me door. Maar gelukkig verstond Nienke het en toen ik het hoorde kon mijn dag al niet meer stuk! Ik was meteen helemaal door het dolle heen! Theresa zou ons roepen als ze zover waren. Na enige tijd zei ik tegen Nienke dat we misschien even moesten kijken hoe ver ze waren, want straks is die vrouw al bevallen. Het is maar goed dat we zelf zijn gaan kijken, want op dat moment duurde het niet lang meer dat ze ging bevallen. Het kindje was geboren eer we er erg in hadden. Wij stonden naast de moeder om haar te steunen, want bij een bevalling hier is er niemand bij, ook geen vader. Het was de eerste bevalling voor de vrouw. De vrouw perste letterlijk een paar keer en gaf nauwelijks een kik, ongelooflijk! En ja hoor, daar werd een mooie, gezonde (witte!) baby-boy geboren, prachtig!! Wat een mooie ervaring, zo indrukwekkend en bijzonder. Ik heb één keer eerder een (vaginale) bevalling gezien in Nederland, maar wat een verschil van dag en nacht. Geen toeters en bellen, vader is niet aanwezig en de baby wordt niet op moeders buik gelegd na de bevalling. Tevens heeft de verloskamer hier een hele andere indeling en inrichting dan in Nederland. Hiermee wil ik niet zeggen dat ze het hier fout doen, ik vind het mooi om deze manier gezien te hebben en hoe ze werken met de middelen die ze hier tot hun beschikking hebben.
’s Middags zijn we naar het Children’s Home geweest. Het was erg lang geleden dat we daar geweest waren, dus het werd nu wel tijd om weer een keer langs te gaan bij onze kleine grote vrienden. We hadden nog wat spullen voor de kinderen die we hadden meegenomen. Onder andere tattoo plakplaatjes van Bob de Bouwer, die had Patries nog in huis liggen. De jongens vonden dit helemaal geweldig! Naomi, een heel erg donker meisje (bijna zwart) van 4 jaar oud, wilde ook een tattoo. Ze had een klein muisje als plaatje uitgekozen. Nu weten jullie allemaal dat muizen grijs zijn… Ik zet die “tattoo” er dus op….. Maar ik, en Naomi zelf ook, moest erg goed kijken waar de tattoo nu zat. Hahaha! De felgekleurde plakplaatjes vielen wel op,… gelukkig! Haha.
Dinsdag zijn we weer naar het ziekenhuis geweest, de dag van de operaties. We waren weer benieuwd wat deze dag ons ging brengen, maar helaas… er stonden geen operaties gepland. Besloten om huiswaarts te gaan en om aan ons project te werken. Dit hebben we dan ook werkelijk gedaan met als resultaat dat de posters en het protocol klaar zijn. En nu we toch zo lekker bezig waren, zijn we meteen maar naar de kliniek gegaan om de posters en het protocol te overhandigen, toe te lichten en op te hangen. Gelijk foto’s gemaakt om dit vast te leggen voor school. De head nurse was enthousiast: die hebben we “in the pocket”!
Weer thuis aangekomen gezellig een spelletje gedaan samen. We moeten naast onze studie ook wel eens wat tijd vrijmaken voor wat vermaak. ;)
Woensdagochtend weer richting het ziekenhuis in Effiduasi. Patries moest naar de tandarts, dus we gingen eerst met haar mee. Daarna was ’s middags de clinical meeting. We waren al vroeg en moesten nog wachten op de rest. Ondertussen was de arts aanwezig die deze middag de presentatie zou geven. Toen de beamer en laptop waren aangesloten, begon de arts maar een schietspelletje te doen om de tijd de doden. Wij, inclusief de andere aanwezigen, konden dus eerst nog mee genieten van het spel, dat geprojecteerd werd op de muur. Super grappig! Haha. Maar goed, toen iedereen eenmaal aanwezig was (het komt wel eens voor dat je op mensen moet wachten…), begon de presentatie. Deze keer was het onderwerp het mannelijk geslachtsdeel en onvruchtbaarheid bij mannen. Interessant, maar ook lachwekkend. Vooral de mooie opmerkingen van beide artsen.
Vandaag zijn we weer in Kumasi. Onze visa waren helaas nog niet klaar, dus volgende week maar weer terug.
Morgenochtend (vrijdag) vertrekken we om 4.00 weer richting Accra. Nienke haar ouders en broer en zus komen zaterdagavond aan in Accra en dan gaat Nienke met haar familie en met Patries samen 2 weken rondreizen door Ghana. Ik heb besloten om mee die kant op te gaan om het weekend lekker op het strand door te brengen in Kokrobite. Zondag ga ik terug naar Banko en dan begint maandag mijn werkweek weer.
Ik vind het wel spannend om alleen terug te reizen van Accra naar Banko. Dit zal de eerste keer zijn dat ik alleen in Ghana ga reizen. Maar ik heb er vertrouwen in, enkel gezonde spanning. ;)
Ik zie er wel een beetje tegenop dat Nienke en Patries weg gaan. Dat betekent dat ik alleen met Atta in huis ben. Atta heeft zijn examens, dus die zal ook niet elke dag heel de dag thuis zijn. Het zal even wennen zijn de stilte. Maar ik heb ook zo mijn werk en dingen te doen en voor dat ik het weet is mijn moeder er al. Dus dat gaat goedkomen!
Het weer is nog steeds erg mooi en zonnig! Het regenseizoen is ondertussen aangebroken en dat betekent dat er bijna dagelijks aan het einde van de middag of ’s avonds lekker een bui valt.
Tot de volgende update!
Veel liefs van Yaa.
http://picasaweb.google.nl/Moniekkorsmit
www.nienkevandervaart.waarbenjij.nu
-
25 April 2013 - 15:19
Pager:
Moniek,
Weer een leuk verhaaltje, jammer dat je het niet hebt afgemaakt hebt maar gestopt ben middenin een zin. Je daacht dat kunnen ze nu zelf wel verder aanvullen.
Alhoewel maar weinig toch weer leuk om te lezen
-
25 April 2013 - 16:20
Gertjan:
Zo te zien gaat het wel goed daar! Je moet wel iets kortere verhalen schrijven hoor! Veel plezier nog! Gr gertjan -
25 April 2013 - 18:47
Manon :
Hè Moniek,
Weer een super leuk verslag! Echt geweldig wat je allemaal mee maakt daar! Nou geniet er nog van!
En al deze ervaringen pakt niemand je meer af, "in the pocket"! :)
Heel veel groetjes van ons alle5 uit Texas,
Manon -
25 April 2013 - 22:12
Inga:
Goede keuze toch om te stoppen om nu steeds zo ziek te zijn is echt niet fijn. En je bevalling, eindelijk ;)
Enjoy! Xxx -
26 April 2013 - 11:07
Nadieh:
Super leuk Moniek om te lezen wat je allemaal meemaakt.
En een bevalling wow wat leuk om mee te maken, dat zal er inderdaad anders aan toe gaan dat geloof ik. Geniet er van en werkse :)
xxx Kemp, Nadieh en natuurlijk een dikke kus van Kyra. -
28 April 2013 - 17:54
Jezus En Jos:
Hazus
Wat is het weer een leuk verslag. We zijn blij om te lezen dat het weer goed met je gaat, want zo ver weg en dan weten dat jij niet lekker in je vel zit is geen prettig gevoel.
Geniet van alles om je heen en van de dingen die je mee maakt.
Groetjes en tot je volgende verslag.
Jezus en Jos.
-
29 April 2013 - 09:36
Dimphie Krijnen:
Hoi Moniek!
Je kent mij niet persoonlijk maar ik geef les op "De Cocon" in Klundert. Vroeger heeft jouw moeder ooit bij mij stage gelopen (omdat ik 3 hele jonge kinderen had) op De Tol in Klundert. Ik zie je moeder nog regelmatig voorbij lopen met de hond en als het mogelijk is dan groeten we elkaar.
Ik vind het geweldig wat je allemaal meemaakt daar in Gana! Wat ontzettend moedig van jullie
om ook bevallingen enz. mee te maken en ook onderzoeken te doen en hulp te bieden waar nodig is.
Het is natuurlijk wel heel belangrijk dat je je fit blijft voelen en gelukkig gaat het nu al weer veel beter met je. Helemaal leuk is dat zeer binnenkort je moeder even langs komt om te zien en te ervaren hoe het daar is in Gana. Lieve Moniek ik wens je nog een hele leuke, spannende en leerzame tijd toe en wens je heel veel liefde en geluk om deze prachtige reis tot een mooi einde te brengen!
Lieve groetjes Dimphie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
